4º de Pascua
“O Bo Pastor”
(Neste 4o domingo de Pascua, seguimos a rezar na casa. Volvemos buscar un lugar tranquilo para rezar.
Poñemos, coma o outro día un pano branco sobre unha mesa, acendemos unha candea e colocamos ao
lado un vaso cun pouco de auga).
No nome do Pai...
Canto.- Unha certeza nos guía ao longo do camiñar,
por iso imos a Ti, alegremente a cantar,
por iso imos a Ti, alegremente a cantar.
Non vou só, teño un amigo ao meu lado,
non vou só, eu sei que Deus está comigo. (bis)
LUZ DE ESPERANZA CON OLLOS DE MISERICORDIA
No noso ir tomando conciencia de ser Igrexa Doméstica, este cuarto domingo
de Pascua invítanos achegarnos a Xesús Resucitado como comunidade que se pon
en camiño seguindo as súas pegadas. As pegadas do Pastor. Un Pastor que
escoita, atende, acompaña, nas ledicias e tristuras, e invita sempre a poñer o
corazón, e non só o sentido práctico, nas cousas que fagamos.
Nesta festa do Bo Pastor, tamén facemos presentes na oración desta mañá
ás persoas que van animando a vida das nosas comunidades para que a palabra
do Deus da Vida resoe nos noso oídos, chegue ao noso corazón e deste xeito
teñamos a capacidade de ila poñendo en práctica.
Comecemos logo este momento de oración comunitaria compartindo a alegría
de poder rezar en comuñón-.
REFLEXIONAMOS NA BUSCA DA MISERICORDIA
• Pastor da alegría e da vida. Segue acompañando os nosos pasos.
• Pastor do sorriso e da paz. Segue acompañando os nosos pasos.
• Pastor da paciencia e o acougo. Segue acompañando os nosos pasos.
OÍDO Á ESPREITA
Do libro dos Feitos dos Apóstolos
Pedro, de pé cos Once, levantou a voz e díxolles:
Saiba, logo, con certeza toda a casa de Israel que Deus fixo Señor e Mesías a este
Xesús a quen vós crucificastes.
Ao sentiren isto, quedaron moi impresionados e dixéronlle a Pedro e ós outros
apóstolos:
‐ Irmáns, que debemos facer?
Pedro respondeulles:
‐Arrepentídevos e cambiade, que cada un de vós se faga bautizar no nome de
Xesús para o perdón dos seus pecados, e recibiredes o don do Espírito Santo.
Porque a promesa é para vós e mais para os vosos fillos e para todos os que están
lonxe, tantos como queira chamar o Señor noso Deus.
Con moitas outras palabras testificaba e animábaos, dicindo:
‐Salvádevos desta xeración ruín.
Os que recibiron a súa palabra foron bautizados: e ese mesmo día xuntáronselles
arredor de tres mil almas.
Palabra do Señor.
Grazas a Deus
Do Evanxeo de Xoán
Con toda verdade volo aseguro: o que non entra pola porta no curral das
ovellas, senón que sobe por outra parte, é un ladrón e un bandido. En cambio, quen
entra pola porta é o pastor das ovellas. A ese ábrelle o porteiro, e as ovellas
escoitan a súa voz. Chama as súas polo nome e lévaas a fóra. Cando as dá sacado
todas, vai diante delas e as ovellas ségueno, pois recoñecen a súa voz. Pero a un
alleo non o seguirán, senón que fuxirán del, pois non coñecen a voz dos alleos.
Díxolles Xesús esta alegoría mais eles non coñeceron que era o que lles daba a
entender. Entón díxolles de novo:
‐Con toda verdade volo aseguro: eu son a porta das ovellas. Todos os que viñeron
antes ca min eran ladróns e bandidos; pero as ovellas non os escoitaron. Eu son a
porta; se alguén entra por min, salvarase: entrará e sairá e atopará pasto. O ladrón
non entra senón para roubar, matar e estragar. Eu vin para que teñan vida e para
que a teñan de abondo.
Palabra do Señor.
Gloria a Ti, Señor Xesús
REMOENDO A PALABRA
( Facemos un momento de silencio/reflexión, despois de escoitar a Palabra)
• Naquel comezo da comunidade cristiá, Pedro fálalles desde o que que el
sentía e estaba vivindo, para animalos a cambiar, a deixar atrás todas
aquelas cousas que os levaran a perder a alegría, mesmo a paz interior ou a
capacidade de entusiasmarse coas cousas pequenas. Nese cambio que
Pedro lles pide, inclúe tamén ir descubrindo a presenza de Xesús nas súas
vidas. E parece que caso si lle fixeron, porque acabaron por pedir o bautismo
e comezar a ser, a partires daquel momento, tamén as testemuñas que coa
súa vida, ían facendo que moit@s outr@s pediran coñecer e recibir o
bautismo nesa mesma fe que lles daba azos para superar atrancos, e
capacidade para tender as mans uns aos outr@s. Algo así coma o que tamén
nós imos facendo desde que comezou este tempo de confinamento: estar
preto, inda que non sexa fisicamente, unhas persoas das outras. Cunha
chamada, un sorriso, un aplauso... sendo comunidade. E iso, teñamos ou non
conciencia de que é así, fainos comunidade vida, solidaria, esperanzada e ao
estilo do que quería Xesús. Sigamos camiñando así, e termando, alentando e
coidando uns dos outr@s.
