Seremos cribles se somos capaces de levar aos corazóns magoados palabras de esperanza, e non de condena
Pórtico
Non é doado nin falar nin entender no noso mundo e hoxe a palabra perdón. Por unha banda, moitos asóciano a sacramento da reconciliación – penitencia-, sacramento que durante moito tempo foi experiencia de xuízo, condena, medo, control e dominio da conciencia das persoas; e pola outra, é unha palabra demasiado asociada ao mundo do relixioso. Porén, o perdón é unha experiencia fondamente humana; unha experiencia que libera e axuda a madurar, a crecer como seres humanos, a ser conscientes das nosas propias limitacións. E iso no noso mundo, un mundo que se considera ilimitado sen ningún tipo de traba, non e moi doado de entender. Por iso a celebración de hoxe pode se unha boa oportunidade para que pensemos sobre a importancia de ter unha actitude de ofrecer e tamén de outorgar o perdón na nosa vida. Se o facemos, seguro que nos iremos sentindo moito máis conscientes das nosas limitacións, pero tamén das nosas moitas posibilidades. Abrámonos entón a comuñón desde a participación na celebración de hoxe.
Perdón
· Porque coidamos que é imposible cambiar o que nos fai infelices. Señor,que vivamos na perdoanza.
· Porque cústanos facerche un oco na nosa vida. Cristo, que vivamos na perdoanza.
· Porque pedimos moitos aos demais, pero estamos pouco dispostos a dar. Señor, que vivamos na perdoanza..
Remuíño
Ollade: eu estou facendo algo novo; xa agroma. Estas palabras de Isaías son todo un proxecto de vida para cantos nos sentimos persoas ás que a fe vai alentando e renovando cada día. Si, inda que polo noso xeito de vivir, mesmo de facer as cousas, moitas veces caiamos na rutina e na inercia, e pensemos que ten que ser así porque non hai outro xeito, a Palabra de Deus, volve dicirnos un día máis que hai outros xeitos e formas de facer as cousas, que temos que ir botando fora as nosas desganas e andazos, que xa está ben de asentarnos no cómodo, no que non supón nin implica esixencia ningunha da nosa parte. Se de verdade queremos que esa Palabra madure e creza en nós, temos que estar dispostos a acollela, e pasala pola peneira do que facemos cada día. Non o vedes?, está a agromar, pídenos renovación, que non nostalxia; chámanos a abrir camiños novos, camiños de futuro, camiños de esperanza, non revisionismos trasnoitados que so aledan aos acomodados e satisfeitos, pero que deixan nas beiras a moitas persoas. A que esperamos. Espabilemos dunha vez!
Para Xesús non había medias tintas, El non era un mixiricas de andar ao sol que máis quentaba, o seu si era si; e o seu non era non. Podemos nós dicir o mesmo? A súa foi unha entrega en totalidade: pais, amigos, marxinados, enfermos, esquecidos... non tentaba sacar tallada, non era un calculador que botaba contas sobre o que lle ía dar máis rendibilidade as súas decisións. Non, para El, o centro de todo o seu dicir e facer, era a opción, o compromiso pola persoa, a súa defensa, sen permitir que ninguén menoscabase a súa dignidade. Era unha persoa de e con criterio, podemos nós dicir o mesmo?
El hoxe invítaos a achegarnos , a toparnos coa súa persoa, a buscar a nosa sanación. Estamos dispostos a dar ese paso, seremos capaces de converter os impulsos que nos levan a non falarlle a algúns, a non colaborar con outros, a dicir que este e deste xeito e aquel deste outro, a... en momentos de perdón, colaboración e reconciliación persoal e social? seremos capaces, dunha vez por todas de deixar atrás esa individualidade que tanto caracteriza ás xentes das nosas parroquias, a nós mesmos, para comezar a pensar en comunitario, en colaboración, en procura do ben social? Seremos capaces de converter a indiferenza en encontro e participación? Desde o perdón sanador que ofrece Xesús, hoxe ábresenos a cada un de nós unha nova posibilidade, non a deixemos escapar.
Oración da comunidade
O perdón, cando é sincero, é unha experiencia fondamente sanadadora, que saibamos abrir a nosa vida a esta sanación que pos no noso camiño, e digamos xuntos:
Que non dubidemos da nosa capacidade de amar
· Señor, que a Igrexa, comuñón de comunidades no medio do noso mundo, saiba vivir, acoller, ofrecer e celebrar o perdón coma experiencia liberadora e leda. Oremos.
Que non dubidemos da nosa capacidade de amar
· Señor, nas nosas comunidades moitas veces negámonos a revisar as nosas actitudes e a vivir a gozosa experiencia do perdón, converténdonos en persoas baleiras e sen capacidade de sentir a dor e tristura que están a vivir moitos dos nosos irmáns. Oremos.
Que non dubidemos da nosa capacidade de amar.
· Señor, que cada un de nós teñamos a sinceridade de recoñecer os erros e equivocacións, sabendo pedir perdón e construír a nosa vida cheos de esperanza e ilusión. Oremos.
Que non dubidemos da nosa capacidade de amar.
Grazas, Señor, por axudarnos a caer na conta de que so abríndonos ao amor e ao perdón, somos capaces de entender a túa Palabra. P.X.N.S.Amén.
Reflexión
( Salmo 15)
Quen, Señor, se hospedará na túa tenda?
Quen habitará no teu santo monte?
Aquel que anda rectamente e practica a xustiza:
Que ten sinceridade no corazón
E non calumnia coa súa lingua;
O que non lle fai mal ao se veciño
E non difama ao seu próximo;
O que estima desprezable ao malvado
E aprecia aos que temen ao Señor;
O que non se vira no xuramento,
Aínda que sexa no seu dano;
O que non presta con usura o seu diñeiro
E non se deixa subornar contra o inocente.
Quen así se comporte,
Endexamais non perecerá.
Cantos
Entrada.- Non vou so
Lecturas.- Arrepentido
Ofertorio.- Pan do ceo, pan de vida
Comuñón.- Ti es camiño e verdade
Comentarios