CORPUS 2009

SE NON QUERES FORMAR PARTE DUNHA SOCIEDADE LIMITADA, FACILITA A PARTICIPACIÓN DE TOD@S

 

PÓRTICO

 

O mundo ten fame de pan: 862 millóns de fament@s e outras tantas persoas insuficientemente alimentadas. Un día, Xesús multiplicou os pans. Non trataba só de dar solución a un problema, senón de marcar un comportamento liberador. Hoxe, non faría falla multiplicar, bastaría con sumar e dividir correctamente, é dicir, solidariamente. bastaría con racionalizar a administración dos nosos bens, pois gastamos duascentas veces máis na morte (armas e guerras) que na promoción, dignificación e desenvolvemento da vida.

O Señor invítanos á súa mesa, na que atoparemos pan abundante, viño excelente, amizade verdadeira e amor ata o límite. Poñámola no centro das nosas prazas e dos nosos corazóns.

 

O PERDÓN

 

• Polo noso egoísmo, porque non queremos compartir os nosos pans, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á SOLIDARIEDADE.
  
• Pola nosa intolerancia, porque seguimos mantendo marxinacións e exclusións, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á SOLIDARIEDADE.
  
• Pola nosa insolidariedade, porque non contamos nin valoramos aos pobres, e non descubrimos neles a presenza de Cristo, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á SOLIDARIEDADE.
  

 

REMUÍÑO

 

• Presenza e cercanía: Unha das cousas que moit@s lle achacan aos políticos unha vez que conseguiron ser elixidos, ou gañar unhas eleccións, é a súa pouca memoria, o rápido que esquecen as promesas e ás persoas que os votaron. Pois ben, a celebración de hoxe, Corpus, quere poñer de manifesto todo o contrario ao que viñamos dicindo. É dicir, que aquel que pasou polo mundo facendo o ben, e foi capaz de arriscar a súa vida ata entregala para que a xustiza e a paz puideran agromar no medio do mundo, hoxe faise presente nas nosas rúas e prazas para dicirnos que non se esqueceu de nós, que segue ao noso lado, que para El seguimos sendo importantes, que nin se esquece nin nos esquece. É hoxe a festa da cercanía de Deus. E se nós andamos pólas rúas e nelas nos atopamos cos demais, nelas disfrutamos da conversa pausada ou rápida cos amigos e coñecidos, se nelas tamén temos participado de tristuras e dor; pois ese mesmo lugar, hoxe quere percorrelo acompañándonos o Señor, para mostrarnos unha vez máis que para El somos importantes.
  
• E tan importantes que nesta súa visita polas nosas rúas, non deixa e lembrarnos a importancia e a sinceridade da nosa solidariedade para cos máis necesitados, os excluídos, os últimos, e tamén non tan últimos da sociedade. Si, porque hoxe tamén se nos fai unha chamada para que non viremos a cara para outro lado, e non agochemos a cabeza para evitar así ver a realidade. Por iso non podemos esquecer que hoxe é o día no que Cáritas quere poñernos diante o rostro, tantos rostros de Cristo, que van quedando nas beiras das nosas parroquias, cidades, pobos… por mor da crise, si, pero tamén porque namentres nós puidemos ter oportunidades, a eles se lles foron pechando portas e posibilidades. E xa non podemos quedar impasibles diante desta situación; Corpus e Cáritas móstranse hoxe unidos polo amor: o amor do Deus cuxa fe confesamos, e que nos invitou a ir polo mundo facendo o que El fixo; e o amor entregado e solidario de voluntarios e colaboradores, cristiáns e non cristiáns, que poñen medios e tempo ao servizo de cantos sendo icona de Xesús, non somente non son recoñecidos coma tales, senón que se lles nega a posibilidade dunha vida feliz con eles mesmos e cos seus. Corpus, é tamén o día no que os rostros dos que van quedando á marxe queren facerse presentes ao Deus que, tamén a eles, lles sae ao encontro.
  
• Finalmente, Corpus, quere ser tamén un momento de reflexión para que nos deamos conta de que a fe non é algo nin teórico nin reducido ao ámbito das paredes do templo, senón que o que alí se celebra, ha ser vivido, coa presenza dos que rezamos agradecendo e pedindo a Deus, cada día e coas persoas coas que nos imos atopando cada día. Corpus, quere ser a reivindicación de Xesús, para que non o deixemos pechado no sagrario, porque inda que alí puidera estar moi ben, e sempre protexido, El, como fixo sempre ao longo da súa vida, non quere ser unha lembranza do pasado, senón unha presenza real que sabe aledarse con que se alegra, consolar a quen necesita consolo, e chorar con quen está triste e necesita mans e corazón para saír cara a diante. Por iso cantamos con convencemento e sentido orante: "Salve, santo sacramento, medicina e alimento, corpo e sangue non finxidos".
  

 

ORACIÓN DA COMUNIDADE

 

Neste día no que, unha vez máis, Cristo nos ofrece sinais do seu amor, oramos confiadamente ao Pai de misericordia dicindo:

 

GRAZAS POR DARNOS DESTE PAN

 

• Pola Igrexa, para que entendamos que temos un compromiso fondo de traballar sempre para que se vexan respectados e defendidos os dereitos de todas as persoas en todo o mundo, OREMOS.
  

 

GRAZAS POR DARNOS DESTE PAN

 

• Por todas as persoas que, dun xeito ou doutro, desde Cáritas ou desde calquera outra ONG, son a voz dos sen voz; para que nunca cansen no seu traballo e atopen sempre a nosa axuda solidaria, OREMOS.
  

 

GRAZAS POR DARNOS DESTE PAN

 

• Por tod@s nós, que hoxe compartimos, unha vez máis, a mesa solidaria da Eucaristía. Para que comprendamos que esta mesa significa comuñón fronte a exclusión, integración fronte a marxinación; participación fronte a insolidariedade, OREMOS.
  

 

GRAZAS POR DARNOS DESTE PAN

 

Grazas, Señor, porque queres quedar con nós coma compañeiro de camiño. PXNS. Amén.

 

 

PARA A REFLEXIÓN

 

Se tanto vos preocupa a xente e a situación clama ao ceo,

non saiades pola tanxente dicindo que son moitos e non chega,

que hai que despedilos, que non é tempo de vacas gordas...

Dádelles vós de comer!.

 

Aquí temos cinco pans e dous peixes!.

Son os primeiros do banquete.

E ti, ¿que tes?.

Baleira a túa alforxa e, lixeiro,

pregúntalle ao teu compañeiro se el tamén quere poñer o que leva.

 

Correde a voz.

Que se faga mesa fraterna,

que ninguén garde o pan de hoxe para mañá.

Desprendédevos do que levades enriba.

Tomade todo o que vos chega.

Erguede os ollos cara ao ceo

e bendicide ao Deus da vida que tanto coida e coida de nós.

 

Repartiron os que non tiñan nada.

Chegou para todos e aínda sobrou para soñar utopías.

 

Días haberá nos que teremos que compartir non o dun día,

nin o dunha mochila, nin o que levamos enriba,

nin as sobras da primavera,

senón o mellor da nosa colleita e a nosa vida mesma.

 

Grazas, Señor,

por romper os nosos muros

e ensinarnos a compartir seguindo a túa palabra.

 

CANTOS

 

• ENTRADA: Vinde axiña
  
• LECTURAS: Salve, Santo Sacramento
  
• OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas
  

COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo