PORQUE O INMUTABLE NON É HUMANIZADOR, TRABALLEMOS POR SUPERAR A TENTACIÓN DO INMOBILISMO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Bendito ti, Xesús resucitado (Nº 111)LECTURAS: Escoita ti (Nº 26)
OFERTORIO: Eiquí están Señor (Nº 32)
COMUÑÓN: No colo da miña nai (Nº 49)
ABRINDO O CORAZÓN
Dúas visións, coido que equivocadas da vida, son tanto a que mantén que as cousas son inmutables, e canto máis mellor; como a que vive en permanente estado de cambio sen asentar en nada nin con ninguén. Nesta desconfianza era na que se movían, no principio, aqueles primeiros cristiáns, tal e como nos di hoxe a primeira lectura dos Feitos dos Apóstolos. Por iso non se acaban de fiar de Paulo, e non só de Paulo; desde el, a súa desconfianza facíaos vivir no medo aos demais, incapacitándoos para ver e comprender que as persoas cambiamos, evoluimos, imos tendo outras visións das cousas, e que non podemos vivir pegados permanentemente a posicións que non só non nos fan crecer, senón que nos empobrecen e nos manteñen nunha permanente minoría de idade, que moitas veces é expresións de inmadureza humana, cristiá e tamén social.Que a celebración deste quinto domingo de Pascua nos abra os ollos, si; pero tamén o corazón a superar a tentación do inmobilismo que nos impide entender que a resurrección é sempre presente aberto a un futuro cada vez mellor.
UN CORAZÓN MAGOADO
Polas nosas desconfianzas, que non nos deixan achegarnos aos demais sen medo. SEÑOR, ENCHÓUPANOS DE MISERICORDIA.Polas nosos medos, que non axudan a que tomemos iniciativas de cambio. CRISTO, ENCHÓUPANOS DE MISERICORDIA.
Polas nosas présas, que nos levan a vivir na inseguridade permanente. SEÑOR, ENCHÓUPANOS DE MISERICORDIA.
QUE ESCOITA A PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS
Chegado Saulo a Xerusalén, procuraba xuntarse cos discípulos; pero todos lle tiñan medo, non crendo que fose discípulo de verdade. Pero Bernabé, colleuno consigo e levouno onda os apóstolos. Saulo contoulles que vira o Señor no camiño, que lle falara e que en Damasco predicara publicamente no nome de Xesús. Conviviu con eles en Xerusalén, predicando con ousadía no nome do Señor. Falaba e discutía tamén cos helenistas, pero estes queríano matar. Ao sabelo, os irmáns levárono para Cesarea e fixérono seguir a Tarso.Daquela, a Igrexa tiña paz en toda a Xudea, Galilea e mais Samaría. Crecía coma un edificio, progresaba na fidelidade ó Señor e coa asistencia do Espírito Santo ía aumentando en número.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN
Dilles Xesús ós seus discípulos:Eu son a verdadeira vide, e meu Pai é o labrador. O sarmento que en min non leva froito, arríncao; e o que leva froito, límpao, para que leve máis froito aínda. Vós xa estades limpos, pola palabra que vos teño falado. Permanecede en min e eu en vós. Así como o ramo non pode levar froito pola súa conta, se non permanece na vide, vós tampouco, se non permanecedes en min. Eu son a vide; vós os sarmentos. Quen permanece en min e eu nel, ese leva froito abondoso, pois fóra de min non podedes facer nada. Se alguén non permanece en min, é coma os ramos arrincados fóra, que secan; apáñanos, bótanos no lume e arden. Se permanecedes en min e as miñas palabras permanecen en vós, pedide o que queirades e hásevos facer. Nisto é glorificado meu Pai: en que levedes froito abondoso e vos mostredes coma discípulos meus.
