DIGNIDADE INFINITA COMPARTIDA; SEN DISTINGOS NIN PATERNALISMOS INTERESADOS
Canto gozoso
ö ENTRADA: Con ledicia vamos todos ao altar (Nº 2)
ö LECTURAS: Escoita ao Señor (Nº 15)
ö OFERTORIO: Démonos todos a man (Nº 48)
ö COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)
Mirada agradecida
Escoitaremos hoxe nos textos da lecturas que imos proclamar que Deus, ao contrario de nós, non fai distíngos de persoas. A súa é unha proposta única é plural. Si, única porque para El todas e todos somos iguais e nada nos diferenza no que nos constitúe, porque somos dignidade que nos iguala e nos esixe o mesmo respecto e a mesma acollida para unhas e outras persoas; pero tamén plural porque esta dignidade non nos fai uniformes ao modo de como se comporta un robot. Non, para Deus a riqueza do noso ser persoas está na pluralidade que enriquece e respecta que cada unha e cada un de nós teñamos miradas da vida diferentes, xeitos de pensar distintos ou cores de pel e falas diferentes. Se Deus actúa así, por que nós, non acabamos de facerlle caso?Corazón misericordioso
· Por tódalas veces nas que non somos capaces de entender que as persoas somos todas iguais en dignidade . SEÑOR , QUE NOS TRATEMOS CON IRMANDADE.
· Por tódalas veces nas que excluímos e non acollemos. CRISTO, QUE NOS TRATEMOS CON IRMANDADE.
· Por tódalas veces nas que facemos tantas distincións que só aceptamos a quen pensa, actúa ou vive coma nós. SEÑOR, QUE NOS TRATEMOS CON IRMANDADE.
Palabra remoída
· Na sociedade na que nós vivimos, cada vez máis crispada e dividida en bloques enfrontados e irreconciliables, a palabra de Deus vai ocupando cada vez menos espazo. As présas, a visión pura e estritamente materialista das cousas, a ausencia de calquera referencia ao sentido transcendente da vida, van facendo que as persoas nos vaiamos pechando en nós mesmas e prescindindo do que ata non hai moito tempo era un dos alicerces desde onde construír a convivencia: a solidariedade, a colaboración, a importancia de ir conformando espazos de encontro veciñal, parroquial, familiar... pouco a pouco isto vai esmorecendo, ata deixarnos na máis absoluta orfandade e soidade. O que leva a crecer situacións de abandono das persoas, principalmente de maiores e crianzas, á vez que agudiza o individualismo. Que nos queda entón? Sería a pregunta que deberiamos facernos, para evitar caer por esta deriva e reorientar a nosa perspectiva vital e a convivencia social. E neste recuperar, restaurar, reconducir... nós non imos sos, Deus é o mellor dos compañeiros para seguir dándonos azos de esperanza e horizonte de sentido do que somos, sen exclusión de ninguén, e das nosas posibilidades e capacidades. Somos dignidade, pero non unha dignidade calquera, se non dignidade infinita. Desde ela construamos espazos de humanización e acollida.· Para Santiago, como acabamos de escoitar na carta que lle escribe a aqueles cristiáns e cristiás da primeira hora, o fundamental é esta dignidade compartida a que nos iguala e impide que fagamos distingos en razón do interese que teñamos en conseguir cousas, ou en crernos mellores ou por riba das demais persoas. Ser dignidade supón que somos iguais, todas e todos, e nin os cartos, nin o poder, nin a fama, nin... conseguirán nunca, nunca o seu obxectivo de marcar diferenzas nin de someter aos máis empobrecidos, débiles e fráxiles a nosa comenencia. E isto é así sempre, e a historia non fai máis que confirmármolo. Mesmo hoxe, aquelas persoas que marcan distancias, diferencias desde a súa capacidade de decisións non acadarán nunca o obxectivo de reducir á nada aos últimos e esquecidos. Por iso, desde a fidelidade a esta palabra que acabamos de escoitar de Santiago, non caben en nós actitudes de rexeitamento, exclusión, xenofobia, racismo e calquera outra que esqueza este principio fundamental da fe cristiá, e que ten sido motor na construción de tantas e tantas historias de entrega e xenerosidade para coas demais persoas. Se eles e elas o fixeron, como nós non imos continuar?
· E como colofón a todo canto vimos dicindo, a actitude de Xesús no evanxeo de hoxe, non é máis que a mostra de que só saíndo ao encontro das demais persoas, das que están soas, son esquecidas, invisibles, ignoradas, asoballadas, maltratadas... poderemos responder ao que Xesús nos pide, e el mesmo testemuñou co seu actuar. E non porque a Igrexa, e as comunidades que a ela a conforman, sexa unha ong. Non, a razón non pode ser outra que ese compartir dignidade infinita que nos outorga o mesmo recoñecemento e nos fai sentírmonos como irmáns e irmás dun mesmo Deus que sempre, e en toda circunstancia, foi, é e será Pai/Nai co que conformamos a mesma dignidade.
Oración compartida
Compartimos a nosa oración comunitaria dicindo: SEÑOR, QUE VENZAMOS A TENTACIÓN DA EXCLUSIÓN.- Para que traballemos, como Igrexa no mundo, para superar os conflitos e os enfrontamentos por mor da raza, lingua, relixión ou condición social. Oremos. SEÑOR, QUE VENZAMOS A TENTACIÓN DA EXCLUSIÓN.
- Para que alí onde esteamos: parroquias, traballos, familia, amizades... non deixemos nunca que entre noso corazón e no noso xeito de actuar actitudes de discriminación, exclusión ou racismo. Oremos. SEÑOR, QUE VENZAMOS A TENTACIÓN DA EXCLUSIÓN.
- Para que tanto a nivel persoal como comunitario, saibamos dar exemplo de integración para con quen ven de fóra, evitando palabras e feitos que firan, rexeiten ou creen violencia. Oremos. SEÑOR, QUE VENZAMOS A TENTACIÓN DA EXCLUSIÓN.
Ollada de esperanza
Vivimos tempos nos que parecen retomar vida e difundirse sentimentos que moitos supuñamos superados. Sentimentos de sospeita, medo, desprezo e incluso odio cara a individuos ou grupos xulgados diversos debido á súa afiliación étnica, nacional ou relixiosa e, como tal, considerados non o suficientemente dignos de participar plenamente na vida da sociedade. Ademais, estes sentimentos adoitan inspirar verdadeiros actos de intolerancia, discriminación ou exclusión, prexudicando seriamente a dignidade das persoas implicadas e os seus dereitos fundamentais, incluído o seu propio dereito á vida e á integridade física e moral. Por desgraza, ocorre tamén no mundo da política, caendo na tentación de instrumentalizar os medos ou dificultades obxectivas dalgúns grupos e de empregar promesas ilusoria para intereses electorais miopes.Pero, non deberiamos esquecer que. Ser cristiáns é unha chamada para ir contra a corrente, recoñecer, acoller e servir a Cristo descartado nos irmáns e nas irmás. (Francisco)
Comentarios