Mansos e humildes, pero non domesticados
“Hai que facer discípulos, non prosélitos... non basta que deas o Evanxeo, has de abrir coa túa vida a paixón por comelo” (P. Casaldáliga)
Pórtico
Estamos nunha sociedade cada vez máis tecnificada, chea de electrodomésticos e de aparellos electrónicos, na época do móbil, de internet, do ordenador... Pero tamén é a sociedade da soidade, do individualismo. O comunitario, a colaboración, o traballo de todos decaeu e tamén o diálogo sereno e pausado. Só falamos o imprescindible, o xusto,... canta soidade xeramos, canta frustración...
Por iso, un novo domingo somos alentad@s a dispor o corazón para acoller a Palabra proclamada e levala á nosa vida. Fagámolo con humildade e mansedume, vivámola coa alegría da comuñón esperanzada.
Perdón
Por non confiar en Ti para poder aprender da túa gratuidade, SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.
Por non ser capaz de levar a forza da túa bendición a quen se sente angustiado e sen esperanza, CRISTO, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.
Porque somos cristiáns consumidores de ritos: vodas, bauticeiros, rosarios e novenas, pero andamos moi lonxe de aterrar para encarnar a fe no aquí e no agora, SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.
Remuíño
Non estaría de máis que tod@s; pero dun xeito especial os que presiden e acompañan as nosas comunidades, meditasen paseniñamente o que hoxe nos di o Señor por boca do profeta Zacarías; que sigue alentando a esperanza do pobo. Nun tempo no que camiñamos na desesperanza e no desalento, nun tempo que os profetas de calamidades describen coma tempo de apocalipse, de persecución, de desastre… o profeta lémbranos que Deus segue a camiñar con nós… pero non desde unha estrutura piramidal (que tantas nostalxias levantan), senón desde unha estrutura de comuñón. Non desde a xuntanza do poder e da Igrexa, senón desde o camiño da sinxeleza. Non desde as parafernalias nas que moitas veces se teñen convertido as nosas celebracións, senón desde a valoración das cousas pequenas que van tecendo a tea da nosa vida: un sorriso alentador, unha man no traballo, un rato de compañía….
Só se somos capaces de entender que a fe non é para agochar nos templos e para reducila ao privado, camiñando e sendo presenza alentadora e esperanzada para todas as persoas que camiñan con nós, poderemos entender e experimentar a liberación que Xesús nos ofrece e que ben lonxe está do pesado xugo que moitos, demasiados, queren impoñer sobre os nosos ombreiros.
Os que non están cheos de si mesmos e non son autosuficientes, son os que descobren a Xesús. Esta é unha invitación a que non desprecemos a ninguén pola súa formación ou polo seu nivel cultural, xa que, aínda que non foron á universidade, descobren a Deus nas súas vidas, son sinxelos, de bo corazón… e nós, somos sinxelos de corazón?, admiramos e agradecemos aquilo que recibimos de balde?.
Hoxe é un bo día para que tod@s nos preguntemos: por que a nosa mensaxe resulta máis escura e complicada que a de Xesús?.
Oración da comunidade
Desde a apertura de corazón á que nos chamas, poñemos agora a nosa oración na túa confianza, para que sintamos a túa presenza no noso camiñar cotián, e dicímosche xuntos:
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Por unha Igrexa que non perda tanto tempo en dogmatismos, senón que saiba cargar cos xugos de tantos irmáns entristecidos e desacougados, OREMOS.
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Polas nosas comunidades, para que a fe que compartimos nos leve a avanzar coa realidade na que estamos e vivimos, implicando aí a nosa vida, OREMOS.
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Por cantos estamos abert@s á palabra hoxe proclamada, para que a acollamos de verdade, e non deixemos que esvare por nós convertida en rutina, desgana e ritualismo.Oremos.
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Grazas, por darnos luz a unha vida tantas veces chea de sombras, e necesitada da túa claridade.Amén.
Reflexión
Confía na súa palabra: non temas.
Confía na súa promesa: terás a lumieira das estrelas.
Confía na súa bendición: terás froitos de amor.
Confía na súa presenza: eu estou contigo.
Confía no seu evanxeo: terás un fillo divino.
Confía nos seus dons: a efusión do Espírito.
Confía nos seus amores: lévote nas palmas das miñas mans e no meu corazón. Amén.
Cantos
Entrada: Vinda axiña
Lecturas: A túa palabra
Ofertorio: Na nosa terra
Comuñón: Gracias, Señor, graciñas
Comentarios