Nin nos compran nin nos vendemos. Somos agasallo de Deus: somos para o amor
Pórtico
Unha das maiores aspiracións que temos as persoas é a vivir en paz, sen conflitos; pero pensamos que iso se reduce a que non haxa guerra nin violencia. Porén, somos consumidores de programas na televisión e na radio que nin fomentan nin educan na paz e moito menos no amor, especialmente a aquela persoa que nos fixo mal. A celebración de hoxe é unha chamada de atención a nós que nos consideramos cristiáns, para que fomentemos o amor dende o mais cotiá, dende a familia, o barrio, as parroquias e que sexamos quen de non quedar calados diante de tanta inxustiza e de tanta prepotencia. Non esquezamos que é a raíz e o profundo do noso sermos cristiáns.
O PERDÓN
- Porque confundimos amor con comodidade e utilización dos demais, SE NOS FALTA O AMOR, SEÑOR, NON NOS SIRVE DE NADA.
- Porque esquecemos que sen amor falar de felicidade, xustiza e liberdade é baldío, SE NOS FALTA O AMOR, CRISTO, NON NOS SIRVE DE NADA.
- Porque nos faltan compaixón e misericordia para escoitar e buscar entender aos que temos máis preto, SE NOS FALTA O AMOR, SEÑOR, NON NOS SIRVE DE NADA.
Remuíño
- Amar ao próximo. Este é o reto que cando nos erguemos cada día temos por diante. E que difícil é!. Porque próximo é o compañeiro de traballo que é un folgazán e preguiceiro; próximo é aquel familiar que só aparece pola casa para pedir que lle dean e é incapaz de botar unha man cando sabe que hai moito que facer e se lle necesita; próximo é aquel veciño que está máis preocupado do que fan os outros que de orientar a súa vida traballando con honestidade, tratando con igualdade e respecto aos da súa casa ou poñendo creatividade e esforzo comunitario á hora de facer cousas na e pola parroquia. Desde esta clave temos que entender o texto da primeira lectura que nos invita a amar ao próximo como a nós mesmos. Un amor que é entrega xenerosa e que redunda no ben de tod@s: no dos demais e no de un mesmo.
- E no centro dese amor, o que move, o que orienta, o que vai facendo que teña sentido e pague a pena vivir desde el, está Cristo. Non o Cristo que tantas veces aparece secuestrado polos intereses duns e doutros; tampouco o Cristo que lle serve aos fundamentalistas para excluír a quen non pensa coma eles; e menos o Cristo que a pesares de encarnarse para asumir a nosa mesma condición de seres humanos, tratan de presentárnolo lonxe das nosas preocupacións e dentro dunha espiritualidade baleira e sen enraizar nos problemas e dificultades que nos van ocorrendo cada un dos días da nosa vida. Un Cristo ausente!. Non, ese non é o Cristo do que Paulo lle falaba aos cristiáns de Corinto, todo o contrario. O Cristo que sendo noso nos converte nun dos del, é o Cristo que imos descubrindo na dor da enfermidade, na tristura dun fracaso matrimonial, na incomprensión dun ERE que manda a un grupo de traballadores ao paro, o Cristo que se fai compañeiro e consolo para quen vén de perder un ser querid@ de xeito inexplicable, o Cristo… que asume a nosa condición humana porque un de nós e dos nosos.
- Por iso nos manda amar. Amar sen poñer nin peros nin condicións. Amar sen facer cálculos do que poderíamos gañar ou perder nese amor. Amar a fondo perdido. E como ben sabemos, como custa iso!. Porque non é nada fácil, porque necesita moito esforzo pola nosa parte, porque esixirá ter que deixar atrás cousas que nos teñen feito dano en cantidade; sabemos que non é a alfombra vermella dos grandes acontecementos, senón o camiño empedrado duro, difícil e que magoa os nosos pés, pero non nos queda outro remedio, porque amar é tarefa constante de abrir futuro e construír presente. E niso tod@s, con maior ou menor acerto, estamos invitados a ir facendo camiño con pasos pequenos e corazón grande.
Oración da comunidade
Compartamos, desde este esforzo por ir facendo da nosa vida berce de amor, a nosa oración comunitaria, e digamos xunt@s:
QUE A COMPAIXÓN E A MISERICORDIA NOS LEVEN AO AMOR
- Para que na Igrexa nos esforcemos por entender que amar e tamén tender pontes que unan e non condenas que separan e afastan, Oremos.
QUE A COMPAIXÓN E A MISERICORDIA NOS LEVEN AO AMOR
- Para que nas nosas comunidades non lle deamos nunca as costas a cantos necesitan do amor que podemos ofrecer en forma de axuda, tempo compartido, compromiso comunitario, participación veciñal… ou calquera outra acción que sirva para mostrar que estamos a construír comunidade desde o amor que nos fala Xesús, Oremos.
QUE A COMPAIXÓN E A MISERICORDIA NOS LEVEN AO AMOR
- Para que nós aprendamos a descubrir que a fe non é unha ideoloxía teórica e pechada, a modo dun libro que hai que aprender, senón unha disposición de vida que nos leva a poñernos nas mans de Deus para loitar por facer cada día realidade o proxecto de Xesús, un proxecto que fai presente mirando ao futuro, Oremos.
QUE A COMPAIXÓN E A MISERICORDIA NOS LEVEN AO AMOR
Grazas, Señor, porque pos o teu amor nos nosos corazóns, capacitándonos para amar aos demais sen pedir nada a cambio. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Esperar a chegada do reino total, é dicir, ao Liberador que trae xustiza, amor e conversión plena; eses son os signos do reino que xa viu, segue a vir e tamén virán. O plan de Deus, a súa vontade, é que todas as persoas se salven, que todas sexan liberadas, que ninguén quede escravizado. Aceptar que o amor de Deus é universal, é para todas as persoas. A vontade de Deus non é capricho, terquedade ou autoritarismo. É o don do amor.O plan de Deus axuda a redefinir o noso proxecto persoal e comunitario de liberación.
(A.Cussianovich, Nos ha liberado)
CANTOS
- ENTRADA: Fagamos da misa unha festa
- LECTURAS: Contade as marabillas do Señor
- OFERTORIO: Cantádelle ao Señor unha cantiga nova
- COMUÑÓN: Señor Xesús, bendito sexas
Comentarios