6 Domingo Pascua 2011

Mans para enviar e servir, non para matar, extorsionar e silenciar:

a forza do Espírito.

O gozo da saúde

PÓRTICO

Hoxe celebramos o día do enfermo. Este día, situado no tempo de Pascua, é dicir tempo de esperanza, de superación de solidariedade, de… quérenos invitar a todas as persoas que formamos parte das comunidades cristiás a que non esquezamos que a fe e mais a vida van xuntas, e polo tanto non se poden separar. De aí que o que creo, celebro, pido, agradezo… ten que ir sempre acompañado co que fago, vivo e digo: SIRVO. A fe sen obras é morta, e as obras sen fe, son compromiso ético, filantropía pero non expresión do amor entregado e igualitario de Xesús. E se fe e vida van unidas, a preocupación polas persoas doentes non é nin unha foto electoral nin un día ao ano con cartel e peticións, senón unha preocupación constante por parte nosa, os crentes. Saber visitar, acompañar, achegarse, superar medos e fobias, que non só non axudan senón que nos afastan do amor testemuñado por Xesús, é tarefa e compromiso dos que temos a obriga de testemuñar o que cremos. Que a celebración de hoxe reforce o noso compromiso de visitar, alentar e escoitar a cantas persoas coñezamos e que poden necesitar de nós.

O PERDÓN

Porque segues lembrándonos que non é bo nin san querer vivir como se os irmáns non existiran, SEÑOR, QUE SIRVAMOS A QUEN NOS NECESITE.
Porque o noso pesimismo impídenos, tantas veces, ser testemuñas do que celebramos nos templos, cando saímos ás rúas, CRISTO, QUE SIRVAMOS A QUEN NOS NECESITE.
Polas veces en que a nosa fe dista moito da nosa vida, sendo un espazo de intimismo e individualismo que nos fai afastarnos da realidade, SEÑOR, QUE SIRVAMOS A QUEN NOS NECESITE.

REMUÍÑO

ESCOITARAN FALAR DOS SINAIS E ESTÁBANOS MIRANDO: Deus vainos falando a través das pequenas cousas que nos rodean: un sorriso, unha palabra agradecida, o compartir o noso tempo e o noso esforzo... son pequenos sinais que, coma ás primeiras comunidades cristiás, tamén a nós nos fan decatarnos de que o Reino que Xesús comezou, é tarefa pendente para cada un e cada unha de nós. Pero claro, nun mundo no que só se valora o que é grande, importante e poderoso, é moi difícil percibir a voz de Deus, de xeito que podemos dicir que miramos os seus sinais, hoxe, coma onte e coma sempre; pero non lle prestamos atención, porque cuestiona o noso xeito de facer as cousas e ese crérmonos os mellores e os únicos. Porén, El segue a dicirnos que é un Deus do cotián, das pequenas cousas que facemos cada día, que o mundo non é un culebrón nin unha telenovela, senón que está composto de pequenos xestos que nos transmiten e a través dos cales transmitimos, a presenza de Deus, compañeiro de camiño.

SABENDO DAR RAZÓN DA NOSA ESPERANZA: E así, se estamos atentos e abertos aos sinais dos tempos, poderemos dar razón daquilo que cremos. Nun mundo no que parece que só existe o que se ve, o que se toca, e sobre todo o que se merca, dificilmente poderemos presentarnos con argumentos como costume ou tradición referidos á fe e esperar que nos tomen en serio. Pero, claro, como poderemos dar razón da nosa esperanza cando nós mesmos andamos desorientados?; como poderemos falar de amor cando non lle falamos ao veciño?; como poderemos pedirlle a Deus perdón por terlle fallado cando nós non somos capaces de perdoar a quen nos ten ofendido?; como poderemos falar de compromiso cando nós non estamos dispostos a mover un só dedo para axudar a quen precisa de nós?, como podemos falar de liberación cando só vivimos a fe coma unha manchea de normas e obrigas que cangan sobre os nosos ombreiros?, como imos dicir que paga a pena fiarnos de Deus cando lle seguimos pondo unha candea ao demo?... Porque claro, ser cristián e cristiá non é agarrarse a algo estático, non é levantar muros ou pasar as pechaduras para defendernos dos ataques e non perder a nosa identidade; non é quedar á calor confortable da norma, do costume, do camiño feito..... Iso non sería dar razón da nosa esperanza, senón quedar nun inmovilismo estéril. Entón, como poderemos dar razón da nosa esperanza?. Pois tomando en serio aquilo que cremos, deixando que sexa o Espírito que Xesús nos deixou o que mova a nosa vida, non actuando por arroutadas, senón tomándonos un tempiño que nos permita madurar as nosas decisións para decatarnos de que non todo vale, nunha palabra, ORANDO E FORMÁNDONOS. Ninguén pode falar do que non sabe, do que non vive, só desde a teoría, senón que hai que falar, como ben nos di Pedro, con mansedume e respecto, desde a nosa opción de vida por Cristo e polas persoas.

ACOLLENDO O MANDADO DO AMOR QUE HOXE SE NOS CONCRETA NAS PERSOAS ENFERMAS: Como Xesús e os primeiros cristiáns, nós tamén estamos chamad@s a descubrir no amor a razón que nos mova a estar á carón de todas aquelas persoas que precisan de nós: familia, veciños, pobres, vellos, parados..... Hoxe, sexto domingo de Pascua, xornada do enfermo, chámasenos a atención sobre o colectivo das persoas enfermas, das persoas doentes. O noso mundo está cheo de dor; e moitas veces as persoas enfermas vense discriminadas, maltratadas, abandonadas, excluídas, separadas.... Visitar aos enfermos, consolar a quen sofre, facer compaña aos abandonados e esquecidos, estar con aquelas persoas ás que os demais rexeitan... segue a ser obras que poden dar razón da nosa fe e da nosa esperanza, para que o mundo, por fin, crea na Boa Nova que trae o Resucitado e a nós nos toca anunciar. . Fagámonos hoxe o test do amor desde a preocupación que temos polas persoas doentes. E enfermos témolos ao noso redor: enfermos de soidade, de sufrimento, de dor física, de desesperanza e tristura; na casa, no barrio, na parroquia ou entre os amigos.Estamos sendo para ele@s a man, a cabeza e o corazón de Xesús?.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Compartamos agora as nosas preocupacións e inquedanzas, e poñámolas na man de Aquel que non quere que camiñemos de xeito solitario e individualista. Digamos xunt@s: