Invitad@s a camiñar sabendo poñer os pés no camiño adecuado: amor e servizo
Pórtico
Basta con botar unha ollada superficial aos medios de comunicación para decatarnos de que estamos pasando por un momento de crise, non só económica, senón tamén de valores. Palabras como responsabilidade, honestidade, sinxeleza, compromiso ou sinceridade parece que quedaron obsoletas e que pertencen a un pasado que non queremos lembrar.
Pero hoxe o Señor volve lembrarnos que temos que ter coidado á hora de edificar a nosa vida, que temos que construír sobre rocha firme, porque no caso contrario, cando veñan as dificultades, que virán, quedaremos ao pairo e non seremos quen de afrontalas serena e esperanzadamente.
Que o Deus que nos convoca aquí nesta mañá de domingo nos dea sentidiño para edificar a nosa vida sobre o cimento firme do Evanxeo do amor e da xustiza.
O PERDÓN
- Porque esquecemos que ter fe esíxenos manifestalo coas nosas obras, SEÑOR, ACOMPAÑA A NOSA CONSTANCIA.
- Porque nos cansamos demasiado rápido á hora de poñer o noso tempo a servizo dos demais, CRISTO, ACOMPAÑA A NOSA CONSTANCIA.
- Porque a nosa comodidade e preguiza lévannos moitas veces polo camiño equivocado, SEÑOR, ACOMPAÑA A NOSA CONSTANCIA.
REMUÍÑO
- Na lectura do Evanxeo de hoxe, final do discurso do Monte, descubrimos cal é o cerne do noso ser cristián. Un descubrimento que servirá para estimular a moit@s crentes a seguir actuando como o viñan facendo ata o de agora, á vez que fará tamén que moitos outr@s cristiáns, boas persoas e de cumprimento dominical, descubran que non estando mal ter unha vivencia da fe na que ocupen o seu lugar as prácticas de piedade, as celebracións litúrxicas e moitas outras accións paralitúrxicas, é necesario dar un paso máis para que todo iso que se reza e vive con convicción e confianza, se mostre no actuar de cada día en relación aos demais. Sen compromiso, a fe permanece orfa, e Deus segue a dicirnos que é Pai. Camiñar no compromiso é querer facelo desde actitudes e valores que poñan sempre de manifesto que non imos solos, que con nós vai moita máis xente que cre e loita por unha parroquia, un Concello, un país… un mundo máis humano e xusto. Un mundo no que se lle vaian dando oportunidades a tod@s, e non soamente a uns poucos privilexiados e escollidos. Non, Deus é Pai de tod@s, e pide de nós que o compromiso por facer xustas e liberadoras as vidas dos homes e mulleres que nos rodean, ha ser sen exclusións e sincero. O Evanxeo de hoxe ben podemos resumilo no famoso refrán que tantas veces temos dito e escoitado: "a Deus rogando e co mazo dando"; ou dun xeito menos coloquial, "ora et labora" como nos di a regra de S.Bieito.
- Facernos, logo, construtores do Reino esixe que espabilemos, que deixemos atrás o desencanto de quen celebra da fe só o externo –poñendo nela a boca, pero non o corazón-, esquecendo a fondura de canto nos ten deixado o legado de Xesús: "IDE E ANUNCIADE"; un ir e anunciar que fai de nós persoas activas e preocupadas por canto pasa onda nós e moito máis alá de nós; persoas que somos capaces de superar a tentación do ritualismo baleiro, para encher a vida de actitudes de esperanza e solidariedade. Si, solidariedade, alí onde esteamos e cos que máis preto están de nós. Facendo da fe unha construción de cimentos firmes e estables, que non se moven ao vaivén do que nos diga ou non nos diga o cura, o Bispo ou o Papa. A fe ben cimentada sabe abordar e dar adecuada resposta, desde a vida comprometida a favor dos demais, ao vento forte que cuestiona comportamentos e denuncia actitudes contrarias ao Evanxeo en quen afirma e se proclama seguidor e albacea do proxecto de Xesús. Porque, ao final da vida o único, pero tamén o máis importante dos exames que temos que superar é aquel no que nos van examinar do amor.
Oración Da comunidade
Diante de Ti, Señor, compartimos xuntos a nosa oración comunitaria e dicimos coa palabra e o corazón:
SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS NA INDIFERENZA
- Grazas, Señor, pola Igrexa, que quere mostrar ás persoas o verdadeiro sentido da vida, para que non caia na tentación de manexalas e de pensar por elas e ao contrario, sexa fonte de liberdade responsable e construtiva, OREMOS:
SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS NA INDIFERENZA
- Grazas, Señor, por seguir alimentando o noso esforzo para que aprendamos a compartir o noso tempo en tarefas e esforzos que dignifican ás persoas e abren camiños de liberación, OREMOS.
SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS NA INDIFERENZA
- Grazas, Señor, porque a pesares da nosa apatía, desgana e pesimismo, segues estando ao noso lado e ofrecéndonos a túa confianza, invitándonos a renovar todo canto axuda a crear pontes de liberdade e igualdade entre as persoas, OREMOS.
SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS NA INDIFERENZA
Grazas, Señor, por non deixar que adormezamos na comodidade dunha vida que só xira ao redor de nós mesmos, esquecendo as angustias e sufrimentos dos irmáns. P.X.N.S.
PARA A REFLEXIÓN
COMA TI, PAI
Sobre bos e malos, Pai,
fas saír o sol e mandas a chuvia.
Sostés a todas as persoas,
ofréceslles a todas as persoas o teu colo
e fálaslles baixiño de vida e tenrura,
independentemente dos seus méritos e do seu credo.
Amas a todas as persoas, pero non es neutral.
Amas á persoa inxusta, pero detestas a inxustiza.
Amas á persoa pobre, pero rexeitas a pobreza.
Amas á persoa engreída, pero aborreces o orgullo.
Amas á persoa pecadora, pero odias toda maldade.
Grava en nós as claves do teu corazón
para respectar a quen é diferente,
para ser tolerante con quen non coinciden,
para dialogar cos disidentes,
para acoller ao estranxeiro,
para prestar sen esperar recompensa,
para saudar ao camiñante
e para amar a todas as persoas por riba das nosas preferencias.
Ensínanos, Pai, a ser coma Ti.
Que todos poidan dicir: son fill@s dign@s de tal Pai.
Ensínanos a construír a nosa vida sobre a rocha firme da túa Palabra.
CANTOS
- ENTRADA: Pedras vivas
- LECTURAS: Benaventurados
- OFERTORIO: Velaquí Señor o viño
- COMUÑÓN: Quédate Señor connosco
Comentarios