ATOPAR O TESOURO DA FE.....
ISO NON TEN PREZO!!!!!!!!
PÓRTICO
Probablemente unha das maiores desgrazas do noso tempo sexa que a escala de valores que rexe na nosa sociedade e á que se agarran moitas persoas, non serve para facernos felices nin para realizarnos, senón que nos domina e nos manipula, quitándonos a paz. Cal é senón, a orixe da profunda crise económica que estamos a vivir?, por que a xente nova busca o éxito rápido e fácil, desterrando do seu vocabulario palabras como esforzo, renuncia e compromiso?, cal é o porqué de tanta violencia e tanta corrupción?. Si, podemos dicir sen medo a equivocarnos que os tesouros nos que poñemos o noso corazón non liberan, senón que escravizan máis e máis.
Hoxe, de novo, a Palabra que proclamaremos pon diante de nós a realidade de que non todo dá o mesmo; pois a fe dinos que hai valores e VALORES, tesouros e TESOUROS. Oxalá sempre saibamos ver no Señor, que nos convoca nesta mañá de domingo, o TESOURO e así adiquemos a nosa vida á súa causa, sabedores de que nos dará a verdadeira felicidade.
O PERDÓN
Por non ter descuberto e valorado a fe coma un tesouro, senón coma unha obriga, unha rutina ou un mero cumprimento, SEÑOR, ENDEREITA O NOSO RUMBO.
Por non saber agradecer tantos tesouros de amor e agarimo que Ti pos ao noso lado: familia, amigos, saúde, educación, liberdade para elixir e decidir...CRISTO, ENDEREITA O NOSO RUMBO.
Por non estarmos dispostos a escavar nos campos da indiferenza, da preguiza ou do egoísmo para desenterrar o tesouro da fe que alenta a nosa vida, SEÑOR, ENDEREITA O NOSO RUMBO.
REMUÍÑO
O rei Salomón pídelle ao Señor un corazón quente, capaz de discernir o mal do ben, capaz de sentir tenrura, capaz de escoitar, de pararse, de confiar e de traballar a prol do seu pobo.... E iso mesmo que Salomón pide para si é o que se nos pide a cada un e cada unha de nós, que nos chamamos cristiáns e cristiás. Si, porque fronte ao que moitas persoas, mesmo dentro da nosa Igrexa, poidan pensar, aí está o cerne da mensaxe cristiá, aquilo do que seremos examinados ao final da nosa vida: canto amaches?. E claro que iso vai supoñernos esforzo, renuncia, sacrificio e mesmo adestramento para poder conseguir uns bos resultados no seguimento de Xesús. Moitas veces meteremos a pata, caeremos e mesmo trabucaremos o camiño; pero se sabemos poñer nel as nosas esperanzas, ilusións e felicidade, ao final triunfaremos nesta maratón da vida.
Pois, de certo, ter fe é un tesouro, aínda que nós moitas veces non o valoramos e o consideramos como tal. Lonxe de Salomón, para nós son tesouros as cousas materiais, e non damos creto a pensar que pode ser considerado como tal algo que non dá cartos. Somos tan necios que confundimos valor e prezo, sen decatarnos de que o que realmente nos fai felices, o que nos fai mellores persoas é querer e ser queridos e de que as cousas máis importantes da vida, os TESOUROS, non teñen prezo nin se poden mercar con cartos: familia, amigos, saúde, amor, liberdade.... As riquezas, o poder, o boato... son só bixutería barata fronte á perla valiosa da fe.
Porque a fe dinos que Deus puxo no noso corazón aquilo que lle pedía Salomón: o seu proxecto de amor e salvación. Nas nosas mans está facer medrar ese proxecto que nos dará a felicidade ou deixalo afogar. Estamos chamados a escavar para que a terra estea aireada e preparada, para que a semente poida dar froito. E ás veces, é duro. É duro cando non hai descubrimento nin sorpresa, entón a fe custa. Sobre todo cando esixe renuncias, e esíxeas moitas veces. É duro cando non achamos o tesouro, senón que nos impuxeron un deber. É duro cando non é un VALOR, senón un costume. É duro cando non é unha liberación, senón unha canga. É duro cando non é vida, senón mera rutina. É duro cando non é de convicións, senón só cumprimento.
Pero... cando descubrimos en Xesús o mellor tesouro, toda a nosa vida, os nosos esforzos, as nosas renuncias atopan sentido Nel e desde El.... e desexaremos contaxiarlle aos demais co noso descubrimento. A que esperamos para poñernos a escavar?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Agradecid@s por ter posto no noso corazón o tesouro da fe, compartimos agora a nosa oración comunitaria e dicímosche xunt@s:
GRAZAS POLO MELLOR TESOURO
Señor,dámosche grazas pola Igrexa, que formamos tod@s nós. Para que sempre saiba ter un corazón quente, capaz de compadecerse das tristuras e de comprender as inquedanzas dos homes e mulleres do noso tempo, OREMOS.
GRAZAS POLO MELLOR TESOURO
Señor, dámosche grazas polas nosas comunidades. Para que sempre vivamos unha fe coherente e comprometida que nos leve a escoitar a quen se sente mal, a acompañar a quen está so, a ilusionar a quen non ten esperanza, a aledar a quen está triste, OREMOS.
GRAZAS POLO MELLOR TESOURO
Señor, dámosche grazas pola vida que regalan os teus dedos. Para que, coa rede da fe, saibamos enchela de proxectos e propostas ilusionantes, xustas e solidarias, OREMOS.
GRAZAS POLO MELLOR TESOURO
Grazas, Señor, porque te nos mostras como o verdadeiro e o mellor tesouro, e por facelo sempre desde a sinxeleza e a cercanía. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Ditosa a persoa que tropeza contigo.
Ditosa aquela que te atopa e te descubre,
en calquera camiño,
en calquera encrucillada,
nos lugares máis insospeitados.
Ditosa a persoa que non se acomoda
e todos os días, a calquera hora,
é quen de verte e recoñecerte,
sentindo o mesmo sobresalto da primeira vez.
Porque...
a maior gañanza es Ti,
a perla máis preciosa es Ti,
o tesouro máis desexado es Ti.
Todo o que buscamos, lévalo Ti:
verdade, xustiza, amor, paz,
alegría, fraternidade, festa,
solidariedade, vida nova,
nova sociedade, nova humanidade.
Todo ten o teu rostro,
a túa voz,
o teu nome.
CANTOS
ENTRADA: Temos unha festa
LECTURAS: Benaventurados
OFERTORIO: No colo da miña nai
COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
Comentarios