DO DITO AO FEITO....HAICHE UN GRAN TREITO
ESCOITA ACTIVA
A
celebración de hoxe é unha invitación a que nos preguntemos, dun xeito sincero,
que significa realmente Deus no noso quefacer cotián. O que se opón moitas
veces á fe non é a increnza, senón a falta de vida. Porque, que importa o credo
que pronuncian os nosos beizos se falta logo na nosa vida un mínimo esforzo de
seguimento de Cristo?; que importa que un fillo lle diga a un pai que vai
traballar na viña se logo en realidade non o fai?. Non será que temos reducido,
a miúdo, a nosa fe a palabras, ideas ou sentimentos?.
A
Palabra proclamada quere axudarnos, unha vez máis a descubrir que a verdadeira
fe, hoxe coma sempre, é a que viven aqueles homes e mulleres que traducen en
feitos o Evanxeo. Porque.... do dito ao feito, haiche un gran treito. Que non
nos quedemos en palabras que leva o vento. Camiñemos cara ao compromiso.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Polas veces nas que lle temos esixido aos demais esforzo, colaboración e implicación; mentres que nós botamos balóns fóra e seguimos sen comprometernos para non complicarnos a vida, dicímosche: LÉMBRATE, SEÑOR, DA TÚA MISERICORDIA.
- Porque facemos o que non debemos e esiximos o que non estamos dispost@s a facer, pedímosche, LÉMBRATE, CRISTO, DA TÚA MISERICORDIA.
- Por non ter sido capaces de vivir o teu amor nas nosas comunidades, perdendo tempo e enerxías en romper a unidade e en enfrontarnos uns contra outros, dicímosche, LÉMBRATE, SEÑOR, DA TÚA MISERICORDIA.
PALABRA ENRAIZADA
Hoxe tamén, coma nos tempos do profeta, moitas veces culpamos a Deus de tantas cousas: da fame no mundo, da morte de tanta xente inocente, mesmo das catástrofes naturais. E é que ás veces a nosa imaxe de Deus está máis preto da dun mago ou dun cura-todo, para o que nós non seriamos máis que simples monicreques nas súas mans. Lonxe disto, o profeta fálanos dunha responsabilidade individual que cada un e cada unha de nós debemos ter sobre aquilo que dicimos e , sobre todo, sobre aquilo que facemos. Deus creounos e salvounos para que sexamos libres, capaces de tomar decisións e responsabilizarnos delas, sen botar balóns fóra.
Porque son demasiadas as persoas que, confesándose cristiás, terminan por instalarse comodamente na súa fe, sen que a súa vida se vexa afectada no máis mínimo pola súa relación con Deus. Cristiáns que se desdobran e cambian de personalidade segundo se axeonllen para rezar ou se entreguen ás súas ocupacións cotiás. Deus non penetra na súa vida familiar, no seu traballo, nas súas relacións sociais, nos seus proxectos e intereses. A fe é para elas un costume, un reflexo, unha medida de seguridade, unha relaxación persoal.
Na parábola dos dous fillos que vimos de proclamar no Evanxeo, o importante non son as palabras que estes din, senón a súa conduta. Non estaría de máis que tod@s nós, que formamos a Igrexa, tomaramos boa nota deste recadiño que hoxe nos manda Xesús: a fe non é algo que se posúa, senón algo que ten que vivirse. Ser crente é algo máis que recitar fórmulas de fe ou confesar a nosa simpatía pola concepción cristiá da vida.... cómpre esforzarse na práctica por chegar a ser cristiáns e cristiás verdadeir@s, e non só de boquilla. Dito doutro xeito: a ortodoxia temos que saber conxugala coa ortopraxe. Non vale con dicir “vou”, hai que ir. Velaí o cerne da cuestión. Pero claro, que difícil é!!!!!!!!!!!. Porque son demasiadas as ocasións nas que dentro da nosa Igrexa poñemos o acento na ortodoxia e esquecémonos por completo da ortopraxe. Como chamarlle senón á actitude de tantos e tantos membros da xerarquía que reducen a fe a un mero culto que proporciona uns suculentos cartiños?, como temos a cara de “falar no nome de Deus” para acusar, condenar ou ferir a quen temos enfronte?, como casar unhas celebracións solemnísimas cunha frialdade e un afastamento entre nós?, como é que nos confesamos cristiáns e cristiás, mesmo de celebración e comuñón dominicais, e logo explotamos aos nosos traballadores, coméndolles a suor e a saúde?, como falamos de ser crentes e non somos responsables no noso traballo?, que sentido ten dicir que Deus é importante na nosa vida se logo non estamos dispost@s a mover nin un dedo para que isto cambie?. Que ben nos vai aquilo de “xuntémonos e ide”.
Teñamos entón coidadiño, porque non vaia ser que aqueles que se sintan perfectos, en posesión da verdade absoluta, aqueles que se cren con máis dereitos que os demais, aqueles que xulgan e censuran.... se atopen coa sorpresa de que os pobres, os agnósticos, os ateos, as mulleres (mesmo as prostitutas) lles leven a dianteira para entrar no reino dos ceos.
