PÓRTICO
Xa case ás portas da Coresma, hoxe a Palabra proponnos as benaventuranzas. É unha oportunidade máis que nos brinda o Señor de enfocar a nosa vida, de buscar por este camiño de esixencia, de renuncia a verdadeira felicidade. A felicidade do compromiso, do traballo e da loita por construír un mundo renovado. Contamos con tódalas persoas nesta tarefa, unamos esforzos e ánimos e miremos que nas nosas comunidades está o peor e o máis humilde do mundo, só así poderemos descubrir a grandeza do Señor que nos anima.
Que esta celebración que agora comezamos, nos descubra que a felicidade verdadeira é posible se somos quen de comezar este camiño que o Señor hoxe nos presenta.
PERDÓN
Porque moitas veces pensamos que co ter, co acaparar, podemos ser mais felices, SEÑOR, MÓSTRANOS O CAMIÑO.
Polas veces en que queremos ter sempre a razón e non escatimamos medios para conseguir os nosos obxectivos, aínda que sexa a costa dos demais, CRISTO, MÓSTRANOS O CAMIÑO.
Porque moitas veces buscamos o éxito no que facemos, que nos loe a xente, créndonos o centro da tarefa evanxelizadora, SEÑOR, MÓSTRANOS O CAMIÑO
REMUÍÑO
Benaventurados. Está é a primeira afirmación e a máis repetida nos benaventuranzas. Polo tanto aínda que nos parezan un camiño difícil ou case que imposible, é o único camiño que nos pode dar a felicidade completa. Unha felicidade que brota do profundo do corazón, que brota do seguimento de Xesús e da construción deste mundo ao que todos estamos chamados dende estas actitudes. Unha construción que vai ao revés dos valores dominantes na nosa sociedade. Se no mundo se nos fala de éxito, de superación a calquera prezo, de comodidade... as benaventuranzas son unha aposta radical de cambio destes valores, unha aposta sempre nova e que require de nós un fondo compromiso. É o programa de vida de Xesús e polo tanto o noso programa. Dende a humildade, a loita pola xustiza, a igualdade, a paz, sen importarnos quedar mal con outros por buscar a verdade, por sufrir cos que sofren neste mundo, sendo limpos na mirada e no pensar, indo ao profundo dos corazóns e non quedándonos na superficie. Un programa de cambio radical cara un mundo máis humano e no que todos estamos chamados a colaborar, o mundo que Xesús nos viu a traer e que nos estamos chamados a construír continuamente.
Sen resignarnos. Pero as benaventuranzas non son unha chamada a conformarnos, a deixar que o mundo siga igual. Ao contrario as benaventuranzas lánzanos á acción, ao compromiso con tódalas persoas, especialmente aquelas que máis reflectidas están nelas. Que non teñamos medo á última benaventuranza, a ser marcados polos demais, a que nos miren con recelo ou a que non respecten o noso xeito de vivir e de actuar. As benaventuranzas son unha chamada á desinstalación, a poñernos en camiño.
O mais pequeno do mundo. San Paulo dinos por qué tipo de persoas estaba formada a comunidade de Corinto, polos máis pobres e excluídos dunha cidade rica. Verdadeiramente eran os que estaban máis receptivos a esta mensaxe, os que estaban dispostos a atopar a ledicia nas benaventuranzas. Esperábano todo e recibírono todo sendo valorados, queridos e animados polo Señor. Unha chamada de atención a nós, que moitas veces buscamos o éxito, que nos loen os demais, destacar coma os que máis facemos ou os que máis temos con tal de aparentar. Unímonos pois a Isaías e san Paulo nunha actitude de humildade, sinxeleza e apertura ao cambio.
Que esta celebración nos mostre máis claramente o camiño ao que todos estamos chamados para a topar a verdadeira felicidade, o camiño das benaventuranzas.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Dende a necesidade que temos de que ti nos escoites e nos guíes na nosa vida, elevamos a ti a nosa oración coa confianza de que nos concedas aquilo que máis necesitamos. Dicimos con fe:
QUE NON TEÑAMOS MEDO A DICIRCHE QUE SI
Pola Igrexa, para que mostremos ao mundo o verdadeiro sentido das benaventuranzas como un camiño de alegría e de transformación da realidade dende Xesús. OREMOS:
QUE NON TEÑAMOS MEDO DICIRCHE QUE SI
QUE NON TEÑAMOS MEDO DICIRCHE QUE SI
Por todos nós, para que renunciemos a todo o que significa poder e soberbia e entendamos que só dende unha postura de colaboración e de compromiso con todos, poderemos construír un mundo mellor e máis humano, o Reino que Xesús nos trouxo. OREMOS:
QUE NON TEÑAMOS MEDO DICIRCHE QUE SI
Grazas Pai porque sempre nos escoitas e queres o mellor para nós. Dende unha actitude de humildade e sinxeleza, queremos comprometernos a vivir as benaventuranzas que o teu fillo nos deixou. PXCNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Ditosos os que saben rirse de si mesmos,
porque nunca rematarán de divertirse.
Ditosos os que saben distinguir unha montaña dunha pedriña,
porque evitarán moitos inconvintes.
Ditosos os que saben descansar e durmir sen buscar escusas
porque chegarán a ser sabios.
Ditosos os que saben escoitar e calar,
porque aprenderán cousas novas.
Ditosos os que son suficientemente intelixentes,
como para non tomarse en serio,
porque serán apreciados por quen os rodean.
Ditosos os que están atentos as necesidades dos demais,
sen sentirse indispensables,
porque serán distribuidores de alegría.
Ditosos os que saben mirar con seriedade as pequenas cousas
e con tranquilidade as cousas grandes,
porque irán lonxe na vida.
Ditosos os que saben apreciar un sorriso
e esquecer un desprezo,
porque o seu camiño será pleno de sol.
Ditosos os que pensan antes de actuar
e pregan antes de pensar,
porque non se turbarán polo imprevisible.
Ditosos vos se sabedes calar e sorrir
cando vos quiten a palabra,
vos contradigan ou cando vos pisen os pes,
porque o Evanxeo comeza a penetrar no voso corazón.
Ditosos vos se sodes capaces de interpretar
sempre con benevolencia as actitudes dos demais
aínda cando as aparencias sexan contrarias.
Pasaredes por inxenuos: é o prezo da caridade.
Ditosos sobretodo, vos,
se sabedes recoñecer ao Señor en todos os que atopan
entonces atoparedes a paz e a verdadeira sabedoría.
(Santo Tomás Moro)
CANTOS.
Entrada: Unha xuntanza de amor
Lecturas: Canta o sol
Ofertorio: Velaquí
Comuñón: Benaventurados.
Comentarios