GRAZAS, SEÑOR, POR NON TERES RESERVADO O DEREITO DE ADMISIÓN
PÓRTICO
Moitas veces na nosa vida crémonos cristiáns “con denominación de orixe”, é dicir, cristiáns auténticos, con privilexios, porque desde sempre cumprimos cunhas prácticas relixiosas, aínda que as máis das veces, é certo, non comprometemos nelas a nosa vida. E desde ese sermos “cristiáns con pedriguí”, crémonos co dereito a xulgar, criticar ou condenar aos que se senten chamados por Deus máis tarde, aos que inculturan a súa mensaxe dun xeito diferente ao noso ou a aqueles que, poñendo a persoa coma orixe, centro e meta das súas accións, traen novas ideas, e abren novas fiestras para que se renove o aire.
Coma os de Emaús: Que torpes somos en comprender!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Hoxe Xesús no evanxeo volveranos dicir que na súa casa hai un cuarto para cada persoa: máis soleados e con cheminea para os que teñen frío, máis fresquiño para os calorosos, con moito colorido para os creativos, máis sobrios para os serios, empapelados, pintados...
Só cómpre unha cousa: fiármonos del e .... amar, a tempo e a destempo, a todos e a todas. Que esta celebración pascual que agora comezamos nos axude a encamiñar a nosa vida para ir decorando o noso cuarto.
O PERDÓN
Porque coa nosa boca pequena dicimos que nos fiamos completamente de Ti, pero logo seguimos poñéndolle unha candea tamén ao demo, non vaia ser o conto... SEÑOR, QUE O NOSO DOGMA SEXA O SERVIZO.
Porque non acabamos de deixar entrar na nosa vida a quen é camiño, verdade e vida, CRISTO, QUE O NOSO DOGMA SEXA O SERVIZO.
Polas veces en que queremos impoñer o noso pensamento e a nosa verdade aos demais, impedindo outros puntos de vista ou opinións, SEÑOR, QUE O NOSO DOGMA SEXA O SERVIZO.
REMUÍÑO
E NO CENTRO, AGORA E SEMPRE, O SERVIZO E O AMOR: O Libro dos Feitos dos Apóstolos que relemos neste tempo pascual, ten que ser para cada un e cada unha de nós unha chamada a saber redefinir as nosas coordenadas de fe: onde estamos e onde queremos chegar. Porque son moitas as ocasións nas que perdemos o rumbo e afogamos a frescura dunha mensaxe liberadora nunha manchea de obrigas e de cultos baleiros e sen sentido que, as máis das veces, en vez de producirnos liberación, ledicia e serenidade, só conseguen agoniarnos e converternos en meros “monicreques“ de repetición. Así, canto tempo perdido en discusións, enfrontamentos, enfados... cando o único que nos día Xesús é: “querédevos“.
Pois ben desde esa primeira lectura á que facemos referencia, hoxe descubrimos como as diferenzas (que, grazas a Deus, sempre as houbo, as hai e as haberá, pois non esquezamos que son froito do Espírito) nas primeiras comunidades van tendo resposta desde a escoita, o diálogo, o querer entenderse, nunca desde a imposición e o ordeno e mando. Ai, que tempos aqueles!!!!!!!!!. E ademais, dános outra pista moi interesante que moitas veces esquecemos: a salvación de Deus pasa pola salvación das persoas; por iso non descoidan a atención e o coidado dos máis empobrecidos e dos últimos da comunidade. Para eles a fe non é un entretemento nin tampouco algo puramente espiritual, senón que a vivencia da fe lévaos ao compromiso, ou dito doutro xeito, eran quen de mirar en abano e de traballar en rede. Podemos dicir nós o mesmo?.
UN AMOR QUE É SOLIDARIEDADE E CONFIANZA EN DEUS E NOS DEMAIS: Porque non nos enganemos: unha comunidade que só mira para dentro de si mesma e non é capaz de concretar o compromiso de servizo e entrega aos pobres, é unha comunidade inmadura e infantil. De que nos vale rezar moito e con moita pulcritude, sen que ninguén nos moleste, non vaia ser..., se despois falamos mal uns dos outros, endurecemos o corazón diante do que sufre, somos incapaces de compartir con quen non ten, nos mostramos insensibles diante de quen o está a pasar mal ou non estamos dispostos a mover nin un só dedo para axudar a quen precisa de nós?. Desenganémonos: unha comunidade que non descubre que a solidariedade é un dos cimentos da fe e da Igrexa, é unha comunidade que non pode levar con dignidade o nome de cristiá. A solidariedade ten que ser a pedra angular do noso actuar, do noso sentirnos e descubrirnos cristiáns.
