Ir al contenido principal

4 domingo TO B 2021

Quen ten bo oído nunca desafina: sabe escoitar tódalas voces sen confundilas

Cantos.-

    Entrada.-  Con ledicia vimos ( 3)

    Lecturas.- Ditosos os que temen ao Señor ( 19)

    Ofertorio.- Déixate querer ( 61 )

    Comuñón.- Quédate, Señor, connosco (  63)

Mirada de esperanza

Esta terceira onda da COVID19 chéganos con tanta forza que parece que vai levando todo e a tod@s a eito. Diante desta situación caben dúas maneiras de entender e actuar: caer no pesimismo vitimista que só é capaz de ver todo negro e sen ningunha perspectiva; ou facerlle fronte desde a esperanza de quen ten fe, sendo conscientes das dificultades do momento, e sabendo da fraxilidade da cada un e cada unha de nós, pero esforzándonos por actuar de xeito responsable, e sen deixar que as noticias desalentadoras ou as medidas que nos piden pensar no ben común e non de maneira individualista, nos leven a caer na tristura desesperanzada.
No salmo responsorial de hoxe chámasenos a escoitar a voz do Señor que nos segue falando a través da responsabilidade á hora de comportarnos, da solidariedade cando temos que tender a man a quen nola precise, da capacidade de non deixarnos vencer polo pesimismo desalentador, para que nunca deixemos endurecer o noso corazón. Traballemos e apostemos sempre polas persoas e coas persoas.

Corazón de misericordia

  • Polas veces nas que a dureza do noso corazón non nos deixa descubrir a tenrura das persoas de ben. Señor, que o perdón non desapareza do noso corazón.
  • Porque impoñemos e non explicamos os nosos pareceres. Cristo, que o perdón non desapareza do noso corazón.
  • Para que non pechemos os oídos a escoitar a túa voz. Señor, que o perdón non desapareza do noso corazón.

Palabra proclamada

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO DEUTERONOMIO


Díxolle Moisés ó pobo:

A un profeta coma min farao xurdir o Señor, o teu Deus, no medio de ti, de entre os teus irmáns. Facédelle caso, tal como llo pediches ó Señor, o teu Deus, no Horeb o día de asemblea, dicindo: Non quero seguir escoitando a voz do Señor, meu Deus, nin ver máis esta grande labarada, para non morrer. E entón o Señor díxome: Fixeron ben en dicir isto. Fareilles xurdir un profeta coma ti do medio de seus irmáns e porei as miñas palabras na súa boca e falaralles todo o que eu lle mande, e a aquel que non lles faga caso ás miñas palabras, as que o profeta anuncie no meu Nome, eu pedireille contas. Pero o tal profeta, se ten o atrevemento de dicir no meu Nome cousas que eu non lle mandei dicir e fala no nome de deuses alleos, entón morrerá ese profeta. Palabra do Señor.

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Viñeron a Cafarnaúm, e, ó chega-lo sábado, Xesús púxose a ensinar na sinagoga.
Todos estaban abraiados da súa doutrina, pois ensinaba coma quen ten autoridade, non coma os letrados. E cadrou que había naquela sinagoga un home posuído por un mal espírito, e púxose a berrar: -¿Que temos que ver contigo, Xesús de Nazaret? ¿Seica viñeches para acabar connosco? Ben sei quen es ti: ti e-lo Santo de Deus.
Xesús mandoulle: -Cala, e bótate fóra dese home.
O espírito malo sacudiuno, pegou un berro moi alto e saíu del. Todos ficaron pasmados, e discutían entre si, dicindo: -¿Que é isto? Unha nova doutrina, e con autoridade; enriba, dálles ordes ós espíritos malos, e eles obedéceno.
E a súa sona espallouse de contado por toda a rexión de Galilea. Palabra do Señor.

Palabra remoída

É difícil no medio de tanta noticia que constante e permanentemente nos fala de enfermidade, número de doentes, UCIS saturadas, persoal médico estresado, veciñ@s contaxiados.. poñer un pouco de distancia e tentar reflexionar para entender o que nos está a pasar. E resúltanos difícil porque imos sempre tan as présas que cando temos que parar buscando entender, fáltanos hábito para poder facelo. Porén a Palabra de Deus que hoxe quere resoar nos nosos oídos non deixa de insistir en que temos que aprender do que está a pasar, que é necesario reflexionar, que as cousas, cando xorden teñen unha razón, un porqué, unha causa. E moitas veces na orixe de todo iso, estamos nós. Si, nós co noso xeito de comportarnos, pola nosa maneira de autoxustificarnos, por pensar que os que o fan mal son os outros e que a nós non nos vai pasar, que... deixemos logo de buscar autoxustificacións fóra de nós e preguntémonos polas veces nas que non puxemos a máscara, polas veces nas que fomos a casa duns amigos ou veciños e non gardamos a distancia nin fomos coidadosos na hixiene das mans; preguntémonos por todas esas cousas que non fixemos ben porque diciamos que os que o facían mal eran os outros. Porque se nós non deixamos de mirar o que fan os demais e comezamos a mirar o que facemos nós, as cousas non só non van cambiar, senón que iran a peor. De nós, e de ninguén máis ca de nós depende.

