O paradoxo da fe: dor e esperanza; morte e vida; voume pero
estarei...
Cantos
Entrada.- Camiñando pola vida ( 9 )
Lecturas.- Señor Xesús, bendito sexas
( 52 )
Ofertorio.- Acharte presenta na vida ( 51)
Comuñón.-
Ide e pregoade ( 55)
Oídos
atentos
O mundo vaise
construíndo desde os contrarios: luz e tebra; acerto e erro; alegría e
tristura; paz e violencia; acollida e rexeitamento... o importante en todo este
proceso é non esquecer que nada, por moi implicados que nos sintamos, é para
sempre. Que somos pés en permanente camiño, que os nosos logros non deixan de
ser pequenas achegas de continuidade que outr@s nos deixaron para que tamén nós
volvamos deixar. Por iso non paga a pena gastar nin tempo nin esforzo e
enerxías en enfrontarnos uns aos outros, porque estamos de paso. Un paso que,
se somos capaces de dalo sen torcernos, vai deixando pegada de salvación e
sentido que fai que non nos perdamos. Celebremos entón a presenza de Deus de
Xesús neste día da Ascensión sabendo que non somos imprescindibles, senón
compañeir@s da viaxe que da sentido a nosa vida e na que tod@s nos necesitamos.
E non é esta unha viaxe ao chou, pois nela sempre está a pegada de Xesús. Non
se foi, segue a estar.
Corazón
misericordioso
·
Cantas
veces ,Señor, te temos enganado co noso ir sen ir. Señor, sé luz no noso camiño.
·
Cantas
veces, Señor, miramos para outro lado por mesquindade e covardía. Cristo,
sé luz no noso camiño.
·
Cantas
veces, Señor, as nosas présas esquecen que necesitamos pensar antes de facer e
ferir.
Señor, sé luz no noso camiño.
Palabras
para remoer
·
Elevouse á
vista deles. Estas palabras da primeira lectura fai resoar en nós
a razón e o sentido desde o que unha
persoa crente se achega á vida: o testemuño. Non escapa, está, inda que pareza
que non. Non se mostra como se estivera nun escaparate, senón que se fai
presente desde o actuar afincado nos valores que que nos chegan do recendo que
deixa a vida e persoa de Xesús. Estaban xunt@s, sabíanse necesitados uns dos
outros; foran vencendo medos e dúbidas, e cando no momento importante
necesitaron de dar nome e sentido a aquela
experiencia que estaban a vivir, percibírono: non temos que agacharnos, senón
saír e anunciar que Xesús non quedou nin na cruz nin no sepulcro. El vive entre
e con nós, e temos que contárllelo aos demais. Isto é o importante que eles
percibiron ante a dor, a tristura e a dureza do que viviran naquelas semanas:
non se deixaron abater nin derrotar polo pesimismo desesperanzado que naquel
tempo, e tamén hoxe non deixa de tentarnos.
·
As aclamacións
entre as que Deus sobre non son as efémeras de quen só vive de
e para as emocións. Non, o Deus que sobre entre aclamacións é quen de
sentir e acompañar a ledicia de tantas persoas que pasan achegándose cando sabe
aos demais necesitad@s; das persoas que comparten as bágoas da tristura sen
perde-la esperanza; das persoas que non escapan nin dan as costas, inda que a
tentación para facelo sexa moi forte, ante o sinsentido da morte inesperada ou
nin os proxectos frustrados ou lastrados polo fracaso varias veces comezados.
Deus vive entre as aclamacións da coherencia, honestidade e trato humanizador
dos que nos chamamos os seus seguidores. Non uns seguidores a modo dos “
hooligans” do fútbol, senón dos que poñen a vida ao dispor de canto faga sentir
aos demais a calor da presenza e do amor de Deus. Non é entón o aplauso algo ritual e sen corazón, senón o
bater palmas ledo desde a vida vivida no compartir gozos e esperanzas.
·
A soberanía
deste Deus Pai/Nai móstrase cada día desde o envío, que para nós se convérte en tarefa permanente, de ir e
anunciar. Una nuncio sen complexos nin mesquindades, un anuncio de
vida e coa vida, porque El vai estando connosco cada día. Celebramos entón hoxe
non que se fóra, tampouco a súa ausencia, ao contrario, o sétimo domingo de
pascua non quere máis que lembrarnos que non estamos nin sos nin desasistidos
.Non estamos ao pairo a pesares da
dureza e dificultades da vida. Percibir isto, entendelo e vivilo é o noso reto
permanente. Por iso estamos chamados a seren testemuñas non da ausencia nin do
baleiro, senón da presenza repetible e permanente que non se deixa levar do
tedio da decadencia, senón que se vai erguendo desde a radicalidade de quen
pon, porque o sabe e o vive, ás persoas por riba de todo, todo o demais. Por iso
temos unha responsabilidade, non pequena, a de achegarlle aos demais a presenza
de Deus, porque El está aquí.
Confianza
desde onde compartir
Porque Deus está aquí e camiña ao noso lado, invitámolo a
compartir a oración comunitaria e dicímoslle: grazas, compañeiro nesta viaxe!
·
Porque
sabemos que o noso testemuño é presenza e
máis alento para quen non o ten. Oremos. Grazas, compañeiro nesta viaxe!
·
Porque
non nos deixamos desfalecer ante as situacións de dor e desconcerto que tantas
veces, e de xeito inesperado, chegan a nosa vida. Oremos. Grazas, compañeiro nesta viaxe!
·
Porque
sentimos a forza da túa presenza cando nos achegamos a quen non ve máis ca
tristura e desespero e lles facemos sentir a achega do teu amor. Oremos. Grazas, compañeiro nesta viaxe!
Grazas, Xesús,
Fillo de Deus que camiñas ao noso lado dándonos azos e alento cantos nos
sentimos abatid@s e cheos de tristura. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Reflexión
para construír
Non, eu non deixo a terra;
Eu non
esquezo ás persoas.
Aquí eu
deixei a guerra;
Enriba
están os vosos nomes.
Que
facedes a mirar para o ceo,
Xentes
sen alegría?
O que
agora parece voo,
Xa é
volta e cercanía.
O gozo
é a miña testemuña;
A paz,
a miña presenza viva,
que ao
irme, vaise comigo
a
catividade cativa;
o ceo xa comezou;
vós
sodes a iña colleita...
comezade
coa aurora...
comeza
a voda tarefa. ( José Luis Blanco Vega)
Comentarios