19 Domingo TO C 2019

TRABALLEMOS PARA QUE A ESPERA NON SE CONVERTA EN DESESPERACIÓN SENÓN EN CAPACIDADE CREATIVA E ANOVADORA

Descarga o ficheiro

Cantos

Entrada.- Andarei na presenza (Nº 11)

Lecturas.- As túas palabras, Señor (Nº 113)

Ofertorio.-   Na nosa terra (Nº36)

Comuñón.-    Déixate querer (Nº 61))

Oídos atentos

Saber esperar, abordar as cousas con tranquilidade, superar a tentación da impaciencia... Este é un dos retos que as persoas, crentes ou non, temos por diante. E isto é así porque as présas non son nunca boas compañeiras na viaxe da vida. Porén hoxe por hoxe tod@s andamos con présa, ás carreiras, deixando pouco tempo para a reflexión e tranquilidade. E que faltiña nos fan!
Que a celebración que agora comezamos sexa un momento no que nos esforcemos por estar en desconexión tecnolóxica, para facer deste momento diálogo con Deus e experiencia comunitaria, e non distracción que nos impide sentir o gozo da súa tenrura.

Corazón misericordioso

• Para que venzamos a tentación de caer nunha vida chea de présa e falta de tranquilidade. SEÑOR, APRENDAMOS A ACOUGAR EN TI.
• Para que a nosa non sexa unha mirada de desconfianza. CRISTO, APRENDAMOS A ACOUGAR EN TI .
• Para que non construamos a vida desde o individualismo nin a indiferenza. SEÑOR, APRENDAMOS A ACOUGAR EN TI.

Palabras que remoen o corazón e orientan o noso actuar

De novo unha invitación desde a palabra a non esquecer de onde vimos e onde anelamos a vida para non esquecer onde están as nosas raíces. Israel tiña como un elemento, que a modo de retrouso facían permanentemente referencia a el: a identidade. Pódenselle achacar moitas cousas a Israel, pero non a de ter esquecido onde están as súas orixes e de quen veñen. Isto póñeno en relación co resto da súa vida, o que lle vai conformando unha maneira de ver a realidade e descubrir os elementos que hai nela dun xeito especial e concreto. Vémolo hoxe na lectura do libro da Sabedoría. O pobo espera porque confía, e confía porque ten experimentado a achega e a compaña do Deus que saben que non os deixa ao pairo. Vivimos desde esa mesma confianza nós tamén a fe hoxe, neste mundo que non quere imposicións senón que se lle escoite, que non quere respostas senón razóns desde as que discernir, que xa non quere ser suxeito pasivo senón protagonista desde a participación e a visibilidade?. Fagamos logo coma Israel, e esforcémonos por non esquecer nunca nin quen somos nin de onde vimos.

Somos entón do Señor, pertencemos a súa herdade, o que nos fai inconfundibles, o que nos dá visibilidade, o que nos recoñece coma irmáns iguais e libres. E iso fainos persoas non amargadas, senón felices, e capaces de transmitir e compartir esa felicidade desde o sentido da vida que sabemos cal é o seu fin. Así o manifestamos cada vez que rezamos o credo, inda que ás veces non sexamos moi conscientes do que dicimos. E así o manifestamos cando temos que dar razón da nosa esperanza. Unha esperanza que nos vai forxando nos pasos que imos dando e nas decisións que imos tomando. Non é unha esperanza quimérica que esmorece, senón a esperanza que non nos fai decaer, ao contrario.

