Desde o amor de Deus que nos preme, a fraternidade supera as diferenzas
Canto gozoso
Entrada.- Con ledicia vamos todos ao altar (2)
Lecturas.- Escoita ao Señor (15)
Ofertorio.- Cantádelle ao Señor (33)
Comuñón.- Señor Xesús (52)
Ollos abertos
Proponnos hoxe a primeira lectura unha cuestión que está no centro da actualidade: os límites. Como ben sabemos, cando se utiliza esta palabra sempre a pensamos, maioritariamente, desde o que impide avanzar, desenvolverse, crear ou imaxinar. Porén, podemos facer outra lectura: os límites son tamén os que nos lembran que os nosos pés han pisar sempre na terra, que non o podemos nin o sabemos todo ou que a técnica é a solución para calquera cuestión. Desde aí entendemos que, se non queremos caer no irrealismo, os límites ofrécennos a posibilidade de ir camiñando sen caer na tentación de facer de frustración e da sensación de fracaso o eixe da nosa vida.
Neste domingo no que nos xuntamos, non deixemos de reflexionar sobre as nosas posibilidades, pero tamén de ata onde estas poden chegar, de xeito que non volvamos a nosa vida unha insatisfacción permanente.
Corazón misericordioso
· Para que non caiamos no irrealismo de pensar que sempre somos imprescindibles; SEÑOR, QUE NON XOGUEMOS A SER DEUSES.
· Para que saibamos recoñecer que non o sabemos, dominamos e controlamos todo; CRISTO, QUE NON XOGUEMOS A SER DEUSES.
· Para que aprendamos a recoñecer que a riqueza da vida está en superar a tentación de crernos superiores; SEÑOR, QUE NON XOGUEMOS A SER DEUSES.
Palabra Proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DE XOB
Entón respondeulle Iavé desde o trebón:
¿Quen pechou os portóns do mar
ó xurdir debruzándose do seo materno,
cando lle impuxen coma embozo as brétemas
e o envolvín en néboas coma panos?
Daquela marqueille os límites
e asegureille os ferrollos e as portas,
e díxenlle: Ata aquí has chegar e non pasar.
Aquí han remata-las túas altas ondas. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Á caída da noite, dilles Xesús ós seus discípulos:
‑Ora, vamos para a banda de alá.
Eles, deixando a xente, levárono no bote onde estaba sentado; e ían seguidos por outras barcas. E formouse tal turbillón de vento que os salseiros caían enriba do bote e enchíano de auga. El, entrementres, estaba na popa durmindo sobre un cabezal. Fórono espertar, berrándolle:
‑Mestre, ¿seica non che importa que afoguemos?
Entón el, espertando, increpou ó vento, e díxolle ó mar: ‑¡Silencio, e acouga!
O vento amainou, e veu unha gran calma.
Despois díxolles:
‑¿Por que tendes tanto medo? ¿Seica aínda non tendes fe?
Eles, cheos dun medo enorme, comentaban entre si:
‑Pero, ¿quen será este, que mesmo o vento e o mar o obedecen? Palabra do Señor
Palabra remoída
· Escoitamos na primeira lectura que Deus estaba no trebón. Isto ábrenos a unha reflexión: a vida non é un simple deixar pasar os días, senón tarefa permanente por descubrir, construír, desenvolver... novas iniciativas que a ilusionen, que a fagan crecer, que a manteñan en permanente estado de ilusión creativa. Porque sen esta podemos caer na tristura desacougante de quen se deixa ir, de quen se vai convertendo en previsibilidade irrelevante. Evitar caer nesta tristura pasiva é un verdadeiro reto para nós, homes e mulleres que nos confesamos crentes neste mundo guiado pola sensación de que a técnica o pode todo, e os límites non existen. E aquí está o gran erro –a gran mentira– no que tantas veces caemos! Porque si que é verdade que temos que ser persoas creativas, pero non deberiamos esquecer que esa creatividade está marcada sempre polas nosas capacidades e pola nosa temporalidade. Temos que ter presente que nin tódalas persoas sabemos facer as mesmas cousas –non somos robots- nin somos eternas, por moito que a algunhas lles gustara selo.
· E desde o amor de Deus que sempre nos preme, este baño de realismo é o que fai que poidamos ir madurando no equilibrio, sen crernos nin inmortais nin superiores, mellores ou inmortais. A humanidade, ser humanos e nun mundo falible, é o que nos define como persoas, á vez que nos pon por diante tempo e camiño para mostrar o mellor de nós desde o amor aos demais e ao mundo. É este o mellor agasallo –se é que a Deus o puideramos agasallar- que ao proxecto de Deus de que sexamos construtores do mundo, lle podemos facer. Que sexa este amor, o de dar o mellor de nós, o que apreme o noso actuar cotián!
· Volve aparecer a forza do vento no relato do evanxeo. Un turbillón que, ben o acabamos de experimentar nalgunhas partes do país esta semana coas tronadas, nos volve persoas inseguras, fráxiles, incapaces de dominalo e controlalo todo. No medio de toda esta tensión Xesús aporta acougo, paz, escoita, diálogo e, fundamentalmente, presenza. Non fuxe, non os deixa sos, todo o contrario: está, pero non de xeito pasivo, senón para tenderlles a man e invitalos a facer daquela situación unha experiencia de reflexión, con realismo, sen fantasías, sobre a pouca cimentación das nosas “seguridades”. De novo unha invitación a non esquecer que, por moitas posibilidades e capacidades que teñamos, os límites camiñan sempre con nós. Non o podemos todo. Que esta palabra nos faga tomar conciencia de que non é o desacougo nin a pasividade o que nos fai avanzar na vida, pero tampouco a fantasía do irrealismo de pensar que nada se nos resiste e que somos ”súperheroes“ tecnolóxicos.
Oración da comunidade
Deus chámanos agora a compartir a oración comunitaria. Fagámolo dicindo: Que o amor aprema a nosa vida.
· Para que sexamos unha Igrexa que, consciente dos seus límites, saiba ser humilde, servidora e dialogante. Oremos. Que o amor aprema a nosa vida.
· Para que nas nosas parroquias sexa o amor e non o individualismo o que marque as relacións entre as persoas. Oremos. Que o amor aprema a nosa vida.
· Para que nós saibamos que somos persoas limitadas, con capacidade de equivocarnos e de non acertar moitas veces. Oremos. Que o amor aprema a nosa vida.
Grazas. Señor, por axudarnos a descubrir que non é no poder, e si na sinxeleza, onde nos chamas a vivir a fraternidade. P.X.N.S. Amén.
Reflexión activa
Xesús, raíz de unidade e tronco da fraternidade, que sintamos cada mañá o pulo do teu Espírito, que nos alente a derrubar os muros de separación levantados polo egoísmo que nos enfronta e a vaidade e nos ensoberbece. Afasta das nosas comunidades as envexas que fan medrar as divisións e os personalismos que nos impiden traballar en comuñón. Líbranos dos medos paralizantes, sosega os arroutos e énchenos de serenidade. Para que sexamos no mundo presenza agarimosa e profética da túa mensaxe e da túa persoa. Amén.
Comentarios