PERSOAS CHAMADAS A FACER DA COMPAIXÓN EIXE DO NOSO ACTUAR
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
LECTURAS: Canta, aleluia (Nº 21)
OFERTORIO: Benaventurados (Nº 118)
COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120)
ABRINDO O CORAZÓN
Mestre, que teño que facer para herdar a vida eterna? Esa é a cuestión que hoxe lle plantexa un xurista a Xesús. Esa é tamén a cuestión que moitas veces nos plantexamos nós. A resposta, onte é hoxe, é a mesma: practicar a misericordia, a compaixón, o amor.
Á beira do camiño van quedando persoas despoxadas, empobrecidas, maltratadas. E unha vez máis estamos obrigadas e obrigados a escoitar a chamada do evanxeo. Ou seguimos camiñando, facendo oídos xordos á súa chamada, como o sacerdote e o levita, dando voltas e voltas sobre nós mesmos ou actuamos como o bo samaritano, comprometéndonos activamente a resolver a súa necesidade.
Ese é o noso reto; esa é a nosa tarefa.
UN CORAZÓN MAGOADO
Porque son moitas as ocasións nas que pasamos de longo diante de quen precisa a nosa axuda; SEÑOR, ENCHÓUPANOS COA TÚA COMPAIXÓN.
Por facer da fe rito e costume e non compromiso de vida co mundo e coa xente; CRISTO, ENCHÓUPANOS COA TÚA COMPAIXÓN.
Por facer oídos xordos ás túas palabras “misericordia quero e non sacrificios”; SEÑOR, ENCHÓUPANOS COA TÚA COMPAIXÓN.
QUE ESCOITA A PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO DEUTERONOMIO
Si, faille caso á voz do Señor, o teu Deus, gardando os seus mandamentos e os seus preceptos, o escrito no libro desta lei. Si, convértete ao Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón e con todo o teu ser.
Si, este mandamento que eu che mando hoxe non é imposible para ti nin che resulta inaccesible. Non está no ceo para dicires: ¿Quen subirá por nós ao ceo e nolo collerá e nolo fará escoitar, para que nós o cumpramos? Tampouco está da outra banda do mar para dicires: ¿Quen cruzará por nós ao outro lado do mar e nolo collerá e nolo fará escoitar, para que nós o cumpramos? Si, a palabra está moi cerca de ti: na túa boca e no teu corazón, para a cumprires.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO AOS COLOSENSES
Cristo é a imaxe do Deus invisible,
de toda criatura el é o primeiro nacido,
e por medio del fixéronse as cousas,
as da terra e tamén as do ceo,
as vistas cos ollos,
as por eles non vistas;
señoríos sexan ou ben maxestades,
sexan principados, tamén potestades;
el é modelo e fin do universo creado.
Antes ca todo está el,
todo nel se cimenta aínda hoxe.
É tamén a cabeza do corpo
‑o corpo é a Igrexa‑.
El é o principio,
o primeiro en nacer de entre os mortos,
de xeito que en todo
sexa sempre o primeiro.
Porque nel quixo Deus habitar
coa súa total plenitude:
reconciliar así o universo
consigo, por el;
e no sangue da cruz
poñer paz entre os seres da terra
e do ceo, servíndose del.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO LUCAS
Ergueuse certo xurista e preguntoulle para o poñer á proba:
- Mestre, ¿que teño que facer para herdar a vida eterna?
El respondeulle:
- ¿Que pon a Lei? ¿Que les?
Contestou:
- Amarás o Señor teu Deus con todo o teu corazón, con toda a túa alma, toda a túa forza e con todo o teu entendemento, e o próximo coma a ti mesmo.
El díxolle:
- Contestaches perfectamente; cúmpreo e vivirás.
Pero o xurista, querendo xustificarse, preguntoulle a Xesús:
- ¿E quen é o meu próximo?
