Necesitamos crear, cada día,
refuxios desde os que acoller e facer ver
o rostro do Deus que se fixo dos nosos
Descarga o ficheiroCantos
Entrada.-
Vaiamos ao altar ( 133 )
Lecturas.-
Protéxeme, meu Deus, que refuxio en Ti
Ofertorio.- Grazas, Señor, na mañá (117 )
Comuñón.- Déixate querer ( 61 )
Ofertorio.- Grazas, Señor, na mañá (117 )
Comuñón.- Déixate querer ( 61 )
Mirada en derredor
A separación entre a fe e a vida é unha das
fendas á que non acabamos de darlle resposta os cristiáns hoxe en día. Cada vez
o noso actuar afastase máis das pegadas deixadas por Xesús; e facémolo de tal
xeito que mesmo atopamos sempre escusas que xustifiquen este afastamento. Por
iso, se queremos vivir o presente do Evanxeo, temos que preguntarnos de que
xeitos nós, coas nosas decisións e a coherencia do noso actuar, estamos sendo
semente de presenza de Cristo no medio do mundo. É tempo xa de deixar de botarlle
a culpa aos demais e de queixarnos dos que non veñen, para pasar a preguntarnos
por que non están. Quizais a nosa falta de testemuño teña moito que dicir sobre
isto.
Humildade construtiva
·
Por ver moito para as equivocacións dos outr@s, e
mirar pouco para as nosas. SEÑOR, GRAZAS POR SER REFUXIO DE MISERICORDIA.
·
Por escoitar todo canto lle pasa aos demais, e
oír pouco os estrondos das nosas equivocacións. CRISTO, GRAZAS POR SER
REFUXIO DE MISERICORDIA.
·
Por non saber ser porta aberta para quen
necesita ser escoitado e acollido. SEÑOR, GRAZAS POR SER REFUXIO DE
MISERICORDIA.
Palabra para remoer
·
Deus
sempre chama –en Eliseo estamos tod@s nós-. Faino coa sinxeleza e sensibilidade
de quen non se fai notar, pero que sabemos que está. Non necesita nin altofalantes
nin cámaras de televisión; tampouco facebook, twitter ou Instagram. A súa chamada
faina desde a nosa capacidade para descubrilo en quen temos preto e nos tende a
man, mostrándonos o seu sorriso ou goza da nosa compaña en silencio. E para iso
só necesitamos poñer un pouco de atención e enfocar máis aló de nós mesmos,
porque Deus é sempre presenza de alteridade: no outro e cos outros. A esta
chamada somos invitados a responder prestándolle atención. Non o deixemos pasar
por diante da nosa porta sen abrirlle!
·
Na súa chamada faise tamén presente a capacidade
que ten de acoller para que, aprendendo Del, tamén nós acollamos. Non é estraño
entón canto temos rezado no salmo. No “protéxeme
que en Ti me refuxio”,
están presentes tantas persoas que buscan hoxe, neste noso mundo tan cheo de
velocidade e tan falto de atención e humanidade, a oportunidade de vivir. Por
iso teñen que saír dos seus países e só van atopando fronteiras; fronteiras,
que queiramos ou non entendelo, fómolas facendo nós; non son froito do “Big
-Bang” no que todo deu comezo, senón da nosa ansia de dominar, controlar,
mandar ou exercer o poder. Consecuencia: pensamos que uns temos máis dereitos
ca outros, que uns somos mellores, máis ricos e mesmo máis cultos ca outros,
máis... sen darnos conta de que só é sorte. A de ter nacido desta banda,
namentres outr@s tocoulles na do outro lado. Como nos custa entendelo!
Preguntémonos por que pensamos que temos máis e mellores dereitos e nos cremos
superiores, preguntémonos... non deixemos nunca de preguntarnos, porque iso
suporá que temos capacidade crítica e non de acomodación. E nesa capacidade
para non acomodarnos é onde podemos escoitar e descubrir a chamada de Deus. Non
fagamos riso dela; tomémola en serio, miremos cara nós, e non deixemos de
camiñar!
·
E este xeito de actuar non pode entenderse se
non é desde a liberdade. A capacidade de situarnos, reflexionar e tomar decisións
sen deixarnos levar pola “pantalla do quedar ben”. Como lle dicía Paulo aos
Gálatas, é necesario que o actuar con liberdade sexa firme, maduro e sen crear,
nin persoal nin socialmente, xugos que escravizan. E respecto disto tod@s temos
que estar cos ollos ben abertos, para non caer neles, pois moitas veces os
xugos creámolos nós coas propias xustificacións, pensando que somos libres,
namentres nos imos cargando de múltiples dependencias, adherencias e autoxustificacións
ante o noso propio actuar. Os demais non son/ somos, inda que moitos o digan,
xustifiquen e manteñan, lobos uns para os outros; nin no noso ADN está a
capacidade de destruírnos e enfrontarnos uns aos outros. Inda que moit@s se
rían, necesitamos reivindicar, facéndolle oco e escoitándoo no silencio, a
presenza e forza do Espírito. A realidade non está só no que vemos. Como di
Francisco, o antropocentrismo tecnocrático empobrécenos e reléganos, ás
persoas, a un segundo ou terceiro nivel. Deshumanízanos, poñéndonos á marxe da
Casa Común. A pedagoxía de Xesús non é a do arrouto, senón a da capacidade de
ver, escoitar, integrar e discernir. Non deixemos que o tempo se nos pase sen
que nos deamos conta. Somos presente que camiña, non pasado que frea.
Gratitude compartida
Invitados a atopar
acubillo no Deus que sempre é refuxio, dicimos:
QUE A LIBERDADE
RESPONSABLE GUÍE AS NOSAS DECISIÓNS.
·
Para que sexamos unha Igrexa comunidade na que
atopen acollida e refuxio as persoas golpeadas pola fraxilidade e a
equivocación. Oremos. Que a liberdade responsable guíe as nosas
decisións.
·
Para que traballemos por ser comunidades onde se atopen acollidas
as persoas golpeadas pola dor, o sufrimento, o fracaso ou a soidade. Oremos. Que
a liberdade responsable guíe as nosas decisións.
·
Para que nós non sexamos nunca persoas de fronteira que
erguen muros que esconden, separan, condenan ou sinalan a quen se sente
distinto e non se sabe acollido nin escoitad@, Oremos. Oremos. Que a
liberdade responsable guíe as nosas decisións.
Señor,
grazas por lembrarnos que temos que ser irmáns que se achegan, e non
intolerantes que exclúen. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Sensibilidade para construír
Mirando para dentro de nós,:
“Pero non
podemos ignorar que a enerxía nuclear, a biotecnoloxía, a informática, o
coñecemento do noso propio ADN e outras capacidades que temos adquirido dannos
un tremendo poder. Mellor dito, dan aos que teñen o coñecemento, e sobre todo o
poder económico para utilizalo, un dominio impresionante sobre o conxunto da
humanidade e do mundo enteiro. Nunca a humanidade tivo tanto poder sobre si
mesma e nada garante que vaia a utilizalo ben, sobre todo si se considera o
modo como o está a facer. Basta recordar as bombas atómicas lanzadas en pleno
século XX, como o gran despregue tecnolóxico ostentado polo nazismo, polo
comunismo e por outros réximes totalitarios alo servicio da matanza de millóns
de persoas, sen esquecer que hoxe a guerra posúe un instrumental cada vez máis mortífero.”
( Francisco, Laudato Si.104)
Comentarios