PALABRA DO SEÑOR
NA BUSCA DA SÚA QUENTURA
Vimos de escoitar na primeira lectura a desconfianza que existía entre os primeiros cristiáns de Xerusalén respecto a Paulo. Unha desconfianza que os levaba a manter distancia, a dubidar, a non fiarse nin del nin do que dicía. Verdade que algunha vez tamén nos ten pasado algo así? Cando lle demos importancia a chismes e cousas que nos contaron doutras persoas; cando sen coñecer pensamos que esta ou aquela persoa son deste ou daquel xeito; cando por medo ao que pensasen de nós non soubemos, non quixemos ou faltounos sinceridade para dicir, no canto de calar: iso non é así como dis. Na vida vemos como a palabra de Deus non é algo do pasado, algo antigo ou pasado de moda senón que sempre nos trae ao noso propio presente, á nosa realidade, ao día a día. Simplemente temos que prestarlle atención para acollela e interiorizala, para descubrir como a súa presenza vai iluminando as pisadas do noso camiño.E Xesús volve utilizar de novo a imaxe da viña, tan cercana á nosa vida cotiá, para falarlles ás persoas que estaban onda el. Vide a sarmentos artellan o evanxeo que vimos de escoitar. A primeira trae a savia, a forza que fai posible que a planta dea o mellor dos froitos. Dos segundos van colgando as uvas froito da mellor cepa. Para que pida haber boas uvas, tamén os sarmentos teñen que cumprir a súa función, sendo berce de acollida onde colgarán as uvas, afrontando a dureza do clima que vai pasando namentres crece o froito. Así tamén nós. Non reneguemos, non deamos as costas nin uns aos outr@s nin á forza da esperanza que a Vide nos dá. E ademais sen esquecer que unha e outra precisámonos, porque por moi boa que sexa a Vide se non hai sarmentos nunca poderemos recoller o froito. E se non hai froito, para que precisamos os sarmentos? Acheguémonos logo a esta palabra para que non pase, unha vez máis, por diante de nós sen que lle prestemos atención.
Se Vide e samentos imos cumprindo co cometido encomendado comezarán a aparecer os froitos, de xeito que a vendima sexa a mellor. E iso chegará non sen dificultades e esforzos. Precisa coidados, dedicación, implicación persoal, e... tempo. Por moito que vivamos no mundo da présa, é o tempo o que fai que chegue o froito, despois de ter cavado, podado, atado e sulfatado a viña. É dicir: despois de ter traballado nela. Así ha ser tamén a nosa vida: sen esforzo, sen compromiso, sen implicarnos en proxectos que están postos nas persoas, e non nos intereses individuais, non poderemos facer boa vendima. Non deixemos logo que a rutina, o aburrimento ou as costumes fagan secar a Videira da mensaxe de Xesús!
COA FORZA DA ORACIÓN DA COMUNIDADE
Coa invitación de dar os mellores froitos, compartamos a nosa oración comunitaria dicindo:QUE O NOSO FROITO SEXAN AS BOAS OBRAS
Para que como Igrexa sexamos sacramento de Salvación que fai da xustiza e da igualdade, experiencia de graza e camiño de salvación, OREMOS:QUE O NOSO FROITO SEXAN AS BOAS OBRAS
Para que como crentes fagamos da nosa vida camiño de coidado e sarmento de cercanía, para non deixar que as persoas sequen no esquecemento, a soidade ou a invisibilidade, OREMOS:QUE O NOSO FROITO SEXAN AS BOAS OBRAS
Para que superemos a tentación da desconfianza aprendendo a escoitar, esforzándonos por acompañar e non deixando nunca de axudar, OREMOS:QUE O NOSO FROITO SEXAN AS BOAS OBRAS
Grazas, Señor, por acollernos na tenrura de quen recolle o froito do traballo ben feito. PXNS. AménPARA CAMIÑAR CON ESPERANZA
No estamos sos Señor,non é posible seguirte por libre.
A túa chamada é para vivir con gozo a ledicia do Evanxeo.
A túa oferta é vivir con forza a fe en comunidade.
Ser crente en Ti, non é xogar ao protagonismo,
ser crente en Ti, é facer da vida un servizo gratuíto.
Ti chámasme a romper a miña cáscara, e derrubar o meu muro,
para buscar o lugar onde vivir a miña fe,
a miña parroquia, a miña familia o meu grupo, a miña comunidade.
É aí onde hei de formarme como discípulo teu.
Comentarios