NOS CAMIÑOS DA VIDA, O CAMIÑO DE DEUS É UNHA INVITACIÓN A SUPERAR CANSAZOS E DIFICULTADES
Descarga o ficheiroLecturas
ESCOITA ACTIVA
Temos escoitado, tamén utilizado, moitas veces
a expresión “camiños da vida”. Con ela queremos poñer de manifesto todos os
nosos quefaceres, as nosas tarefas de cada día, de todos os días. Esta metáfora
do camiño aplicada a vida de cada un de nós axúdanos a ir tomando conciencia
que do mesmo xeito que non todos os camiños son iguais, tampouco, inda que sexa
o mesmo, non todos o andan da mesma maneira. Cada un vai poñendo a súa propia
historia, as súas propias forzas ou o seu propio obxectivo á hora de andalo.
Nos textos das lecturas que hoxe imos proclamar
o camiño preséntasenos como un elemento que forma parte da mesma vida e das
mesmas preocupacións e esperanzas que cada un de nós ten á hora de facelo. Ese
camiño é un camiño de crecer en liberdade e de non deixarse levar da ilusión de
querer ser coma Deus. Tampouco de querer facer un deus á nosa medida. Os
criterios do Deus cristián son criterios de misericordia, solidariedade,
perdón, paz... gratuidade. Podemos dicir que tamén son os nosos?.
Tomemos logo conciencia de que non somos
deuses, tampouco debemos ter a pretensión de querer selo, para poder deste
xeito non ter medo a comezar esta andaina deixándonos acompañar pola presenza
do Deus amigo que, sen confundir o seu camiño, goza de ser compañeiro do noso.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Para que non caiamos na ilusión de querer ser pequenos deuses que só
buscan xustificar o cómodo e o fácil, SEÑOR,
QUE FAGAMOS DA VIDA UN CAMIÑO DE GRATUIDADE E MISERICORDIA.
Para que non vivamos unha fe desconectada do compromiso de ser
samaritanos de quen nos necesite, CRISTO
QUE FAGAMOS DA VIDA UN CAMIÑO DE GRATUIDADE E MISERICORDIA.
Para que a nosa vida sexa unha tarefa sempre inacabada na busca de
canto a renove e a faga vibrar chea de ilusión, SEÑOR ,QUE FAGAMOS DA VIDA UN CAMIÑO DE GRATUIDADE E MISERICORDIA.
PALABRA ENRAIZADA
·
O texto do profeta Isaías fainos unha chamada a
que rompamos cunha maneira de entender e vivir a fe como se esta fose un
produto que se pode comprar no mercado capitalista; no que todos/s, segundo se
di, ten un prezo. Diante desta idea, que polo que parece xa non é nova, Deus
fala por boca do profeta para que se rebele contra esta visión mercantilista do
ser humano, que esquece que principal e basicamente somos dignidade....non
cousa. De aí que afirme que este xeito de entender e actuar non entra nos plans
de Deus. É máis, é imposible que se poida falar de Deus se o que queremos é
facer o que nos peta, pretendendo logo buscar razóns que xustifiquen e lle dean
“status” de actuar nobre e coherente ao que non é máis que puro egoísmo
narcisista. Por iso os plans de Deus non son os plans de quen actúa así. Pero
logo podemos preguntarnos: eses plans que só buscan a comenencia son tamén os
noso plans?. Se é así, teremos que preguntarnos cal é a razón que nos leva a
que nos chamemos seguidores Del, cando o que facemos é todo o contrario ao
seguimento ao que El nos invita. Cales son os nosos plans sobre o sentido da
vida, a capacidade para non deixarnos levar do abatemento, a loita pola xustiza
e a defensa radical da vida de todo ser humano, sen que nada xustifique atentar
contra dela?
·
Poñendo a nosa confianza nel, tamén, como lle
ocorría ao salmista, seremos capaces de percibir a súa achega; sentir a súa
calor, o bafo do seu alento cheo de misericordia e xenerosidade. Camiñamos
nesta disposición, ou mais ben somos dos que lle damos as costas, inda que se
nos encha a boca de frases que chamamos oracións e repetimos de xeito mecánico?.