Xesús replicou:
- Dunha vez un home baixaba de Xerusalén a Xericó, e asaltárono uns bandidos, que, despois de o roubaren e bouraren nel, deixárono medio morto. Cadrou a baixar polo mesmo camiño un sacerdote, que, ó velo, deu un rodeo e pasou de largo. Igual fixo un clérigo, que pasaba por alí: ó chegar e velo, deu un rodeo. Pero un samaritano, que ía de camiño polo mesmo lugar, ó velo, sentiu mágoa e achegándose a el, curoulle as feridas con aceite e viño e vendoullas. Logo, montouno na súa cabalgadura, levouno a unha pousada e coidouno. O outro día colleu dous denarios, deullos ó pousadeiro, e díxolle: "Coida del, e cando volva xa che pagarei o que gastes de máis".
¿Quen dos tres che parece que foi próximo do que caeu nas mans dos bandidos?
El respondeu:
- O que practicou a misericordia con el.
Díxolle Xesús:
- Pois ti vai e fai outro tanto.
PALABRA DO SEÑOR
NA BUSCA DA SÚA QUENTURA
- O mandamento está moi preto de ti, no teu corazón e na túa boca. cúmpreo: Desde crianzas ensináronnos o Decálogo, a lei de Deus, o que tiñamos que cumprir para non pecar, para fuxirmos do castigo de Deus, para irmos ao paraíso. Co paso do tempo fixémonos persoas adultas e, ao pior, a nosa vida de fe non madurou, senón que permaneceu e permanece nun infantilismo constante que pouco a pouco vai facendo que detrás das nosas actuacións e das nosas palabras haxa calquera tipo de motivación (social, política, intereses particulares…) agás a motivación relixiosa. Noutras ocasións esta motivación relixiosa aparece coma algo negativo (non fagamos isto, non vaia ser que Deus nos castigue), detrás da cal está o medo, a maxia, a superstición ou un culto baleiro, ritualista, frío, sen sentido.
Porén, o cristianismo non recoñece máis que unha forma para relacionarnos con Deus: o amor. Nunca o medo ao castigo, nin o desexo dun premio, nin a lei que me obriga a facer algo baixo pena de pecado mortal ou venial, nin a tradición familiar. Ensinóusenos a doutrina, saturóusenos de nocións abstractas, definicións, normas morais e dogmas… pero ensinóusenos a amar a Deus?, ensinamos nós, coma testemuñas de Xesús, a amar a Deus?; preparóusenos para vivir a fe dunha forma serena, libre e responsable, para saber presentármonos diante de Deus sen medo e darlle unha resposta nosa, saída desde o fondo da nosa conciencia coma unha convicción persoal?. A primeira lectura que hoxe escoltamos déixanolo claro: ”o precepto do Señor non é inalcanzable, non está no ceo, nin fóra deste mundo, senón que está no noso corazón”. Aí é onde temos que buscalo e atopalo.
- Fai ti o mesmo: practica a misericordia co teu próximo: A relixión, calquera relixión, é algo moi cómodo. Trátase de cumprir cunha serie de obrigas e xa somos bos. Ir ao templo, facer as miñas oracións, novenas.... pedirlle aos meus santos e xa está. E mesmo podemos facer unha relixión á carta. O importante é crer en algo... por se as moscas. O caso é que realizando algúns ritos, teñamos contento a Deus, que gañemos o ceo. Despois, xustificad@s, content@s e tranquil@s... marchamos a outra cousa bolboreta, sen problemas. Ves, só hai que cumprir as normas, canto máis ao pé da letra mellor. Por iso a moit@s cristiáns de hoxe, que van máis alá, comprometendo a vida, díselles todo tipo de lindezas: roxos, revolucionarios, subversivos, que non son piadosos...., facendo realidade aquela frase de Helder Cámara “cando lle dou pan a un famento, chámanme santo; cando pregunto por que a xente pasa fame, chámanme comunista”. O sacerdote e o levita son representantes oficiais da relixión, preocupados polo templo, o culto e o servizo legal a Deus. Seguro que serían uns xudeus intachables, seguro que estarían ben vistos polas autoridades relixiosas, seguro que... pero estaban ben lonxe de descubrir que El é amor. Estaban enfermos de narcisismo. Só miraban coma os burros, cara adiante, sen ser quen de mirar en abano para descubrir a quen estaba ferido no camiño. Xesús descualifícaos, porque estar “oficialmente” ao servizo de Deus e pasar de longo diante da persoa necesitada é non entender o mandado de Deus, é pasar de longo diante do que hai que facer para ter vida. A relixiosidade sen próximo terxiversa o mandado de Deus, é falsa. O samaritano, en troques, estaba mal visto, era un revolucionario, un ninguén, un herexe, un proscrito; pero soubo mirar en abano para descubrir a quen estaba tirado na cuneta. E hoxe?. Pois podemos seguir afirmando o mesmo: a nosa Igrexa, a que formamos tod@s nós, tamén segue doente de narcisismo, segue a mirar só de fronte, pechándose a descubrir e a axudar a quen está desconsolado, marxinado, silenciado e abatido, ou o que é pior, sendo ela tantas veces quen pon o pé no pescozo de tanta xente para tirala e calala dunha vez por todas.
