A FESTA DO CORPUS: PERSOAS CHAMADAS A FACER TODO O QUE DIXO O SEÑOR
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Benaventurados (Nº 118)
LECTURAS: Salve, Santo Sacramento (Nº 117)
OFERTORIO: Pan do ceo (Nº 54)
COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida (Nº 53)
ABRINDO O CORAZÓN
Por segundo ano consecutivo, celebramos a festa do Corpo e do Sangue do Señor como humanidade inmersa nunha pandemia que nos fixo aterrar para decatarnos de que somos fráxiles, de que precisamos unhas persoas doutras.
Pero no medio desta crise mundial, non esquecemos as palabras que a semana pasada Xesús nos dirixía no seu evanxeo: “Asegúrovos que eu estarei sempre convosco ata a fin do mundo”. O Corpus que hoxe celebramos é sacramento desa presenza de Cristo, que se fai Pan para saciar as nosas fames, Pan para ser alimento no camiño da vida, Pan para sandar as nosas feridas, Pan para repartir e compartir.
Deixémonos agarimar polo Señor que hoxe, coma sempre, sae ao noso encontro para facerse compañeiro na viaxe.
UN CORAZÓN MAGOADO
Polas moitas veces nas que escollemos ferir en lugar de sandar; SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
Polas moitas veces nas que nos resistimos a verte e recoñecerte na xente que precisa da nosa man; CRISTO, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
Polas moitas veces nas que non somos quen de poñer en práctica o mandado do amor; SEÑOR, QUE NON PASMEMOS MIRANDO CARA AO CEO.
QUE ESCOITA A PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ÉXODO
Moisés expúxolle ao pobo as palabras do Señor e as súas decisións, e o pobo a unha respondeu:
- Faremos todo o que dixo o Señor.
Moisés puxo por escrito todas as palabras do Señor.
Ao día seguinte, Moisés ergueuse cedo, construíu un altar na aba da montaña e chantou doce estrelas, polas doce tribos de Israel.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MARCOS
No primeiro día da festa dos Ácimos, cando se sacrificaba o año pascual, preguntáronlle os seus discípulos:
Onde queres que vaiamos preparar a Cea Pascual?
El mandou a dous discípulos, dicíndolles:
Ide á cidade, e havos saír ó paso un home, cunha sella de auga. Ide tras el e onde entre, dicídelle ó dono da casa: "O Mestre pregunta: ¿onde está o lugar no que podo comer a Pascua cos meus discípulos?" El havos mostrar no sobrado unha grande sala, xa disposta e arranxada. Vós preparade o que faga falta.
Marcharon os discípulos e, chegando á cidade, atoparon todo tal como llelo el dixera. E prepararon a Pascua.
Mentres estaban a comer, Xesús colleu pan, deu grazas, partiuno e déullelo, dicindo:
Tomade, isto é o meu corpo.
E collendo unha copa, dando grazas, pasóullela, e todos beberon dela. E díxolles:
Isto é o meu sangue, da Alianza, vertido por todos. Asegúrovos que xa non volverei beber do produto da viña ata o día que o beba, noviño, no Reino de Deus.
Despois de cantaren os Salmos, saíron para o Monte das Oliveiras
PALABRA DO SEÑOR
NA BUSCA DA SÚA QUENTURA
Escoitabamos na primeira lectura, tomada do libro do Éxodo, como o pobo xudeu escolle libremente seguir ao Señor: “Faremos todo o que dixo o Señor”, responde o pobo a unha soa voz. E o que dicía o Señor, daquela e tamén hoxe, é que temos que querernos, que temos que termar unhas persoas das outras, que temos que tendernos a man e axudarnos, porque “cada vez que o fixestes con un destes meus irmáns máis pequenos, comigo o fixestes”. Na tardiña baixa da vida han examinarnos de amor, cantamos moitas veces; pero como nos custa a parte práctica deste exame. Somos mestras e mestres na teoría; pero a práctica resúltanos tremendamente complicado levala á nosa vida de cada día: somos individualistas, insolidarios, cústanos comprometernos no traballo polo ben común... Porén, ese é o camiño que Xesús nos dixo que tiñamos que andar, un camiño que só poderemos realizar en comunidade.
E porque o Señor sabe que somos débiles e fráxiles, déixanos o seu Corpo como alimento. A institución da Eucaristía que proclamabamos no evanxeo é memorial da promesa do Señor de estar sempre ao noso lado para ser o caxato no que apoiarnos e o pan co que alimentarnos. Por iso estamos aquí, nesta mañá, celebrando a festa do Corpo e do Sangue do Señor, para agradecer que se teña quedado con nós para sempre.
Por iso non podemos caer na simpleza de pensar que non hai Corpus porque non hai procesión, porque non se fan alfombras, porque non hai festa, porque... non podemos poñer escusas baratas. Si hai Corpus, porque o Señor sae cada día ao noso encontro en cada persoa coa que nos imos relacionando, especialmente nas máis débiles e vulnerables. Limpemos dos nosos ollos as lagañas que nos impiden recoñecelo.
COA FORZA DA ORACIÓN DA COMUNIDADE
Deus sempre nos escoita, ocúpase e preocúpase por nós, por iso lle presentamos a nosa oración comunitaria dicindo:
GRAZAS SEÑOR POR DARNOS O PAN DA VIDA
Pola Igrexa, para que sempre poñamos en práctica o partir e compartir os nosos pans, OREMOS.
GRAZAS SEÑOR POR DARNOS O PAN DA VIDA
Polas nosas comunidades, para que construamos relacións baseadas na fraternidade, o respecto e a xenerosidade, OREMOS
GRAZAS SEÑOR POR DARNOS O PAN DA VIDA
Para que a nosa Cáritas interparroquial e todas as Cáritas brillen nas noites de crise con lumieiras de esperanza e promoción, OREMOS.
GRAZAS SEÑOR POR DARNOS O PAN DA VIDA
Para que comer o Pan de Vida, manteña viva a nosa sensibilidade e a nosa solidariedade diante de todo sufrimento, soidade, inxustiza e violencia, OREMOS.
GRAZAS SEÑOR POR DARNOS O PAN DA VIDA
Fai, Señor, da nosa oración comunitaria fermento que faga levedar o noso corazón na xustiza e na solidariedade. P.X.N.S. Amén.
PARA CAMIÑAR CON ESPERANZA
O próximo non é algo que xa existe.
Próximo é algo que a persoa se fai.
Próximo non é quen xa ten con nós relacións de sangue, de raza, de afinidade, de negocios...
Próximo facémonos nós cando diante dun ser humano, mesmo estranxeiro ou inimigo, decidimos dar un paso que nos achegue, que nos aproxime a esa persoa.
Comentarios