VINDE E VEREDES
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Pedras vivas
o LECTURAS: Aquí estou, Señor, para facer a túa vontade
o OFERTORIO: Acharte presente (Nº51)
o COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ESPERTANDO Á RENOVACIÓN
Xesús invítanos a ser pedras construtoras do mundo como casa onde se acolle; casa na que as fronteiras non se pechan senón que están permanente abertas para ir e vir; pedras desde onde construír pontes que unen e achegan e non muros que poñen distancia entre nós. E para iso non nos queda outra que ter os oídos atentos, como os tivo Samuel, á voz que Deus nos dirixe a través do berro, moitas veces desgarrador, das persoas que son contadas como números e tratadas coma cousas.
Fagamos logo desta celebración que agora comeza rebelión interior que cambie a nosa vida e non se deixe levar polo desleixo.
ABRÍNDONOS Á MISERICORDIA
· Porque ante a chamada de Deus, nós respondemos con escusas e afastamento; SEÑOR, NON CANSES DE CHAMAR POR NÓS.
· Porque ante a chamada de Deus, facemos oídos xordos; CRISTO, NON CANSES DE CHAMAR POR NÓS.
· Porque ante a chamada de Deus respondemos dándolle as costas á dor e tristura da irmá e do irmán; SEÑOR, NON CANSES DE CHAMAR POR NÓS.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO PRIMEIRO LIRO DE SAMUEL
Naqueles días, Samuel estaba deitado no santuario do Señor, onde estaba a arca de Deus.
O Señor chamou por Samuel e este respondeulle:
- Aquí estou
E, coa mesma, foi correndo onda Elí e díxolle:
- Aquí veño, pois chamáchesme.
Elí díxolle:
- Eu non te chamei. Volve deitarte.
E Samuel foise deitar.
O Señor chamou de segundas por Samuel.
Samuel ergueuse e foi onda Elí, dicindo:
- Aquí estou, pois chamáchesme.
Dixo Elí:
- Eu non te chamei, meu fillo. Volve deitarte.
Samuel non coñecía aínda ao Señor, pois a palabra do Señor non se lle revelara aínda
O Señor chamou por terceira vez a Samuel, quen se ergueu e foi onda Elí:
- Aquí veño, pois chamáchesme.
Entón decatouse Elí de que era o Señor quen chamaba ao rapaz. Elí díxolle a Samuel:
- Vaite deitar, e se te chama, dirás: Fala, Señor, que o teu servo escoita.
Samuel marchou e deitouse no seu sitio.
O Señor presentouse, chamando coma as outras veces:
- Samuel, Samuel!
E Samuel dixo:
- Fala, Señor, o teu servo escóitate.
Samuel ía medrando; o Señor estaba con el e non deixou sen cumprimento ninguna palabra súa.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN
Un día estaba outra vez Xoán con dous dos seus discípulos e, vendo a Xesús que camiñaba, dixo:
- Velaquí o Año de Deus.
Cando os dous discípulos oíron o que el falara, fóronse detrás de Xesús. Volveuse Xesús e, vendo que eles o seguían, preguntoulles:
- ¿Que buscades?
Eles respondéronlle:
- "Rabbí" (que quere dicir "Mestre"), ¿onde paras?
El díxolles:
- Vide e veredes.
E eles foron e viron onde paraba e quedaron con el aquel día. Era contra as catro da tarde.
Un dos dous que escoitaron a Xoán e seguiron a Xesús era Andrés, o irmán de Simón Pedro. Vai e ó primeiro que atopa é a Simón, o seu propio irmán, e dille:
- Encontramos o Mesías (que quere dicir Cristo).
E levouno onda Xesús. O velo, díxolle Xesús:
- Ti es Simón, o fillo de Xoán. Ti haste chamar Kefas (que quere dicir Pedro).
PALABRA DO SEÑOR
NA ESCOITA DA PALABRA
ü No libro de Samuel nárrasenos a vocación de Samuel. Vimos de escoitar como Deus o foi chamando en diferentes momentos, e como el de primeiras non foi capaz de recoñecer de quen era aquela voz. Necesitou poñer máis atención e escoitar tamén o que Elí lle dicía, para finalmente recoñecer a voz do Señor e poñerse ao seu dispor. Algo así tamén nos pode pasar a nós. Oímos moitas voces, dun e doutro lado, percibimos moito barullo ao noso redor, sabemos que alguén nos fala, quen nos está a chamar, pero cústanos recoñecer e identificar cal é a voz do Señor, non calquera outra. Unha voz que non é un simple repetir palabras, e si un falarnos ao corazón para que lle prestemos atención, entendela e ila poñendo en práctica coa nosa vida a través dos nosos comportamentos, as nosas actitudes, o noso xeito de ser capaces de facer da nosa vida un canto de agradecemento a Deus, e de servizo aos demais e ao mundo no que tod@s estamos.