• No Evanxeo, Xesús, preséntase como o Pastor que fai posible que poidamos
aprender del. El é o Pastor que non trae medo nin condena nin desconfianza,
senón a capacidade de escoitar e acoller; de agarimar e acompañar, de
facerlles sentir que era un con eles. Todo isto que experimentaron aqueles
primeir@s cristiáns tamén somos chamad@s a experimentalo nós. Deste
xeito, seguindo as pegadas de Cristo Pastor, iremos sementando a alegría
verdadeira, a que vai máis alá do aparente, nas nosas vidas e corazóns; a
capacidade de construír comunidades cada día máis vivas e solidarias, de
aprender a mirar sempre para os lados e tender a man a quen vexamos que
cansou, desilusionou, ou non é capaz de dar un paso máis porque o seu
corazón está entristecido. Todas e todos somos hoxe pastores uns dos
outr@s. E deste xeito acompañar tamén, co noso compromiso e
dispoñibilidade, ás persoas que nas nosas comunidades parroquiais nos
alentan, achegan e motivan para que Cristo siga vivindo en nós e nos nos@s.
NA ORACIÓN COMPARTIDA
No compartir a oración na festa do Bo Pastor, e unid@s na esperanza da
resurrección, rezamos:
Pastor bo, terma de nós
• Para que Xesús, O Bo Pastor, sexa sempre a referencia de vida e esperanza
dos pastores da Igrexa. Oremos. Pastor bo, terma de nós.
• Para que non deixemos que as nosas comunidades xiren unicamente ao
redor do sacramentalismo e a ritualización; senón que traballemos por ser
comunidades que acollen a Palabra proclamada, celebran a vida ao redor do
altar e fan da caridade man tendida a quen a precise. Oremos. Pastor bo,
terma de nós.
• Para que nós, neste tempo de compartir e convivir na casa, saibamos seguir
creando espazos de encontro, diálogo e maior coñecemento entre os que
conformamos as nosas familias. Oremos. Pastor bo, terma de nós
• Por tódalas persoas que se nos foron ao longo deste tempo de pandemia,
polo coroavirus ou por outras causas, para que atopen os brazos sempre
abertos do Pastor Bo que os acolle e os fai participar de plenitude da vida.
Oremos. Pastor bo, terma de nós
Poñemos todo canto tempos compartido na túa man, Pastor Bo.. Por Cristo o noso
Señor. Amén.
NOSO PAI...
AQUECENDO O CORAZÓN
Existen tempos sen paz na Igrexa primitiva: tempos de persecucións, tempos
difíciles, tempos que poñen en crise aos crentes. Tempos de crise. E un momento
de crise é o que nos narra o Evanxeo de Xoán (cf. 6,60-69). Esta pasaxe é a de
toda unha serie que comezou coa multiplicación dos pans, cando querían facer rei a
Xesús, Xesús vai rezar, ao día seguinte non o atopan, van buscalo, e Xesús
retrúcalles que o buscan para que lles dea de comer e non polas palabras de vida
eterna... Toda esa historia remata aquí. Dinlle: “Danos deste pan”, e Xesús explica
que o pan que dará é o seu propio corpo e sangue.
Naquel tempo «moitos dos seus discípulos, ao oílo, dixeron: “é dura esta
linguaxe. Quen pode escoitala?”» (v. 60). Xesús dixo que quen non comera o seu
corpo e bebera o seu sangue non tería vida eterna. Xesús dicía tamén: “Se
comedes o meu corpo e o meu sangue, resucitaredes o último día” (cf. v. 54). Estas
son as cousas que Xesús dicía: «é dura esta linguaxe» (v. 60) [pensan os
discípulos]. “É demasiado dura. Hai algo que non funciona. Este home pasou os
límites”. E este é un momento de crise. Houbo momentos de paz e momentos de
crise. Xesús sabía que os discípulos murmuraban: aquí hai unha distinción entre os
discípulos e os apóstolos: os discípulos eran eses 72 ou máis, os apóstolos eran os
Doce. E fronte a esta crisis, lémbralles: «Por isto vos dixen que ninguén pode vir a
min, se non llo concede o Pai» (v. 65). Volve falar da atracción do Pai: o Pai
atráenos cara Xesús. E así é como se resolve crisis.
(Francisco.Homilía do 2-5-2020)
CANTO
O Señor é o meu Pastor, nada me falta;
o Señor é o meu Pastor, sempre vai comigo. (bis)
Repón as miñas forzas polas vereas rectas,
seguro me coñece por mor do teu nome.
O Señor é o meu Pastor, nada me falta;
o Señor é o meu Pastor, sempre vai comigo. (bis)
Comentarios