Moitas veces esquecemos que o punto de referencia das nosas actuacións debe ser Xesús; e por iso a nosa vida non expresa, non vive, non amosa… a fe que cremos e celebramos; por iso non estamos dispost@s a saírmos das nosas seguridades para ir na busca de quen está perdid@, desorientad@ ou esquecid@. Ou, ao mellor, si estamos dispost@s; pero non desde o respecto á súa liberdade, senón desde a imposición, desde o ordeno e mando.
Porén, Xesús déixanos claro que non quere impor nada, que a súa é unha opción libre e persoal, desde o respecto, e non desde a imposición, desde o amor, e non desde o fundamentalismo.
Que a celebración que agora comezamos nos abra os ollos, os oídos e o corazón para irmos na busca de quen precise da nosa axuda.
O PERDÓN
- Porque nos parecemos demasiado a aqueles xudeus contemporáneos de Xesús, pois tamén nós nos consideramos xustos, bos e cumpridores, criticando e murmurando daquelas persoas que consideramos pecadores, SEÑOR, ÁBRENOS Á TÚA MISERICORDIA.
- Porque non damos entendido que a túa maior ledicia é a vida, a felicidade e a plenitude de todas as persoas, creadas e queridas por Ti, CRISTO, ÁBRENOS Á TÚA MISERICORDIA.
- Porque moitas veces tamén nós caemos na idolatría de adorar o becerro de ouro, na idolatría de por a consecución de cartos e riqueza por riba de calquera outro valor, SEÑOR, ÁBRENOS Á TÚA MISERICORDIA.
REMOENDO NA PALABRA
- Nunca coma nos nosos tempos, resulta tan actual a parábola que Xesús nos propón no Evanxeo, da ovella ou da moeda perdidas. Nunha sociedade na que, cada vez máis, a relixión camiña á marxe da vida das persoas, quizás se inverteran as proporcións e sexan noventa e nove as ovellas perdidas e unha a que permanece no redil, aínda que as máis das veces non sexa por convicción propia, senón por medo, tradición ou mero conformismo.
- E, diante deste panorama, cabería preguntármonos qué parte de culpa temos nós (Papa, bispos, curas, relixios@s e segrares) na perda de tantos e tantas irmáns e irmás que fart@s, desencantad@s e desilusionad@s, afástase ou mesmo abandonan a Igrexa. Porque non nos enganemos: corren tempos nos que moitos dos que forman parte da nosa Igrexa quedaron no AT, falando dun Deus castigador, vingativo e iracundo, que ameaza con descargar a súa cólera contra a idolatría do pobo. Non deron o paso seguinte, non releron o AT desde o NT, no que Xesús nos fala dun Deus que é, sobre todo, Pai-Nai, que está sempre disposto a poñerse en camiño para buscar a quen se perdeu… e que SE ALEGRA cando @ atopa.
- Por iso, aínda que sexa duro, haberá que facer unha autocrítica profunda, serena e sincera sobre a Igrexa que estamos a construír e que ás veces semella máis unha secta (na que a uniformidade, a obediencia cega e a falta de cuestionamento son o máis importante), que unha familia de irmáns e irmás con xeitos de pensar e de vivir diferentes, e que non esquezamos son froito da pluralidade do Espírito. Nós, moitas veces, sen unha visión misericordiosa, tratamos de converter o espazo da comunidade nun lugar de exclusión. Autoerixímonos coma grupo inmaculado e pechamos a nosa porta ás persoas que, por neglixencia, ignorancia ou calquera outro motivo, non levan unha vida “correcta”, segundo os nosos criterios. As veces parece que somos nós, @s de dentro da propia Igrexa, @s que coa nosa intolerancia, co noso inmobilismo, cos nosos ritos baleiros e afastados da vida das persoas, cos nosos binomios bos-malos, cos nosos malos xestos e coa nosa carraxe, estamos desexando que se vaia a xente, ou alomenos os que non nos din amén a todo.
