Todos os Santos

AS BENAVENTURANZAS, CAMIÑO DE FELICIDADE

Pórtico

Vivimos nun mundo cada vez máis apático, no que medra a incapacidade para percibir o sufrimento alleo. Evitamos de mil xeitos a relación e o contacto con quen sofre, levantamos muros que nos separan da experiencia e da realidade do sufrimento; e mesmo a organización da vida moderna parece axudar a agochar a miseria e a soidade da xente, e así raramente experimentamos, de forma sensible e inmediata a miseria de tantas persoas ao noso redor. No medio desta apatía social, faise aínda máis significativa a mensaxe das benaventuranzas que hoxe proclamaremos. Porque, non nos enganemos, seriamos tomados por tolos se ao perdedor, ao que non lle saen os plans, aos enfermos, aos pobres e perseguidos, lles chamásemos triunfadores ou ditosos. Porén hoxe a celebración vén a poñernos no noso sitio. No día de tódolos santos celebramos aos triunfadores; pero non do noso pensar, senón do pensar de Deus, dos benaventurados. Que esta celebración festiva e alegre nos axude a tomar conciencia do camiño no que atopamos a felicidade.

Perdón

• Polas veces nas que o éxito, as riquezas, a vida segura e fácil son os motivos do noso existir, SEÑOR, MÓSTRANOS O TEU CAMIÑO.
  
• Porque buscamos a felicidade para nós e para os nosos sen preocuparnos polo que os demais necesitan, CRISTO, MÓSTRANOS O TEU CAMIÑO.
  
• Polas veces nas que excluímos e menosprezamos a aquelas persoas que non pensan coma nós, SEÑOR, MÓSTRANOS O TEU CAMIÑO.
  

Remuíño

• Celebramos hoxe o día de Tódolos Santos. Facémolo lembrando a tódalas persoas que foron capaces de vivir as benaventuranzas, que foron ditosos na súa vida e o son para sempre no Reino de Deus. Persoas coñecidas, pero a maior parte delas descoñecidas, que no día a día, no cotiá, deron razón da súa fe cunha vida entregada. Unha vida na que xa aquí na terra, disfrutaron e fixeron disfrutar de anacos de ceo.
  

  Pero este día non é só para lembralo, senón para que tomemos conciencia e descubramos cómo ser felices. A nosa sociedade móstranos varios camiños aos cales podemos optar: o camiño do éxito, o camiño do pracer, o do consumo,... pero son todos camiños individuais, camiños nos que se pisa forte e non se mira a quen. Pola contra Xesús e os santos, preséntanos un camiño diferente: o das benaventuranzas. Un camiño que busca a felicidade dende a pobreza do que sente a necesidade de atopar, de vivir dende a humildade. O camiño do que sente o sufrimento propio e alleo como un xeito de denuncia. O que busca a dignidade e a xustiza nun mundo de desiguais, de ricos e dos que non teñen nada. O camiño do perdón, da misericordia, de sentir co outro, tanto ledicias como penas. O camiño de sentirnos sinalados por vivir de diferente xeito, por ir contracorrente, por ter un xeito diferente ao da masa. Porque se algo queda claro no evanxeo que vimos de proclamar, é que Deus é o Deus dos pobres, dos que choran, dos que sofren. Deus non é apático, El sofre onde sofre o amor. Por iso, o futuro proxectado por Deus pertence a todas as persoas que sofren porque non teñen sitio na nosa sociedade.
  

• Como nos di a palabra, o día de hoxe é para sentirnos fillos e fillas de Deus se somos capaces de vivir así. Acheguémonos a Xesús e démoslle as grazas por tantas persoas que, coma nós, con debilidades, viviron nunha época diferente á nosa e que hoxe nos chaman a ser ditosos como foron eles.
  

Oración da comunidade

Señor, ti proposnos as benaventuranzas como un camiño de superación, de encontro e de felicidade compartida, contigo e cos demais. Danos azos para seguilo e non deixarnos ir polo camiño fácil do egoísmo. Por iso dicimos confiados:

GUÍANOS POLOS CAMIÑOS DAS BENAVENTURANZAS

• Pola Igrexa, para que, estea cercana aos benaventurados do noso mundo, e atope neles ao mesmo Xesús que a chama á renovación e á creatividade, OREMOS.
  

GUÍANOS POLOS CAMIÑOS DAS BENAVENTURANZAS

• Polas nosas comunidades para que non teñan medo daqueles que choran, dos pobres, dos desfavorecidos, dos misericordiosos, dos limpos e perseguidos, e mostre así á sociedade que o camiño da felicidade está na renuncia, na acollida e na humildade, OREMOS
  

GUÍANOS POLOS CAMIÑOS DAS BENAVENTURANZAS

• Por todos nós, para que tomemos exemplo de entrega, de traballo, de servizo, e de amor de tantas persoas, familiares, amigos, veciños que viviron as benaventuranzas no medio de nós dende o silencio e a entrega. OREMOS:
  

GUÍANOS POLOS CAMIÑOS DAS BENAVENTURANZAS

Grazas, Señor, porque día a día nos mostras o camiño que nos leva a ti. PXNS.

REFLEXIÓN

Cómo poderá alguén axudar, si nunca precisou un ombreiro amigo.

Cómo poderá alguén consolar, se nunca tremeu coa dor.

Cómo poderá alguén curar, se nunca se sentiu ferido.

Cómo poderá alguén ter compaixón, se nunca estivo abatido.

Cómo poderá alguén comprender, se nunca tivo o corazón roto.

Cómo poderá alguén ser misericordioso, se nunca estivo necesitado de amor.

Cómo poderá alguén erguer a outros, se nunca se sentiu caído.

Cómo poderá alguén alegrar a outros, se nunca se riu da súa sombra.

Cómo poderá alguén ensinar, se nunca quixo ser discípulo.

Cómo poderá alguén abrazar, se nunca se deixou achuchar.

Cómo poderá alguén anunciar a boa nova, se nunca se preocupou dos signos dos tempos.

Cómo poderá alguén acompañar a outros, se a súa vida é un camiño solitario.

Cómo poderá alguén atopar, se nunca estivo perdido.

Cómo poderá alguén ser feliz, se as benaventuranzas lle parecen un acoso.

 

 

CANTOS

• Entrada: Camiñarei
  
• Lecturas: Sede o sal, sede a luz.
  
• Ofertorio: O pouco que Deus nos dá
  

Comuñón: Benaventurados