O Salmo 144 di: “preto está o Señor dos
que o invocan”. Estar preto -entendida esta achega como disposición a dar
razón da xustiza e da busca do ben común-, supón ter descuberto que Cristo o é
todo para nós; de xeito que, coma Paulo, tamén nós podemos dicir que Cristo é a
nosa vida. El é quen a enche de sentido, quen a transforma en verdadeira
humanidade, quen a pon a dispor dos irmáns que non son nin recoñecidos nin
tratados coma persoas. A fe , o seguimento de Xesús, non é un moralismo, senón
un camiño de salvación; pero na medida en que o imos facendo, descubrimos a
necesidade de convertelo en esixencia ética e compromiso moral, e este só pode
estar na misericordia. A misericordia da que Cristo é primeira testemuña, e que
nos invita a nós a ir construíndo.
·
E neste proxecto non caben nin a envexa nin o
odio, senón o amor e o recoñecemento dos dons, dos valores que Deus puxo nese
outro que para un crente non pode ser máis ca un irmán. A fraternidade que
estamos chamados a construír desde o sinxelo da vida de cada un de nós. Cos
pequenos pasos cara adiante que imos dando, e as pequenas frustracións que
moitas veces nos fan sentir estancados e sen capacidade de seguir avanzando. E
neste ir descubrindo novas perspectivas, tamén desde o fracaso, descubrímonos
con capacidade para facer da bondade unha actitude que nos achega aos demais, e
nos axuda a descubrir a Deus naqueles cos que compartimos esa bondade para
facer da vida, do mundo e a da sociedade, a casa común onde non hai exclusións.
Unha casa que no sobrado nos leva a descubrir os ceos novos e a terra nova á
que nos chama Xesús.
FRATERNIDADE ORANTE
Poñamos a nosa vida na man de Deus dicindo
xunt@s:
QUE LOITEMOS NA NOSA VIDA POLA BONDADE Á QUE
NOS CHAMAS
·
Señor, grazas por descubrirnos a importancia
desta comunidade que todos conformamos e chamamos Igrexa. Para que desde ela
esteamos sempre no mundo con actitudes de servizo e búsquea da igualdade, OREMOS.
QUE LOITEMOS NA NOSA VIDA POLA BONDADE Á QUE
NOS CHAMAS
·
Señor,
grazas por invitarnos a vivir a fe en comuñón coas nosas comunidades
parroquiais, onde nos sentimos acollidos e agarimados para poder falar e
escoitarnos uns aos outros, OREMOS.
QUE LOITEMOS NA NOSA VIDA POLA BONDADE Á QUE
NOS CHAMAS
·
Señor,
grazas porque non queres que a nosa vida camiñe no baleiro e na desidia,
ofrecéndonos sempre oportunidades de sentir a alegría da fe cando estamos cos
enfermos, axudamos aos necesitados e acompañamos aos tristes, OREMOS.
QUE LOITEMOS NA NOSA VIDA POLA BONDADE Á QUE
NOS CHAMAS
·
Recén comezado un novo curso escolar, dámosche
grazas, Señor, por todas as persoas que no eido do ensino tentan levar a túa
mensaxe incluínte e liberadora aos nenos e mozos; para que fagan sempre este
servizo con ledicia, esperanza e responsabilidade, OREMOS.
QUE LOITEMOS NA NOSA VIDA POLA BONDADE Á QUE
NOS CHAMAS
Grazas, Señor, por este camiño de crecemento e liberdade que queres
facer con nós, dándonos azos para non caer na tentación do abandono. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Na encrucillada da
vida
Señor, comezo a
camiñar pola miña conta
e teño que elixir un
camiño e acertar con el.
O mundo ofréceme os
seus camiños, fáciles, fascinantes.
Diante disto, Ti
ofrécesme outro camiño,
o camiño da
misericordia, da gratuidade, do amor.
Ser misericordios@
coma ti,
aprender a compartir
na gratuidade con quen non ten,
amar coa entrega e
totalidade coa que amas Ti.
Un camiño que se vai
enchendo de compromiso pola xustiza;
de achegas de
fraternidade;
de entrega xenerosa
e sincera de tempo, sorriso, ledicia ...
para con quen non o
está a pasar ben.
Señor, que nunca me
canse de camiñar,
e que ao longo do
camiño, a quen atope,
agarimándoo nunha
aperta chea de tenrura,
lle diga convencido
e con verdade:
toma a miña man,
irmán, para facer meu o teu sufrimento,
e compartir contigo
o gozo a túa ledicia. Amén.
CANTO GOZOSO
* ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor
* LECTURAS: Señor Xesús
* OFERTORIO: Sementar, sementarei
* NOSO PAI: Co camiño do amor.....
* COMUÑÓN: Déixate querer
Comentarios