ü Neste domingo que acaída nos ven esta primeira lectura para que tamén nós nos preguntemos de que xeito a Palabra de Deus ocupa un espazo importante na nosa vida. De que xeito é a Palabra a que vai alimentando e dando sentido ao vivir de cada día, sen ter que esperar ao domingo para escoitala cando se proclama na celebración comunitaria. Porque se a Palabra está sempre ao noso dispor, calquera momento e calquera lugar pode ser experiencia de acollida e atención ao que a Palabra nos di e , desde ela, ao que Deus nos chama. De xeito que saibamos convertela en estímulo, alento e motor de cada un dos nosos días. Pero para que iso poida ser así, precisamos tomala en serio, coñecela, reflexionala, rezala, compartila... celebrala. Que mellor ca hoxe para darnos conta en que punto deste proceso estamos!
ü E se somos capaces de entender que a Palabra ha ser cerne da vida, iremos tamén descubrindo que esa mesma Palabra dinos que somos templos, é dicir, dignidade, respecto, atención, visibilidade, irmandade, sororidade ... Ser templos esíxenos que non nos vexamos entre nós coma cousas. Non somos pedras mortas, somos pedras vivas capaces de sentir, gozar, aledarse, compartir, colaborar, axudarnos... A Palabra de Deus insiste en que sendo templos, estamos chamados a non darnos as costas , nunca, uns aos outr@s. Sexamos de preto ou de lonxe. Ninguén nos é estraño, e tod@s somos iguais. E isto foi o que Xesús lles mostrou a aqueles que andaban na súa busca. No seu vinde e veredes dirixido a eles, descubrimos tamén o vinde e veredes dirixido a nós. Pero para iso temos que estar sempre cos ollos ben abertos e o corazón e as mans dispostas a acoller, escoitar e acompañar. Pois aí é onde descubrimos que vive e está o Señor.
COMPARTINDO O QUE NOS UNE
Invítanos hoxe o Señor na súa Palabra a seguilo facendo da nosa vida unha experiencia de agradecemento e servizo. Que mellor que este momento da oración comunitaria para compartilo dicindo:
GRAZAS, SEÑOR, POR POÑER OS OLLOS E O CORAZÓN EN NÓS
v Para que non sexamos unha Igrexa que se limita a mirar, sen comprometerse na busca de solucións aos cos problemas e dificultades dos homes e mulleres do noso mundo; OREMOS.
v Para que sexamos comunidades parroquiais vivas, alegres e dispostas a participar da alegría do Evanxeo; OREMOS.
v Para que a nosa vida non se deixe levar do conformismo, a rutina e a falta de ilusión por ser persoas máis xustas e traballar para que outras tamén o sexan; OREMOS.
Grazas, Señor, por invitarnos a seguir as túas pegadas, evitando perdernos no camiño. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO O DON DA FE
Se eu quixer falar con Deus,
teño que quedar a soas,
teño que apagar a luz,
teño que calar a voz,
teño que encontrar a paz
teño que afrouxar os nós dos zapatos, da garabata,
dos desexos, dos receos.
Teño que esquecer a data,
teño que perder a conta,
teño que ter as mans baleiras,
ter a alma e o corpo espidos.
Se eu quixer falar con Deus
teño que aceptar a dor,
teño que comer o pan que o demo amasou.
Teño que lamber o chan
Dos palacios, dos castelos suntuosos do meu soño.
Teño que verme triste,
teño que atoparme mal,
e malia iso, alegrar o meu corazón.
Se eu quixer falar con Deus,
teño que aventurarme
teño que subir ao ceo sen cordas de seguridade.
Teño que dicir adeus
Afastarme e camiñar decidido pola estrada
decidido pola estrada
Que ao cabo do día vai dar
en nada do que pensei atopar.
(Gilberto Gil)
Comentarios