- Aquel home anónimo, viaxeiro solitario, sen nome nin compaña, maltratado por bandidos e medio morto, ten rostro e nome: o dos millóns de parad@s, o dos minusválidos, o das mulleres silenciadas e relegadas, o dos anciáns reducidos a caixeiros automáticos, o dos enfermos, relegados a un mero número, o das zonas rurais esquecidas, o dos países subdesenvolvidos... Pero claro, aínda hai moitos letrados dentro da nosa Igrexa que prefiren seguir preguntándolle ao vento quen é o meu próximo, pechándose á evidencia. Porén, a Palabra déixanos claro unha vez máis que Deus segue estando nas nosas mans, que o podemos tocar na persoa enferma, na famenta, na explotada, na inocente, na perseguida... que o amamos cando de verdade amamos... mesmo ao noso inimigo. Cando nos fartaremos de tanta teoría?. Cando inxectaremos a vacina contra a terrible enfermidade do narcisismo que tantas vítimas vai sementando ao noso redor?. Cando nos enchouparemos da misericordia do Señor e non da rixidez da letra?.
COA FORZA DA ORACIÓN DA COMUNIDADE
Presentamos a nosa oración comunitaria dicindo:
GRAZAS POR CONVIDANOS A SER PERSOAS SAMARITANAS DO TEU AMOR
• Pola Igrexa que formamos tod@s nós; para que descubramos que só hai un xeito de irmos pola vida: camiñando coma o samaritano, cos ollos e o corazón ben abertos para deternos diante de quen estea precisado da nosa cercanía, aínda que non pense, sinta, rece ou ame coma nós, OREMOS.
GRAZAS POR CONVIDANOS A SER PERSOAS SAMARITANAS DO TEU AMOR
• Polas nosas comunidades, para que pasemos das hostilidades á hospitalidade, dos desencontros á comuñón, do afán de protagonismo á humildade, da prepotencia á sinxeleza, do “eu” ao “nós”, e así evitemos a tentación do narcisismo e de mirar só para o noso embigo, OREMOS.
GRAZAS POR CONVIDANOS A SER PERSOAS SAMARITANAS DO TEU AMOR
• Por todas as persoas samaritanas do mundo de hoxe, aquelas das que ninguén espera nada bo; pero que en realidade aos ollos de Deus practican o amor solidario, OREMOS.
GRAZAS POR CONVIDANOS A SER PERSOAS SAMARITANAS DO TEU AMOR
Fai, Señor, da nosa oración comunitaria fermento que faga levedar o noso corazón na xustiza e na solidariedade. P.X.N.S. Amén.
PARA CAMIÑAR CON ESPERANZA
O amor é a expresión máis alta de toda a vida e permítenos existir. Ante este contido tan esencial da fe, a Igrexa non pode permitirse actuar como o fixeron o sacerdote e o levita co home abandonado medio morto no camiño (cf. Lc 10,25-36). Non se pode mirar para outro lado e dar as costas para non ver moitas formas de pobreza que piden misericordia. Dar as costas para non ver a fame, a enfermidade, as persoas explotadas…, é un pecado grave; é tamén un pecado moderno, un pecado actual. Nós, as persoas cristiás, non nolo podemos permitir. Non sería digno da Igrexa nin dunha persoa cristiá «pasar de longo» e pretender ter a conciencia tranquila só porque se rezou ou porque se foi o domingo a Misa”
(Francisco Catequese para os Operadores de Misericordia,
Praza de S. Pedro, 3 de setembro de 2016)
Comentarios