- Así, algunhas persoas intraeclesiais, escandalízanse diante das declaracións do abade de Silos, a quen se lle ocorreu dicir que “persoalmente, a el non lle gustaba o “Motu propio” de Bieito XVI”… meu Deus!!!!. Semellante comentario dá para facer correr ríos e ríos de tinta de cristiáns ortodoxos que lle tiran das orellas ao abade por cuestionar ao Papa, tanto que se estivésemos no tempo da Inquisición (que tantos botan de menos) o pobre abade estaría ardendo. O mesmo poderiamos dicir das polémicas a propósito da tan famosa asignatura da “Educación para a cidadanía”….Pola contra, esas mesmas persoas permanecen mudas diante doutros temas eclesiais e sociais moito máis importantes e profundos como son o maltrato ás mulleres (pois xa se sabe que son o xénero débil e ás veces hai que volvelas ao bo camiño cunha labazada), a pederastia, o cobro abusivo de estipendios de Misas e funerais, a negativa a dar contas da xestión dos cartos das comunidades ás que serven, a dobre moralidade e o dobre raseiro…. Non nos enganemos: son estas actitudes, estas pequenas – grandes cousas, as que fan que as persoas, doídas, incomprendidas, insultadas, desencantadas… non atopen sitio nesta “nosa Igrexa”.
- Cómpre, polo tanto, un cambio de táctica. Non só o pastor ten que saír á busca da ovella perdida, senón que as noventa e nove restantes, a comunidade enteira, debe ir buscala. A solución non esta, polo tanto, en atrincheirarnos e illarnos, nin moito menos en subir ás torres do castelo para lanzar frechas de anatema contra as persoas que se afastaron, subíndonos ao podio dunha pretendida perfección, para xulgar, condenar ou reprobar @s demais, como facían os fariseos e letrados que critican a Xesús no Evanxeo. Ao contrario, diante desta innegable realidade, haberá que beber nas fontes da Sagrada Escritura (que nos fala de ir buscar a quen está perdido) e do Maxisterio, que ás altas instancias tanto lle gusta citar. Non podemos esquecer que a “Gaudium et spes” 1 di que “os gozos e esperanzas, tristezas e angustias das persoas do noso tempo, son os d@s discípul@s de Cristo”; ou a “Ecclesiam suam”, que nos invita a “entrar en diálogo con tod@s: cercan@s e afastad@s, é dicir, c@s que adoitamos chamar a “ovella descarreirada”.
- A Palabra, unha vez máis, márcanos o camiño. Que saibamos redescubrir na nosa vida a ledicia de sentírmonos agarimad@s e acompañad@s polo Deus amor… e que saibamos transmitirlla aos demais.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Presentámosche agora a nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
QUE TRANSMITAMOS O TEU AMOR
- Pola Igrexa, comunidade viva, plural e aberta, para que nunca se converta en xuíz de ninguén, senón que, seguindo o camiño de Xesús, saiba descubrir a ledicia de saír na busca de quen estea perdid@, silenciad@ ou marxinad@, OREMOS.
QUE TRANSMITAMOS O TEU AMOR
- Polas nosas comunidades cristiás, para que sexan espazos de acollida, nos que non se exclúa nin rexeite a ninguén, senón que se valore e respecte a dignidade das persoas e se teñan en conta as súas iniciativas de cambio, OREMOS.
QUE TRANSMITAMOS O TEU AMOR
- Por cada un e cada unha de nós, para que coa nosa vida saibamos ser e dar testemuño do noso Deus, o Deus da tenrura, da misericordia, da acollida de quen se equivoca ou fracasa, OREMOS.
QUE TRANSMITAMOS O TEU AMOR
Grazas, Señor, porque sabemos que sempre estás disposto a saír na busca de quen está perdido ou desorientado. Que nós, seguidores teus, saibamos seguir o teu exemplo. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Que a túa ledicia, Xesús, brille nos nosos rostros.
Ensínanos a sermos alegres coma Ti.
Alegres porque tanto nos amou o Pai que te enviou a salvarnos.
Alegres porque ves e compartes as nosas penas e a nosa vida.
Alegres porque sempre estás connosco, presente na nosa historia.
Alegres porque estás preparándonos un lugar no que poidamos compartir o teu gozo.
Concédenos, Xesús, a felicidade de entregar as nosas vidas ao servizo dos demais.
E que o noso compromiso pol@s marxinad@s sexa a nosa maior fonte de felicidade.
Concédenos a felicidade d@s pobres con Espírito, con fame e sede de xustiza.
CANTOS
ENTRADA: Acharte presente na vida
LECTURAS: Camiñar
OFERTORIO: Eu soñei
COMUÑÓN: O amor é o meirande
Comentarios