DIANTE DA MARXINACIÓN.... XUSTIZA E COMPAIXÓN!
PÓRTICO
Na nosa sociedade son demasiadas as persoas que se atopan marxinadas e discriminadas: os anciáns e as anciás, que despois de dalo todo, constitúen un atranco e un estorbo para a familia; @s parad@s, sen posibilidade de ter unha vida digna mentres outras persoas nadan na abundancia; @s enferm@s, moitas veces abandonad@s pola súa familia nos centros hospitalarios e sen pinga de cariño; persoas ás que se lles negan os seus dereitos fundamentais polo seu xénero, pola súa ideoloxía, pola cor da súa pel, por rezar a un deus diferente....
Pois a todas esas persoas hoxe Xesús dilles: Quero limparte. Que nós sexamos os seus voceiros, as súas mans e o seu corazón.
O PERDÓN
REMUÍÑO
Moito se gañou durante estes años en dereitos cidadáns e podemos dicir que todos somos iguais e temos os mesmos dereitos e obrigas. Pero día a día vemos que estes dereitos non se teñen en conta: guerras (Congo, Ruanda…); exclusión;.. Pero mais cerca, no noso pobo ou cidade, tamén se da esta exclusión, por enfermidade, por estética. Temos que facer o esforzo para fixarnos, para non deixarnos levar, ser conscientes do que vivimos e onde vivimos. Así, podemos descubrir os impuros dos que nos fala a primeira lectura, eses que nomeamos nos como impuros: Enfermos (SIDA); anciáns abandonados en residencias porque son un estorbo e xa non son útiles; sen teito aos que retiramos das calles, porque esteticamente non queda ben; prostitutas que vagan dun lado a outro das cidades; e xa nos digamos os emigrantes que cargamos con delitos e con causas de roubo de traballo.
E nos os cristiáns ante esta realidade que facemos? Somos c´mplices ou denunciámolas con forza? Quizás sexamos cómplices co noso silencio, coa nosa apatía e non caemos na conta de que os estamos declarando impuros e apartados da sociedade. Que lonxe estamos da predilección que sentía Xesús por eles, de cómo se achegaba, os escoitaba e os curaba, no evanxeo vemos un exemplo hoxe, devolvíalles a dignidade que as persas les quitaran. Acaso nos os cristiáns, non podemos unir as nosas mans para descubrir, denunciar e tratar na medida do posible por dignificar a estes colectivos? Pero gústanos ter as calles limpas, que ninguén durma nas calles, que diante dun escaparate dunhas grandes tendas, alguén o desfigure coa súa presenza. Xesús quere curar todas estas situacións, axudémoslle a facelo, a facer posible este cambio de mentalidade e actitudes.
Como nos di San Paulo o importante é que unamos esforzos, que tratemos de poñernos na situación de tantas persoas que queren de nós unha resposta, un xeito de actuar, unha esperanza que os faga recuperar o optimismo e que lles abra un horizonte mais amplo que o que os medios nos din. Un horizonte de alegría, de esforzo, de superación, de igualdade, de amor. Que a celebración de hoxe nos faga sr mais conscientes de tanta indiferenza que temos no corazón.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, ti sempre nos valoras como somos e queres, que entre nós, todos teñamos a mesma dignidade, por iso xuntos dicimos:
Señor, ti creáchesnos a todos iguais en dignidade, non deixes de nolo lembrar día a día. PXNS
PARA A REFLEXIÓN
Pon as túas mans sobre min, Xesús,
as túas mans humanas, curtidas.
Comunícame a túa forza e a túa enerxía,
o teu anhelo e a túa tenrura,
a túa capacidade de servizo e de entrega.
Líbrame do medo e da tristura,
da mediocridade e da preguiza.
Pon as túas mans sobre as miñas, Xesús,
aínda que se resistan,
ata que saiban dar e gastarse
e facerse reflexo claro das túas.
Déixame poñer as miñas mans nas túas
e sentir que somos irmáns,
con feridas e chagas vivas
mans libres, fortes e tenras,
mans que abrazan e curan.
Cantos
Entrada: Unha xuntanza
Lecturas: A túa palabra
Ofertorio: Eu soñei
Comuñón: O amor é o meirande
PÓRTICO
Na nosa sociedade son demasiadas as persoas que se atopan marxinadas e discriminadas: os anciáns e as anciás, que despois de dalo todo, constitúen un atranco e un estorbo para a familia; @s parad@s, sen posibilidade de ter unha vida digna mentres outras persoas nadan na abundancia; @s enferm@s, moitas veces abandonad@s pola súa familia nos centros hospitalarios e sen pinga de cariño; persoas ás que se lles negan os seus dereitos fundamentais polo seu xénero, pola súa ideoloxía, pola cor da súa pel, por rezar a un deus diferente....