E porque sabemos que paga a pena fiarnos, cómpre que escoitemos ben o que o Señor nos di: que non nos agoniemos, hai cuartos para todos.... Cuartos, que non sotos.....Ufffffffffffffffffff!. Cantos esquemas se rompen!!!!!!!!!!!!!!!!!. Algúns dos nosos pastores, si, daqueles que nos ocuparon o domingo pasado, pasan a vida asustando aos rabaños coa condenación, con sotos cheos de lume nos que arderán os “inxustos” (por suposto os que non pensan, rezan e cren coma eles)... e resulta que hoxe o Señor di que el é camiño, verdade e vida e que na súa casa hai sitio para todos. Lo más!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Que aprendamos del a ser persoas incluíntes, nunca excluíntes. A Pascua que estamos a vivir é un bo momento para comezar, porque para a tenrura sempre é tempo.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Porque a misericordia do Señor enche toda a terra, unímonos para compartir e ofrecer o mellor de canto podemos dar, e dicimos xunt@s:
QUE NOS ESFORCEMOS POR SER PEDRAS VIVAS
Para que na Igrexa aprendamos a vivir o servizo como un valor evanxélico, e non como unha actitude paternalista, Oremos.
QUE NOS ESFORCEMOS POR SER PEDRAS VIVAS
Para que nas nosas comunidades non nos preocupemos tanto polo pouco número que somos e poñamos máis esforzo na nosa principal tarefa: ser diante do mundo testemuñas do Deus amor e auténticas pedras vivas, acollendo, perdoando, comprendendo... tamén a quen non pensa coma nós, Oremos.
QUE NOS ESFORCEMOS POR SER PEDRAS VIVAS
Para que cada un e cada unha de nós, que estamos aquí celebrando a túa resurrección, poñamos toda a nosa confianza en Ti, seguros de que nos darás a forza que nos leve a converter Palabra e Pan en compañía para quen está só, voz para quen enmudece e xustiza para quen se sente maltratado e incomprendido, Oremos.
QUE NOS ESFORCEMOS POR SER PEDRAS VIVAS
Porque somos na túa casa, que tamén e a nosa, pedras vivas, unímonos para reforzar a forza desta fe que hoxe agradecemos poder compartir.P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Ti ofreces a túa casa labrega
a toda a xente que camiña ao pairo polos camiños da vida.
Ti es amigo de acoller sen preguntar,
ofrecendo primeiro a calor da túa aperta,
a tenrura da túa amizade
e o alimento do teu amor.
Canto temos que aprender de ti!!!!!!!!!!!!.
Ti reservas un cuarto para cada persoa,
respectando o noso ser e as nosas teimas,
prezando a nosa voz e a nosa decisión,
provocando sempre a nosa responsabilidade.
Ti gardas sempre o sitio mellor,
o máis tranquilo, o que está mellor amoblado
para a persoa máis pobre e pequena,
para quen está máis marcada pola vida.
Canto temos que aprender de ti!!!!!
Ti lémbrasnos cada día
a infinidade de persoas que temos no mundo
orfas de casa e pan,
orfas de presente e de porvir,
mentres o teu soño primeiro
foi un fogar amplo, quentiño e común
no que poidamos vivir a ledicia da irmandade.
Canto temos que aprender de ti!!!!!!!!!!!!!
Ti non quedas parado.
Reclamas a nosa colaboración
para esta tarefa, sublime e elemental,
de darlle a cada persoa un cuarto
nesa casa grande, na túa casa labrega,
que é a humanidade.
Canto temos que aprender de ti!!!!!.
CANTOS
ENTRADA: Pedras vivas
GLORIA
LECTURAS: Eu soñei
OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas
Comentarios