Testemuñar esta esperanza é tarefa permanente e constante, tarefa que nos mantén en permanente actitude de non ter medo a equivocarnos, a empezar de novo, a non deixarnos levar da preguiza de quen nin se esforza nin pon da súa parte o mellor para cambiar e facer as cousas doutro xeito. Superar o medo é poñernos no camiño de ir dando pasos sabendo que nin imos sos, de que somos comunidade, de que no poliedro da pluralidade que é a Igrexa cabemos tod@s e non sobra ninguén. Nin uns nin outros. Pero si temos que aprender a aceptarnos, e a non confrontarnos desde antíteses que exclúen: ou comigo ou contra min. Ese non ha ser, inda que as veces si o é, nin o talante nin a actitude dos que nos chamamos seguidores de Xesús no século XXI. Aprendamos logo a vivir a fe neste século sen complexos, pero tamén sen ínfulas de crernos os únicos que están na verdade, desprezando a quen pensa distinto ou ve as cousas doutro xeito. As persoas, as situacións, todas e todos nós cambiamos. E iso tamén temos que telo presente no ámbito da fe. O viño sempre é viño, pero os pelellos é necesario cambialos, ou non?. Por iso a referencia sempre é a mesma: estar sempre á espreita, acoller, saír ao encontro, buscar canto une, termar uns dos outr@s... E FACELO SEN DESFALECER.

Confianza desde onde compartir

O sentido comunitario defínenos aos seguidores de Xesús, Téndoo presente na oración comunitaria, dicimos xunt@s: Señor, que a constancia marque o noso quefacer

• Para que sexamos unha Igrexa que sabe escoitar e valorar o que outras institucións e persoas fan pola dignidade de tod@s OREMOS. Señor, que a constancia marque o noso quefacer
• Para que nos esforcemos por conformar parroquias que non cansan nin se aburren de facer cousas para que as persoas se sentan recoñecidas e valoradas. OREMOS. Señor, Que a constancia marque o noso quefacer
• Para que saibamos pasar de ser cristiáns de ritos a costumes para ser cristiáns de feitos e conviccións, cristiáns de Evanxeo. OREMOS. Señor, Que a constancia marque o noso quefacer

Grazas, por seguir lembrándonos que estamos de paso, e que o noso esforzo ha estar en crear fraternidade e non enfrontamento. Por Cristo o noso Señor. Amén.

Remoendo as nosas seguridades

“ O Papa invita a toda a Igrexa a captar os sinais dos tempos que o Señor nos ofrece continuamente. Cantos sinais están presentes nas nosas comunidades e cantas posibilidades nos ofrece o Señor para recoñecer a súa presenza no mundo de hoxe! No medio das realidades negativas, que coma sempre teñen máis repercusión, vemos tamén moitos sinais que infunden esperanza e dan arroxo. Estes sinais, como di a Gaudium et spes, deben relerse á luz do Evanxeo (cf. nn. 4 e 44): este é o «tempo favorable» (cf. 2 Co6, 2), é o momento do compromiso concreto, é o contexto no que estamos chamados a traballar para que creza o reino de Deus (cf. Jn 4, 35-36). Canta pobreza e soidade, por desgraza, vemos no mundo de hoxe! Cantas persoas viven con gran sufrimento e piden á Igrexa que sexa sinal da proximidade, da bondade, da solidariedade e da misericordia do Señor! Esta é unha tarefa que, de modo particular, incumbe a cuantos teñen a responsabilidade da pastoral: ao bispo na súa diocese, ao párroco na súa parroquia, aos diáconos no seu servizo á caridade, aos catequistas e ás catequistas no seu ministerio de transmitir a fe… En suma, cantos están comprometidos nos diferentes ámbitos da pastoral están chamados a recoñecer e ler estes sinais dos tempos, para dar unha resposta sabia e xenerosa. Ante tantas esixencias pastorais, ante tantos pedidos de homes e mulleres, corremos o risco de asustarnos e repregarnos en nós mesmos con unha actitude de medo e defensa. E alí nace a tentación da suficiencia e do clericalismo, a codificación da fe en regras e instrucións, como facían os escribas, os fariseos e os doutores da Lei do tempo de Xesús.
( DISCURSO DO PAPA FRANCISCO AOS PARTICIPANTES NUN ENCONTRO ORGANIZADO POLO CONSELLO PONTIFICIO PARA A PROMOCIÓN DA NOVA EVANXELIZACIÓN. Sa Paulo VI Venres 19 de setembro de 2014)