“NA VELLEZ NON ME ABANDONES”
(IV XORNADA MUNDIAL DAS PERSOAS AVOAS E MAIORES)
CANTO GOZOSO
ö ENTRADA: Con ledicia vamos todos ao altar (Nº 2)
ö LECTURAS: Escoita ao Señor (Nº 15)
ö OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá (Nº 34)
ö COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida (Nº 53)
MIRADA AGRADECIDA
Celebramos hoxe en toda a Igrexa a IV Xornada Mundial das Persoas Avoas e Maiores baixo o lema “Na vellez non me abandones. E facémolo non só como un deber de gratitude e afecto, senón coma unha necesidade para poder construír unha sociedade máis humana e fraterna. Non se trata de celebrar un aniversario unha vez ao ano. Non. Trátase máis ben de traballar para que as persoas maiores se sintan sempre parte importante da nosa comunidade e da nosa historia.
Porque unha sociedade que prescinde das persoas maiores é unha sociedade enferma; unha sociedade que invisibiliza ás persoas maiores é unha sociedade enferma; unha sociedade que utiliza ás persoas maiores é unha sociedade enferma; unha sociedade que se esquece das persoas maiores é unha sociedade enferma; unha sociedade que agocha ás persoas maiores é unha sociedade enferma.
Por iso comezamos a nosa celebración abríndonos á voz do Señor que nos chama a traballar cada día para conectar xeracións.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque moitas veces nós tamén discriminamos e apartamos, xogando a ser pequenos deuses, SEÑOR, QUE COMPARTAMOS O PAN DO AMOR.
* Porque moitas veces preferimos deixar que apodreza o noso pan antes de compartilo coa xente, CRISTO, QUE COMPARTAMOS O PAN DO AMOR.
* Por non saber agradecer o que as persoas maiores fan por nós; SEÑOR, QUE COMPARTAMOS O PAN DO AMOR.
PALABRA OFRECIDA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO SEGUNDO DOS REIS
Daquela chegou un home, que lle traía ao home de Deus o pan das primicias: vinte pans de cebada e trigo novo na alforxa.
Eliseo díxolle:
-"Dállos á xente, e que coman".
O seu servidor preguntoulle:
- "¿Que é isto para cen persoas?".
A iso Eliseo respondeu:
-"Dállos á xente, e que coman, pois isto di o Señor: comerán e sobrará".
El servíullos á xente, que comeu; e aínda sobrou, conforme a palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA AOS EFESIOS
Irmás e irmáns:
Por tanto, eu, preso polo Señor, pídovos que camiñedes segundo a dignidade da chamada que recibistes, con total humildade, sinxeleza e paciencia, aturándovos uns a outros con amor, esforzándovos por manter a unidade do espírito no vínculo da paz. Hai un só corpo e un só Espírito, do mesmo xeito que se vos chamou a unha única esperanza na vosa vocación. Hai un só Señor, unha soa fe, un só bautismo, e un só Deus e Pai de todos, que está sobre todos, por todos e en todos.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Despois disto foi Xesús á outra banda do Mar de Galilea (o de Tiberíades). Seguíao unha chea de xente, porque viran os sinais que facía nos enfermos. Subiu Xesús ó monte e sentou alí cos seus discípulos. Estaba a chegar a Pascua, a festa dos xudeus. Levantou a vista Xesús e, vendo vir tanta xente cara a el, díxolle a Filipe:
‑¿Onde imos mercar pan, para que coma esta xente? (Isto dicíao para tentalo, que el ben sabía xa o que ía facer).
Respondeulle Filipe:
‑Nin medio ano de xornal chega para que cada un deles reciba un codelo.
Un dos seus discípulos, Andrés, o irmán de Simón Pedro, díxolle:
‑Hai aquí un rapaz que ten cinco bolos de pan de cebada e dous peixes. Claro que, ¿que é iso para tantos?
Xesús ordenou:
‑Facede sentar a xente.
Había moita herba naquel sitio. E sentaron como uns cinco mil homes. Entón colleu Xesús os pans e, dando grazas, repartiu ós sentados canto quixeron e o mesmo os peixes. Cando se fartaron, díxolles ós seus discípulos:
‑Recollede os anacos sobrantes, para que non se estrague nada.
Entón xuntáronos e encheron doce cestas cos anacos dos cinco bolos de pan de cebada, que lles sobraran ós que comeron. O veren aqueles homes o sinal que fixera, dicían: "Este si que é o profeta que había de vir ó mundo".
