A grandeza da misericordia de Deus pasa polo compromiso dos cristiáns e das cristiás en saberse construtores do Reino: misioneir@s a tempo completo dunha fonda e fermosa historia de amor
Pórtico
Estamos moi acostumados a escoitar a expresión "historia de amor". Con ela quérese significar unha relación chea de positividade entre dúas persoas que consideran que teñen moitas cousas en común, mesmo a capacidade de compartir unha vida en diálogo e solidariedade, de entrega de un para co outro, de dispoñibilidade e sinxeleza que sabe vencer dificultades e resaltar logros. Moitos de nós seguro que temos sido testemuñas de historias de amor de entre a xente que coñecemos: familiares, amigos, veciños… E tamén todos nós somos o suficientemente realistas e intelixentes para darnos conta de que nesta historia de amor non teñen faltado dificultades, e non pequenas, moitas veces; pero con esforzo por ambas partes fóronse vencendo. Nada que ver entón coas historias de amor das que nos falan no cine, tamén irreais, pero que tantas persoas cren verdadeiras e tanto mal lles ten feito.
A historia de amor coa que comezabamos esta celebración fálanos dun amor que se vai asentando no e desde o esforzo, desde a loita por deixar atrás canto entorpece e desde a ledicia por acadar proxectos e ilusións froito do traballo compartido. Non son logo historias para un día, para o momento, para o efémero, senón para sempre, como a historia de amor de Deus para con nós, que un domingo máis queremos renovar e compartir. Unámonos para seguir deixando que se faga realidade.
Perdón
- Por seguir preguntándolle ao vento se está permitido curar en sábado mentres os irmáns e as irmás xacen doentes esperando que lles deamos a nosa man para erguerse, SEÑOR, QUE NON PERDAMOS O NOSO SENTIDIÑO.
- Polas veces, e xa están a ser moitas, Señor, nas que desconectamos do sufrimento e da dor pola que están a pasar familiares, veciños e amigos, CRISTO, QUE NON PERDAMOS O NOSO SENTIDIÑO.
- Por non ter sido misericordiosos en gratitude nin grandes en esperanza nos nosos proxectos e esforzos comunitarios, SEÑOR, QUE NON PERDAMOS O NOSO SENTIDIÑO.
REMUÍÑO
Moitas veces, para facernos ver, por aquilo da imaxe que agora tanto se leva, e polo que máis dos que pensamos perden o cu –con perdón– fanse, dinse, invéntanse… cousas: fotos, películas, programas de televisión, gastos innecesarios e cuantiosísimos… e todo para que os demais, polo que ven, non polo que coñecen –coñecer é outra cousas máis seria e importante– falen ben de nós. Que pobreza interior!. E que tristeza de tantas vidas que se desenvolven deste xeito. Porén, o texto que lemos na primeira das lecturas, o Eclesiástico, fainos unha chamada de atención, de realismo diriamos mellor, para que non esquezamos nunca camiñar poñendo os pés no chan, para avanzar ao noso ritmo, non ao que marquen outros, que pouco ou nada teñen que ver con nós, para que aprendamos a ir do fácil ao difícil. Nunha palabra, para que lle poñamos sentido común á nosa vida. Porque sendo conscientes dos nosos límites, sabendo tamén cales son as nosas posibilidades, aprenderemos a poñer na nosa vida sentidiño, sinceridade, realismo, capacidade e responsabilidade á hora de poñernos metas … e o máis importante: amor.Si, porque sen amor na vida, de nada nos vale ter ou facer. É baleiro, e iso si que é unha tristeza.
