DETENSE E CHAMA POR TI... ¿ESTÁS DISPOST@ A DEIXAR O TEU MANTO PARA SEGUILO?
PÓRTICO
Moitas veces ten vantaxes non mirar, non ter luz, vivir na escuridade e no descoñecemento. Ten vantaxes porque permite non valorar, non interpretar os sinais, non significarse, non tomar partido... Para chegarse a Xesús, podemos facelo sen luz, pero necesitamos atopar a coraxe dentro de nós para erguernos dos lugares de escuridade e camiñar apenas uns pasos onda El. Daquela si, todo se volve luz e seguimento verdadeiro.
Que a celebración que agora comezamos nos poña en camiño para saírmos das nosas rutinas e das nosas cegueiras.
O PERDÓN
- A miúdo a nosa vida está falta de fe, de confianza, de ilusión; SEÑOR, ÉNCHENOS COA TÚA LEDICIA.
- En demasiadas ocasións, as nosas cegueiras impiden que te saibamos descubrir e recoñecer camiñando connosco, CRISTO, ÉNCHENOS COA TÚA LEDICIA.
- Porque a pesares de que sabemos que Ti nos chamas non estamos dispost@s a tirar a un lado o noso manto de comodidades, superficialidades e egoísmos, SEÑOR, ÉNCHENOS COA TÚA LEDICIA.
REMUÍÑO
- Que diferentes son os criterios de Deus dos nosos!. Mentres para nós os fíos da sociedade móvenos os grandes e os poderosos, na mente de Deus as cousas son doutro xeito: os seus ollos están n@s que non contan para ninguén, n@s máis humillados da terra, naqueles que son ignorad@s, maltratad@s ou silenciad@s. E, do mesmo xeito que fixera Xeremías, o Señor conta con cada un e cada unha de nós para que sexamos os seus profetas, para que anunciemos unha boa nova que é sinxelamente: Deus quérete, Deus ocúpase e preocúpase por ti. Porén, nós estamos tan aburguesad@s, tan instalad@s no materialismo, no medo e na desconfianza que nos convertemos en persoas faltas de ilusión, de ganas, en cristiáns e cristiás mediocres. Nunha palabra, no fondo tampouco estamos tan convencid@s de que paga a pena respostarlle que si a Deus. A boa nova non é para nós motivo de liberación, de salvación, de ledicia.
- Porque nós, coma os discípulos, coma Bartimeo, tamén estamos ceg@s tantas veces!. Tan ceg@s que non somos quen de recoñecer a Xesús que camiña ao noso lado, que se detén e que nos chama a seguilo. E preferimos seguir ceg@s antes que deixar de lado o manto das nosas comodidades, das nosas rutinas, das nosas autosuficiencias.... tan ceg@s que mesmo temos medo a que Xesús nos pregunte: "¿Que queres que faga por ti?".
- Que coma Bartimeo lle pidamos ao Señor luz e forza para seguilo desde unha opción persoal, libre, responsable e coherente. Porque camiñar con Xesús non é ir aí, entre o montón, coma unha ovella máis do rabaño; senón que seguir a Xesús é ter os ollos e os oídos moi abertos e o corazón disposto e cheo de confianza en que é posible saír da opresión, da inxustiza, da cegueira... se temos fe. A que esperamos? Poñámonos a camiñar.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
O Señor camiña connosco. Cómpre sabermos descubrilo. Porque estamos dispost@s a deixar atrás as nosas cegueiras, dicimos xunt@s:
SEÑOR, ÁBRENOS OS OLLOS
- Pola Igrexa, para que nunca pase de largo diante dos berros de dor e de sufrimento dos pequen@s e asoballad@s, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS OS OLLOS
- Polas nosas comunidades parroquiais, para que sempre esteamos dispost@s a dar testemuño do noso compromiso cristián visitando enferm@s, acompañando a quen esta só, alentando a quen está triste, acollendo a tod@s, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS OS OLLOS
- Por cada un e cada unha de nós, para que nunca teñamos medo a saír das nosas cegueiras e abandonarnos na man agarimosa e confiada do Pai, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS OS OLLOS
Escoita, Señor, a oración que agora che presentamos e aquela que levamos no noso corazón. Axúdanos a camiñar xunt@s e ilusionad@s na túa luz. Por Xesucristo, noso irmán, noso Señor. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Aquí estou, Señor,
coma o cego na beira do camiño
-canso, suorento e cheo de po-:
mendigo por necesidade e por oficio.
Pasas ao meu carón e non te vexo.
Teño os ollos pechados á luz.
Costume, dor, desalento....
Sobre eles medraron escamas que impiden que te vexa.
Mais, ao escoitar os teus pasos,
ao escoitar a túa voz inconfundible,
todo o meu ser treme coma se tivese un manancial dentro de min.
Eu búscote, deséxote,
necesito de ti para andar polos camiños da vida e do mundo sen perderme.
Que pregunta a túa!.
Que quere un cego máis que ver?.
Que vexa, Señor!.
Que vexa, Señor, as túas sendas.
Que vexa, Señor, os camiños da vida.
Que vexa, Señor, o teu rostro, os teus ollos, o teu corazón.
CANTOS
- ENTRADA: Xesús chamado amigo
- LECTURAS: O Señor é o meu pastor
- OFRENDAS: Canta o sol
- COMUÑÓN: O pouco que Deus nos dá
Comentarios