Pois a todas esas persoas hoxe Xesús dilles: Quero limparte. Que nós sexamos os seus voceiros, as súas mans e o seu corazón.
O PERDÓN
- Polas veces en que excluímos ás persoas só pola súa aparencia externa e non miramos no interior. SEÑOR, LÍMPANOS.
- Porque a nosa comodidade e a nosa pasividade fan que non esteamos dispost@s a “perder o noso tempo” para adicarllo aos irmáns e ás irmás, CRISTO, LÍMPANOS.
- Porque privatizamos a nosa vida cortando as relacións co mundo dos que sofren, illándonos nos nosos problemas, facéndonos cada vez máis insensibles á dor allea, SEÑOR, LÍMPANOS.
REMUÍÑO
Moito se gañou durante estes años en dereitos cidadáns e podemos dicir que todos somos iguais e temos os mesmos dereitos e obrigas. Pero día a día vemos que estes dereitos non se teñen en conta: guerras (Congo, Ruanda…); exclusión;.. Pero mais cerca, no noso pobo ou cidade, tamén se da esta exclusión, por enfermidade, por estética. Temos que facer o esforzo para fixarnos, para non deixarnos levar, ser conscientes do que vivimos e onde vivimos. Así, podemos descubrir os impuros dos que nos fala a primeira lectura, eses que nomeamos nos como impuros: Enfermos (SIDA); anciáns abandonados en residencias porque son un estorbo e xa non son útiles; sen teito aos que retiramos das calles, porque esteticamente non queda ben; prostitutas que vagan dun lado a outro das cidades; e xa nos digamos os emigrantes que cargamos con delitos e con causas de roubo de traballo.
E nos os cristiáns ante esta realidade que facemos? Somos c´mplices ou denunciámolas con forza? Quizás sexamos cómplices co noso silencio, coa nosa apatía e non caemos na conta de que os estamos declarando impuros e apartados da sociedade. Que lonxe estamos da predilección que sentía Xesús por eles, de cómo se achegaba, os escoitaba e os curaba, no evanxeo vemos un exemplo hoxe, devolvíalles a dignidade que as persas les quitaran. Acaso nos os cristiáns, non podemos unir as nosas mans para descubrir, denunciar e tratar na medida do posible por dignificar a estes colectivos? Pero gústanos ter as calles limpas, que ninguén durma nas calles, que diante dun escaparate dunhas grandes tendas, alguén o desfigure coa súa presenza. Xesús quere curar todas estas situacións, axudémoslle a facelo, a facer posible este cambio de mentalidade e actitudes.
Como nos di San Paulo o importante é que unamos esforzos, que tratemos de poñernos na situación de tantas persoas que queren de nós unha resposta, un xeito de actuar, unha esperanza que os faga recuperar o optimismo e que lles abra un horizonte mais amplo que o que os medios nos din. Un horizonte de alegría, de esforzo, de superación, de igualdade, de amor. Que a celebración de hoxe nos faga sr mais conscientes de tanta indiferenza que temos no corazón.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, ti sempre nos valoras como somos e queres, que entre nós, todos teñamos a mesma dignidade, por iso xuntos dicimos:
Que traballemos pola inclusión
- Pola Igrexa, por cada un e cada unha de nós, para que vaiamos polo mundo cos brazos abertos, acollendo, comprendendo, compartindo, integrando, dando vida e amando, como fixo Xesús, OREMOS.
- Polas nosas comunidades, para que nos comprometamos a levar a Boa Nova de liberación a todos os que camiñan, traballan, rezan, loitan... connosco por un mundo mellor, OREMOS.
- Por todos nós para que dende o noso compromiso cotiá: familia, traballo, pobo, amigos,… sexamos quen de acoller a todas as persoas e busquemos o que dignifica: acollida, o diálogo, o respecto, a escoita, o apoio, a comprensión a solidariedade,.. OREMOS:
PARA A REFLEXIÓN
Pon as túas mans sobre min, Xesús,
as túas mans humanas, curtidas.
Comunícame a túa forza e a túa enerxía,
o teu anhelo e a túa tenrura,
a túa capacidade de servizo e de entrega.
Líbrame do medo e da tristura,
da mediocridade e da preguiza.
Pon as túas mans sobre as miñas, Xesús,
aínda que se resistan,
ata que saiban dar e gastarse
e facerse reflexo claro das túas.
Déixame poñer as miñas mans nas túas
e sentir que somos irmáns,
con feridas e chagas vivas
mans libres, fortes e tenras,
mans que abrazan e curan.
Cantos
Entrada: Unha xuntanza
Lecturas: A túa palabra
Ofertorio: Eu soñei
Comuñón: O amor é o meirande
Comentarios