Para que dea froito, a Palabra ha ser ben sementada
Por que preparamos tan mal a terra?
PÓRTICO
Como nos gusta falar de todo, saibamos ou non.... e pola contra, que difícil nos resulta saber escoitar; a pesares de que a escoita é unha condición importantísima, decisiva, para a convivencia, para poder axudarnos uns a outros. Saber escoitar aos outros con interese, con atención, con respecto, con agarimo....
E nas nosas celebracións, a Palabra que escoitamos quere ser unha choiva que enchoupa a nosa vida para poder dar froito. Por iso é importante que sexa proclamada correctamente e interiorizada na nosa vida. Abrámonos, pois, a ela.
O PERDÓN
Señor, por tódalas veces nas que non prestamos atención á Palabra que proclamamos nas celebración, non escoitando a quen precisa de nós: aos nosos fillos, ás persoas maiores, aos enfermos, aos marxinados, ESPÉRTANOS DO NOSO SONO.
Cristo, por tódalas veces nas que as presas nos fan que proclamemos a Palabra sen querer descubrir que ela é a forza da nosa vida, ESPÉRTANOS DO NOSO SOÑO.
Señor, porque non nos deixamos enchoupar da túa Palabra que nos fala como forza renovadora da vida, ESPÉRTANOS DO NOSO SOÑO.
REMUÍÑO
Os textos deste domingo chámannos a prestar atención á visión de Deus –imaxe– pobre, desprendido, necesitado. Un Deus que é capaz de saír de si mesmo para entrar no outro/s –imaxe e semellanza-. E… se El veu a nós pobre, cómo nós non imos ir tamén con esa actitude de pobreza cara aos nosos irmáns, especialmente os máis pobres, e non so aos pobres de cousas materiais?. Porque deste xeito imos facendo real, achegado ao que nos pasa, a mensaxe de Deus. Estamos demasiado acostumados a escoitar -no mellor dos casos– a palabra que se proclama, moitas veces mal proclamada, á presa e de xeito pouco intelixible. Isto fai que poucas veces sexamos capaces de entendela e poñela en relación coa nosa vida.Por que isto é así?. Por que non somos conscientes de que a palabra, antes de ser proclamada debe ser lida e rezada, é dicir, temos que facela nosa, situala na nosa vida, lela desde o que nos está a pasar. Só así conseguiremos que vaia dando verdadeiros froitos.
Proclamar ben a palabra leva a que a entendamos, e só deste xeito pode enchoupar, alentar e enriquecer todo aquilo que nos pasa, o que estamos a vivir. Entender a palabra que hoxe acabamos de proclamar, supón que somos capaces de descubrir ao Deus no que cremos como aquel que é:
apoio dos pequenos fronte do poderosos
xenerosidade, tenrura, festa… gratuidade dos desacougados.
afecto dos que se senten oprimidos.
Tod@s temos que prestar máis e mellor atención á palabra, para que dea froito abondoso, para que conecte coa nosa vida e as nosas preocupacións.
Superar a fixación da palabra coma un momento máis das partes da misa, converteranos en verdadeiros oíntes, orantes e capacitados para vivila como experiencia gozosa e enraizada do que facemos. Entenderemos entón que supón “ser a boa terra” e ter a Xesús coma mestre do que somos invitados a aprender. Só así entenderemos por que a palabra de Deus é, ten e debe ser cimento –alicerce– para a nosa vida.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Nun mundo cheo de tantas palabriñas, resúltanos difícil responder ás esixencias da túa Palabra, por iso che dicimos:
QUE DEIXEMOS QUE A TÚA SEMENTE CREZA EN NÓS
Pola Igrexa, comuñón de comunidades, para que non se deixe levar polo andazo que impide que a Palabra sementada dea froito de solidariedade, entendemento, diálogo, renovación e creatividade, OREMOS.
QUE DEIXEMOS QUE A TÚA SEMENTE CREZA EN NÓS
Polas nosas comunidades, para que nos esforcemos en preparar lectores que proclamen con claridade e entendemento a Palabra, e deste xeito resoe en nós e enchoupe o noso corazón para actuar con criterios evanxélicos, OREMOS.
QUE DEIXEMOS QUE A TÚA SEMENTE CREZA EN NÓS
Por cada un dos que hoxe estamos a rezar xunt@s, para que prestándolle atención, deixemos que a Palabra que vimos de proclamar dea froitos abundantes de compromiso, seguimento e realización de accións que nos leven a descubrir no que facemos unha presenza leda e gozosa de Deus. OREMOS.
QUE DEIXEMOS QUE A TÚA SEMENTE CREZA EN NÓS
Grazas, Señor, por espertarnos a unha acollida activa e viva da túa Palabra na nosa vida, vencendo a tentación de convertela en costume, rutina e distracción. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Sodes sementes do Reino plantadas na historia.
Sodes boas e tenras, cheas de vida.
Téñovos na miña man,
acubíllovos e quérovos,
e por iso vos lanzo ao mundo: Perdédevos!.
Non lle teñades medo ás treboadas ou ás secas,
a pisadas nin a espiños.
Bebede dos pobres e enchoupádevos do meu orballo.
Fecundádevos, rebentade, non quededes enterrados.
Florecede e dade froito.
Deixádevos abanear polo vento.
Que toda persoa que ande por vieiros e camiños,
buscando o que está perdido,
ao mirarvos
sinta unha treboada e poida amarvos.
Sodes sementes do meu Reino!.
CANTOS
- ENTRADA: Pedras vivas
- LECTURAS: Señor Xesús bendito sexas
- OFERTORIO: Sementar, sementarei
- COMUÑÓN: Sede o sal
Comentarios