Hoxe tamén, coma nos tempos do profeta, moitas veces culpamos a Deus de tantas cousas: da fame no mundo, da morte de tanta xente inocente, mesmo das catástrofes naturais. E é que ás veces a nosa imaxe de Deus está máis preto da dun mago ou dun cura-todo, para o que nós non seriamos máis que simples monicreques nas súas mans. Lonxe disto, o profeta fálanos dunha responsabilidade individual que cada un e cada unha de nós debemos ter sobre aquilo que dicimos e , sobre todo, sobre aquilo que facemos. Deus creounos e salvounos para que sexamos libres, capaces de tomar decisións e responsabilizarnos delas, sen botar balóns fóra.
Porque son demasiadas as persoas que, confesándose cristiás, terminan por instalarse comodamente na súa fe, sen que a súa vida se vexa afectada no máis mínimo pola súa relación con Deus. Cristiáns que se desdobran e cambian de personalidade segundo se axeonllen para rezar ou se entreguen ás súas ocupacións cotiás. Deus non penetra na súa vida familiar, no seu traballo, nas súas relacións sociais, nos seus proxectos e intereses. A fe é para elas un costume, un reflexo, unha medida de seguridade, unha relaxación persoal.
Na parábola dos dous fillos que vimos de proclamar no Evanxeo, o importante non son as palabras que estes din, senón a súa conduta. Non estaría de máis que tod@s nós, que formamos a Igrexa, tomaramos boa nota deste recadiño que hoxe nos manda Xesús: a fe non é algo que se posúa, senón algo que ten que vivirse. Ser crente é algo máis que recitar fórmulas de fe ou confesar a nosa simpatía pola concepción cristiá da vida.... cómpre esforzarse na práctica por chegar a ser cristiáns e cristiás verdadeir@s, e non só de boquilla. Dito doutro xeito: a ortodoxia temos que saber conxugala coa ortopraxe. Non vale con dicir “vou”, hai que ir. Velaí o cerne da cuestión. Pero claro, que difícil é!!!!!!!!!!!. Porque son demasiadas as ocasións nas que dentro da nosa Igrexa poñemos o acento na ortodoxia e esquecémonos por completo da ortopraxe. Como chamarlle senón á actitude de tantos e tantos membros da xerarquía que reducen a fe a un mero culto que proporciona uns suculentos cartiños?, como temos a cara de “falar no nome de Deus” para acusar, condenar ou ferir a quen temos enfronte?, como casar unhas celebracións solemnísimas cunha frialdade e un afastamento entre nós?, como é que nos confesamos cristiáns e cristiás, mesmo de celebración e comuñón dominicais, e logo explotamos aos nosos traballadores, coméndolles a suor e a saúde?, como falamos de ser crentes e non somos responsables no noso traballo?, que sentido ten dicir que Deus é importante na nosa vida se logo non estamos dispost@s a mover nin un dedo para que isto cambie?. Que ben nos vai aquilo de “xuntémonos e ide”.
Teñamos entón coidadiño, porque non vaia ser que aqueles que se sintan perfectos, en posesión da verdade absoluta, aqueles que se cren con máis dereitos que os demais, aqueles que xulgan e censuran.... se atopen coa sorpresa de que os pobres, os agnósticos, os ateos, as mulleres (mesmo as prostitutas) lles leven a dianteira para entrar no reino dos ceos.
FRATERNIDADE ORANTE
Con
actitude de confianza, pómonos en disposición de compartir as nosas
preocupacións e ledicias, mostrando a nosa solidariedade na oración. Por iso
dicimos xuntos:
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Pola Igrexa, que formamos
tod@s nós, para que, sabéndonos mediación e presenza de Deus na familia, no
barrio, na parroquia, no traballo... non renunciemos nunca a actuar sen medo e
conforme ás nosas crenzas, OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Polas nosas parroquias, para que nunca nos falte
o valor de saber rectificar equivocacións, e de descubrir o alento e a forza da
fe á hora de construír proxectos, facer propostas e unir esforzos, OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Por nós, para que nunca
separemos a relixión da vida, o dicir do facer, o rezar do actuar, OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Grazas, Señor, porque segues a confiar en nós e
incansablemente maniféstasnos a túa misericordia. Danos azos para saber
descubrir que fe e obras teñen que ir sempre unidas. PXNS.
MIRADA DE ESPERANZA
Concédenos, Señor,
un pouquiño de calor para a nosa frialdade,
un pouquiño de consistencia para o noso barro,
un pouquiño de auga para a nosa sede,
un pouquiño de luz para os nosos momentos de
escuridade,
un pouquiño de ledicia para as nosas penas,
un pouquiño de paz para a nosa loita de cada día,
un pouquiño de tenrura para as nosas fraquezas,
un pouquiño de amor para o noso egoísmo,
un pouquiño de ilusión para a nosa desgana,
un pouquiño de auxilio para as nosas necesidades,
un pouquiño de firmeza para as nosas decisións,
un pouquiño de vida, para a nosa vida.
Concédenos, Señor,
un pouquiño de escoita para a túa Palabra,
un pouquiño de sabedoría para sermos felices,
un pouquiño de tempo, para aprender a ser fillos e
fillas.
Aínda que non che pidamos nada, ou che digamos o
contrario…
Concédenos, Señor.
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Amigos nas penas
LECTURAS: Benaventurados
OFERTORIO: Todo o mundo unha familia
COMUÑÓN: Acharte presente
Comentarios