Entón Xesús, decatándose de que o ían vir coller para proclamar o rei, retirouse só outra vez ó monte.
PALABRA DO SEÑOR
PALABRA QUE ALEDA, ALENTA E MOVE
Tal e como nos lembra Francisco na súa mensaxe para a IV Xornada Mundial das Persoas Avoas e Maiores:
· Deus nunca abandona ás súas fillas e aos seus fillos. E moito menos cando a idade avanza, cando as forzas fraquean, cando aparecen as canas e o estatus social decae, cando a vida se volve menos produtiva e corre o risco de parecernos inútil. A diferenza de nós, Deus non repara nas aparencias, e non descarta elixir a persoas que para moitos resultan irrelevantes. Deus non descarta ningunha pedra. Ao contrario, as máis vellas son a base segura sobre a que se poden apoiar as pedras novas, para construír entre todas o edificio.
· Deus sigue mostrándonos a súa misericordia, sempre e en cada etapa da vida, e en calquera condición na que nos atopemos, mesmo nas nosas traizóns. A miúdo a soidade é amarga compañeira da vida das persoas maiores e avoas. Unha soidade que pode ter múltiples causas: nos países máis pobres, as persoas anciás están soas porque as súas crianzas víronse obrigadas a emigrar; nas zonas de conflito as persoas maiores quedan soas porque os homes son chamados a combater e as mulleres deixan o país para dar seguridade ás súas crianzas; nas sociedades “avanzadas e modernas” esténdese a crenza de que as persoas maiores son unha carga que quita recursos ao desenvolvemento do país. Por outra parte, hoxe son moitas as mulleres e os homes que buscan a súa propia realización persoal levando unha existencia autónoma, desligada dos demais, pero cando se envellece, a medida que as forzas minguan, a ilusión de non precisar de ninguén revélase como un imposible.
· A liberdade e a valentía de Rut convídannos a percorrer un camiño novo. Sigamos os seus pasos. Non deixemos de mostrar a nosa tenrura ás persoas avoas e maiores das nosas familias, visitemos ás que están desanimadas ou ás que xa non esperan que un futuro distinto sexa posible. Fronte á actitude egoísta que leva ao descarte e á soidade, contrapoñamos o corazón quente e o rostro aberto de quen ten a valentía de dicir: “non te abandonarei”, e de emprender un camiño diferente: o camiño de conectar xeracións.
PALABRA QUE UNE EN ORACIÓN
Sendo Deus esperanza e vida, fagámoslle o agasallo da nosa oración comunitaria desde a vida que compartimos dicindo:
QUE NOS ESFORCEMOS POR CONECTAR XERACIÓNS
· Para que a Igrexa que formamos todas e todos nós Señor sexa motor dunha revolución da tenrura que coloque ás persoas máis vulnerables no centro do seu sentir, do seu actuar e do seu querer, OREMOS.
· Para que nas nosas comunidades as persoas maiores se sintan queridas, acollidas, escoitadas e necesarias, OREMOS.
- Para que nós nunca caiamos na tentación do edadismo, discriminando, utilizando, arrinconando ou invisibilizando ás persoas maiores nas nosas familias, nas nosas comunidades, na sociedade, OREMOS.
- Para que nunca esquezamos que a soidade e o descarte das persoas maiores non son inevitables, senón o resultado de opcións equivocadas que non recoñecen a dignidade da persoa, OREMOS.
Nas túas mans poñemos este momento de oración comunitaria, coa convicción de que a escoitas, alentas e acompañas. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Señor, Deus fiel,
Ti que nos creaches á túa imaxe, +
Ti que nunca nos deixas solos,
acompañándonos en cada estación da vida,
non nos abandones, coida de nós
e concédenos, unha vez máis,
descubrirnos como fillas túas e fillos teus.
Renova os nosos corazóns coa túa Palabra,
e non permitas que ningunha persoa sexa descartada.
Que o teu Espírito de amor nos configure coa túa tenrura
ensinándonos a dicir:
“non te abandonarei” a quen atopemos no noso camiño.
Que o teu Fillo nos axude a non perder o gusto pola fraternidade,
e a non aceptar o triste conformismo da soidade.
Axúdanos a mirar o futuro con esperanza renovada,
e fai que a Xornada Mundial das Persoas Avoas e Maiores
sexa un día sen soidade, primicia da túa paz.
Comentarios