Quen ten bo oído nunca desafina: sabe escoitar tódalas voces sen confundilas
Cantos.-
Entrada.- Con ledicia vimos ( 3)
Lecturas.- Ditosos os que temen ao Señor ( 19)
Ofertorio.- Déixate querer ( 61 )
Comuñón.- Quédate, Señor, connosco ( 63)
Mirada de esperanza
Corazón de misericordia
- Polas veces nas que a dureza do noso corazón non nos deixa descubrir a tenrura das persoas de ben. Señor, que o perdón non desapareza do noso corazón.
- Porque impoñemos e non explicamos os nosos pareceres. Cristo, que o perdón non desapareza do noso corazón.
- Para que non pechemos os oídos a escoitar a túa voz. Señor, que o perdón non desapareza do noso corazón.
Palabra proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO DEUTERONOMIO
Díxolle Moisés ó pobo:
A un profeta coma min farao xurdir o Señor, o teu Deus, no medio de ti, de entre os teus irmáns. Facédelle caso, tal como llo pediches ó Señor, o teu Deus, no Horeb o día de asemblea, dicindo: Non quero seguir escoitando a voz do Señor, meu Deus, nin ver máis esta grande labarada, para non morrer. E entón o Señor díxome: Fixeron ben en dicir isto. Fareilles xurdir un profeta coma ti do medio de seus irmáns e porei as miñas palabras na súa boca e falaralles todo o que eu lle mande, e a aquel que non lles faga caso ás miñas palabras, as que o profeta anuncie no meu Nome, eu pedireille contas. Pero o tal profeta, se ten o atrevemento de dicir no meu Nome cousas que eu non lle mandei dicir e fala no nome de deuses alleos, entón morrerá ese profeta. Palabra do Señor.PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Viñeron a Cafarnaúm, e, ó chega-lo sábado, Xesús púxose a ensinar na sinagoga.
Todos estaban abraiados da súa doutrina, pois ensinaba coma quen ten autoridade, non coma os letrados. E cadrou que había naquela sinagoga un home posuído por un mal espírito, e púxose a berrar: -¿Que temos que ver contigo, Xesús de Nazaret? ¿Seica viñeches para acabar connosco? Ben sei quen es ti: ti e-lo Santo de Deus.
Xesús mandoulle: -Cala, e bótate fóra dese home.
O espírito malo sacudiuno, pegou un berro moi alto e saíu del. Todos ficaron pasmados, e discutían entre si, dicindo: -¿Que é isto? Unha nova doutrina, e con autoridade; enriba, dálles ordes ós espíritos malos, e eles obedéceno.
E a súa sona espallouse de contado por toda a rexión de Galilea. Palabra do Señor.
Palabra remoída
É difícil no medio de tanta noticia que constante e permanentemente nos fala de enfermidade, número de doentes, UCIS saturadas, persoal médico estresado, veciñ@s contaxiados.. poñer un pouco de distancia e tentar reflexionar para entender o que nos está a pasar. E resúltanos difícil porque imos sempre tan as présas que cando temos que parar buscando entender, fáltanos hábito para poder facelo. Porén a Palabra de Deus que hoxe quere resoar nos nosos oídos non deixa de insistir en que temos que aprender do que está a pasar, que é necesario reflexionar, que as cousas, cando xorden teñen unha razón, un porqué, unha causa. E moitas veces na orixe de todo iso, estamos nós. Si, nós co noso xeito de comportarnos, pola nosa maneira de autoxustificarnos, por pensar que os que o fan mal son os outros e que a nós non nos vai pasar, que... deixemos logo de buscar autoxustificacións fóra de nós e preguntémonos polas veces nas que non puxemos a máscara, polas veces nas que fomos a casa duns amigos ou veciños e non gardamos a distancia nin fomos coidadosos na hixiene das mans; preguntémonos por todas esas cousas que non fixemos ben porque diciamos que os que o facían mal eran os outros. Porque se nós non deixamos de mirar o que fan os demais e comezamos a mirar o que facemos nós, as cousas non só non van cambiar, senón que iran a peor. De nós, e de ninguén máis ca de nós depende.
A esta falta de responsabilidade, a este intento de autoxustifcarnos, a este querer botarlle a culpa aos outr@s poñéndonos nós de perfil, é ao que o salmo se refire cando nos chama a non endurecer o noso corazón, porque co corazón endurecido, nada nos importa máis ca nós mesmos. Caendo no individualismo insolidario e egoísta que nos acaba por deixar, antes ou despois, pero nos deixará, sos e ao pairo. E así como queremos vivir? Escoitemos logo, esforcémonos por escoitar a voz do Señor e non deixemos que se endureza o noso corazón; fagamos o esforzo por ser cidadáns e cidadás responsables, veciños que pensamos uns nos outros e amigos que temos a capacidade de facer unha chamada/ video chamada, e non unha visita presencial. Deste xeito, canto agora saibamos sementar ben, acabará, inda que teñamos que esperar un pouco, dando a mellor dos froitos.
E todas estas cousas deberan ser froito do noso sentido común, sen que ninguén tivera que obrigarnos ou prohibírnolas facer. Porque é o ben de todas e todos, o ben común o que nos ha guiar como cidadáns e como crentes. E nisto ninguén ha escapar. Os curas temos que ser responsables marcando ben o aforo, non por estar moitos imos rezar mellor e con máis seguridade; insistindo na importancia da desinfección de mans e no de non quitar a máscara, tampouco nós durante a celebración. Non vaia ser que pensemos que lle podemos impoñer aos demais o que nós non queremos nin estamos dispostos a cumprir. E todas e todos temos que comportarnos pensando en facer o mellor ben co noso actuar aos demais. A iso, a actuar pensando nos demais e sen dicir unha cousa e facer outra, é ao que lle chama o evanxeo de hoxe falar e comportarse con autoridade, que non con autoritarismo. Deixemos entón que esta palabra resoe en nós, permitamos que o noso siga a ser un corazón de carne e non de pedra, e sexamos testemuñas por medio do noso actuar coherente e responsable. Sen pedirlle aos demais o que nós nin queremos nin estamos dispostos a cumprir.
Oración compartida
Esforzándonos porque a nosa oración non sexa palabra de vento e si convicción persoal, digamos ao Señor: Que non deixemos endurecer o corazón
- Señor, que na Igrexa non actuemos nin con autoritarismo nin con indiferenza ante os problemas do noso tempo, senón con responsabilidade e buscando o ben común. Oremos. Que non deixemos endurecer o corazón.
- Señor, que nas parroquias non deixemos de cumprir con todo canto evite propagar o virus, e deixemos de comportarnos de maneira individualista, pensando que os que o fan mal son os outr@s, e non nós. Oremos. Que non deixemos endurecer o corazón.
- Por tódalas persoas enfermas, especialmente hoxe lembramos e encomendamos as persoas das nosas parroquias que están en corentena, teñen o virus ou están no hospital. Oremos. Que non deixemos endurecer o corazón.
Ecos de esperanza
No noso percorrido vital é necesario contar cunha brúxula,se queremos chegar a onde queremos ir.
O difícil é atopar unha fiable e que non nos falle,
pois existen moitas: as que marcan o mínimo esforzo,
o egoísmo, acadar o éxito a custa do que sexa,
actuar sen pensar nos demais, buscar só o noso propio interese...
escolle ben a túa; unha que te axude a ser feliz,
tendo en conta aos demais,
porque é o ben común o que fai posible poidamos sorrir xunt@s.
Comentarios