ESTÁ PERMITIDO CURAR EN SÁBADO?: Pero nós, a pesares do que nos di a carta aos Hebreos, seguimos apostando polo medo e non polo amor, pola lei e non pola liberdade, pola imposición e non pola educación, polo autoritarismo e non pola coherencia, polo comercio e non pola gratuidade.... e así nos luce o pelo. Seguimos preguntándolle ao vento se está permitido curar en sábado, se se pode comer carne os venres de coresma, se cómpre ir gañar as indulxencias no ano santo, se se poden bautizar nen@s cuxos pais viven en pecado, pero son coherentes coa súa fe, se podo ir comulgar aínda que falten cinco minutos para cumprir a hora do xexún eucarístico, se.... sen ternos decatado de que iso son tonterías, porque non temos descuberto que non é mellor cristián o doutrinalmente seguro, senón aquel cuxo corazón reborda de amor cara aos irmáns e irmás, aquel que é quen de abandonar unha vida cómoda para arriscarse na aventura da fe, que implica ser a voz dos que non teñen voz, que chama a ser eclesialmente incorrectos nunha Igrexa que atufa a polilla e na que cómpre abrir as ventás para que entre o aire renovador do Espírito. Ao final da nosa vida, a pesares do que moitos predican, pensan e din, non se nos vai examinar do número de celebracións nas que participamos, das oracións que coñecemos, dos rosarios que rezamos ou das novenas ás que asistimos, senón que o Señor, para que entremos pola porta estreita, diranos: canto amaches?. E iso implica que van aprobar:
- @s que practican a xustiza, entendida como dar ao irmán e á irmá o que precisa para desenvolverse coma persoa.
- @s que non calumnian nin utilizan aos demais para o seu beneficio.
- @s que buscan o ben común por riba do individualismo.
- @s que son coherentes e fieis aos seus principios, e nunca están en venda.
- @s que visitan aos enferm@s, aos tristes, aos que están sos... aínda que sexan mulleres.
- @s que buscan e traballan pola paz
- @s que denuncian calquera tipo de atentado contra a dignidade da persoa.
- @s que protexen e coidan a creación que puxeches nas nosas mans.
Este é o culto que o Señor quere que lle deamos: o do amor. Sen amor, o demais será baleiro e estéril, mera anécdota. Porque o amor sempre nos fai mellores persoas; a relixión, ás veces; o poder, nunca. Non o esquezamos.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Como misioneir@s do teu Reino, queremos agora presentar canto nos preocupa, pero tamén canto nos estimula no noso camiño da vida, e facémolo dicindo:
GRAZAS POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
- Para que na Igrexa, comuñón de comunidades, saibamos deixar sempre unha cadeira baleira para quen chega canso e necesita sentar, OREMOS.
GRAZAS POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
- Polas nosas comunidades, para que fomenten nos seus membros unha actitude de xenerosidade e desprendemento, non só de bens materiais, senón de tempo, ilusión, alegría, OREMOS.
GRAZAS POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
- Para que cada un e cada unha dos que hoxe rezamos xuntos, saibamos facer dos nosos xestos, das nosas palabras, das nosas actitudes… expresión evanxelizadora da misión que Xesús nos encomendou cando dixo "ide e traede", OREMOS
GRAZAS POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
Señor, que canto agora compartimos sexa resposta sincera á túa invitación de sermos construtores do teu Reino no medio do noso mundo.P.X.N.S. Amén.
Reflexión
Non viñeches para xulgar os nosos erros e as nosas tonterías
senón a buscar a quen anda perdido,
a defender a quen está acusado,
a liberar a quen está cautivo,
a curar a quen está ferido,
a acoller a quen está desamparado,
a lavar a quen está manchado,
a sandar a quen está enfermo,
a erguer a quen caeu,
a salvar a quen se sente culpable,
a devolverlle a dignidade a quen a perdeu.
Ti que cres en nós,
Ti que esperas de nós,
Ti que nos amas máis que nós mesmos,
Ti que es máis grande que todos os nosos pecados,
recréanos e danos un futuro novo e mellor.
Cantos
- ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor
- LECTURAS: Veña o teu Reino
- OFERTORIO: Seguirei os teus pasos
- COMUÑÓN: O amor é o meirande
Comentarios