A esta falta de responsabilidade, a este intento de autoxustifcarnos, a este querer botarlle a culpa aos outr@s poñéndonos nós de perfil, é ao que o salmo se refire cando nos chama a non endurecer o noso corazón, porque co corazón endurecido, nada nos importa máis ca nós mesmos. Caendo no individualismo insolidario e egoísta que nos acaba por deixar, antes ou despois, pero nos deixará, sos e ao pairo. E así como queremos vivir? Escoitemos logo, esforcémonos por escoitar a voz do Señor e non deixemos que se endureza o noso corazón; fagamos o esforzo por ser cidadáns e cidadás responsables, veciños que pensamos uns nos outros e amigos que temos a capacidade de facer unha chamada/ video chamada, e non unha visita presencial. Deste xeito, canto agora saibamos sementar ben, acabará, inda que teñamos que esperar un pouco, dando a mellor dos froitos.

E todas estas cousas deberan ser froito do noso sentido común, sen que ninguén tivera que obrigarnos ou prohibírnolas facer. Porque é o ben de todas e todos, o ben común o que nos ha guiar como cidadáns e como crentes. E nisto ninguén ha escapar. Os curas temos que ser responsables marcando ben o aforo, non por estar moitos imos rezar mellor e con máis seguridade; insistindo na importancia da desinfección de mans e no de non quitar a máscara, tampouco nós durante a celebración. Non vaia ser que pensemos que lle podemos impoñer aos demais o que nós non queremos nin estamos dispostos a cumprir. E todas e todos temos que comportarnos pensando en facer o mellor ben co noso actuar aos demais. A iso, a actuar pensando nos demais e sen dicir unha cousa e facer outra, é ao que lle chama o evanxeo de hoxe falar e comportarse con autoridade, que non con autoritarismo. Deixemos entón que esta palabra resoe en nós, permitamos que o noso siga a ser un corazón de carne e non de pedra, e sexamos testemuñas por medio do noso actuar coherente e responsable. Sen pedirlle aos demais o que nós nin queremos nin estamos dispostos a cumprir.

Oración compartida

Esforzándonos porque a nosa oración non sexa palabra de vento e si convicción persoal, digamos ao Señor: Que non deixemos endurecer o corazón

  • Señor, que na Igrexa non actuemos nin con autoritarismo nin con indiferenza ante os problemas do noso tempo, senón con responsabilidade e buscando o ben común. Oremos. Que non deixemos endurecer o corazón.
  • Señor, que nas parroquias non deixemos de cumprir con todo canto evite propagar o virus, e deixemos de comportarnos de maneira individualista, pensando que os que o fan mal son os outr@s, e non nós. Oremos. Que non deixemos endurecer o corazón.
  • Por tódalas persoas enfermas, especialmente hoxe lembramos e encomendamos as persoas das nosas parroquias que están en corentena, teñen o virus ou están no hospital. Oremos. Que non deixemos endurecer o corazón.
Grazas, Señor, por lembrarnos que rezar non é mover os labios, senón pasar polo corazón o que estamos dispostos a esforzarnos por vivir buscando o be común. Por Cristo o noso Señor. Amén.

Ecos de esperanza

No noso percorrido vital é necesario contar cunha brúxula,
se queremos chegar a onde queremos ir.
O difícil é atopar unha fiable e que non nos falle,
pois existen moitas: as que marcan o mínimo esforzo,
o egoísmo, acadar o éxito a custa do que sexa,
actuar sen pensar nos demais, buscar só o noso propio interese...
escolle ben a túa; unha que te axude a ser feliz,
tendo en conta aos demais,
porque é o ben común o que fai posible poidamos sorrir xunt@s.

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

Epifania 2025

A ESTRELA DE DEUS GUÍA O CAMIÑO CARA Á BELÉN DA SINXELEZA CANTOS:  Panxoliñas OLLOS ABERTOS Paz e ben. Hoxe é un día máxico e de maxia. Máxico porque Deus móstrasenos a toda a humanidade, sen distincións. El non repara na nosa condición social, na cor da nosa pel, no noso xénero ou na nosa idade. El é man aberta que acolle e abraza sen exclusións de ningún tipo. Pero tamén é día de verdadeira maxia, para pequenos e grandes: a maxia da ilusión e da capacidade de sorprendernos pola estrela do Señor, que guía a nosa vida. Con esta invitación a non perder nunca a maxia da ilusión, comecemos a nosa celebración de hoxe. CORAZÓN MISERICORDIOSO Señor, inda que Ti nos invitas á maxia da ilusión, nós confundimos o camiño e andamos no pesimismo, por iso che dicimos, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, Ti non cansas nunca de dicirnos que só quen ten capacidade de sorprenderse seguirá fiel no teu vieiro, por iso che pedimos, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, pol...