ADVENTO, TEMPO DE ACCIÓN DE GRAZAS
Iniciad@s na Eucaristía
SIGNO: Colocamos
no taboleiro ou prendemos a terceira candea, que terá o nome do sacramento da Eucaristía
ou algún signo alusivo ao mesmo.
PÓRTICO
O terceiro sacramento da iniciación é a Eucaristía. Cara el
han levarnos tanto o bautismo como a confirmación, e con el pechamos a triloxía
que nos invita a estar no medio do mundo cunha actitude activa de fidelidade,
compromiso e seguimento daquel en quen cremos, daquel a quen rezamos –pedindo,
pero tamén agradecendo- e desde o que traballamos para que o mundo sexa casa
común de encontro, diálogo e presenza de Deus. E que mellor que no comezo da
celebración sexamos invitados non só a participar da Eucaristía estando
fisicamente, senón a vivila con espírito de comuñón fraterna cos irmáns, de
diálogo sincero desde a relación con Deus e en permanente acción de grazas por
todo canto imos atopando no camiño da vida, e que vai facendo de nós man
solidaria, corazón quente e pés sempre dispostos a poñerse en camiño para
servir a quen se senta necesitado do noso tempo e atención; pois é nestas
persoas nas que sabemos apreciar e descubrir a presenza de Deus. Na “fonte e
cume” de todo o proceso de vida e de fe que é a Eucaristía, celebremos o
encontro con Deus e cos irmáns de xeito gozoso, fraterno e agradecido. Que a
candea que agora colocaremos no taboleiro (prendemos) non só non nos faga
esquecer, senón que reafirme que esa luz é luz para o camiño que persoal e
comunitariamente todos debemos facer como resposta á confianza que en nós puxo
Aquel que “pasou polo mundo facendo o ben”.
O PERDÓN
·
Señor, agoniados polos nosos quefaceres de cada
día, esquecémonos moitas veces de dar grazas por todo o que vas poñendo na nosa
vida, SEÑOR, QUE SAIBAMOS SER
AGRADECIDOS.
·
Cristo, cómo nos custa asumir e entender que as
cruces que van aparecendo no noso camiño non rematan no fracaso, senón que nos
abren á esperanza, CRISTO, QUE SAIBAMOS
SER AGRADECIDOS.
·
Señor, qué fácil nos resulta preparar o noso
camiños esquecéndonos dos teus, SEÑOR,
QUE SAIBAMOS SER AGRADECIDOS.
REMUÍÑO
Isaías na primeira lectura fai un canto de esperanza para
que o pobo, nun momento de especial dificultade, non esmoreza, non se veña
abaixo, non desespere. A confianza en Deus é sempre para o profeta o alento no
camiño no que vai atopando dificultades, e non poucas. Fronte á dureza da vida,
el vai apoiándose no Deus que non só quere gardar para si, senón que se fai
presente en cantos vai atopando no camiño frustrado ou se ven desacougados: os
que sofren, os que teñen o corazón desgarrado –e quen non en máis dunha
ocasión!- os que senten presos da enfermidade,a dor, a tristura, aos que non se
lles respecta a súa dignidade... Para tod@s eles vén o Señor. E vén porque nos
abre á forza para non deixarnos ir sen rumbo, para non permitir que a rutina nos
converta en indiferentes e despreocupados, para que nunca poidamos dicir: deixo
a fe porque non me aporta nada, ao contrario só adormece e xustifica o que me
pasa. Contra disto, dinos Isaías que a fe é gromo de novidade, ilusión,
esperanza, forza e proxecto de presente e futuro para que a vida de cada unh@
de nós sexa un río que sempre reborda, e non un regato que seca. Para que sexa
así, podemos dicir tamén nós: o Espírito do Señor está sobre nós!.
Porque non podemos esquecer que o proxecto de Deus chámanos
a vivir a salvación non como algo abstracto; nin tampouco desde o “buenismo”
hipócrita ou desde o medo. Non. A salvación hai que vivila desde a confianza de
quen se deixa levar pola man agarimosa e sempre acolledora daquel que se nos
ofrece como guieiro da nosa vida, para curar os “corazóns destrozados”. Nós ben
sabemos que ao noso redor son moitos os “corazóns rotos e sen esperanza”: a
dureza e as dificultades da vida vanse concretando en situacións de soidade,
perda de traballo, violencia, explotación, falta de respecto aos dereitos
fundamentais da persoa... Pois nestas situacións, Deus, solidario con estas
persoas, maniféstase de moitos xeitos e maneiras. Unha delas é a través da nosa
mediación. El non nos deixa solos, e o texto de Isaías lémbranolo. No Servo
están presentes tantas persoas que non poden facer o camiño da vida desde a
dignidade que posúen. Por iso nos corresponde a nós saber poñer nestas vidas
rotas afecto, sinceridade, consolo... cercanía... como sinais da manifestación
da salvación de Deus.
A Eucaristía quere ser ese momento de agradecemento persoal
e compartido dunha comunidade que ao longo da semana camiña, non sen
dificultades, pero tamén con ledicias, facendo familia, parroquia e sociedade
guiada pola forza da fe vivida e celebrada sen medo nin complexos. O noso
encontro do domingo, no que estamos pequenos e grandes, maiores e novos, sen
diferenzas nin distincións, querendo mostrarnos como comunidade, é unha
chamada, tamén invitación para que a Eucaristía sexa verdadeira acción de
grazas por non estar solos, por descubrir por que dicimos que a fe é gromo de
esperanza e forza desde a que facer fronte a canto na vida se nos vai
manifestando. Este tempo de Advento, que pouco a pouco imos decorrendo, quere
hoxe facernos conscientes de que só preparando o camiño poderemos escoitar a
súa Palabra. A Palabra que, no deserto no que tantas veces vivimos, nos di que
a fe é oasis comunitario de encontro e fraternidade.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
A Eucaristía é acción de grazas, encontro comunitario e
diálogo confiado con Deus. Invitados a participar dela, dicimos agora xunt@s:
GRAZAS, SEÑOR POR ACOMPAÑARNOS
En momentos de dificultade, dureza e desencanto no que
moitas persoas viven hoxe, que saibamos ser verdadeira comunidade que acolle,
escoita, comparte a acompaña, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR POR ACOMPAÑARNOS
Nas nosas parroquias coñecemos persoas que están a vivir
momentos de especial dificultade, tristura, desesperanza e coa sensación de que
todo se lle pecha e non atopan luz no seu camiño. Para que saibamos estar
atent@s para que a exclusión e o anonimato non prendan nas súas vidas, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR POR ACOMPAÑARNOS
Por tod@s nós, que hoxe compartimos,
unha vez máis, a mesa solidaria da Eucaristía. Para que comprendamos que esta
mesa significa comuñón fronte a exclusión, integración fronte a marxinación;
participación fronte a insolidariedade, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR POR ACOMPAÑARNOS
Que a nosa oración saiba ser sempre agradecida por todo canto
vas pondo ao noso redor. Por P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Señor da Vida:
invítasnos a ser persoas solidarias
para cambiar o mundo,
para que naza o Reino.
Abre as nosas mans e os nosos
corazóns
para aprender a compartir o que
somos e o que temos;
para vivir a festa diaria da
solidariedade,
que é o amor polos demais feito
acción e compromiso.
Ensínanos a ofrecer o que temos,
a compartilo coas outras persoas,
a dalo con xenerosidade.
Ensínanos a compartir os nosos bens,
a vivir co preciso,
a ser persoas xenerosas e
desprendidas.
Ensínanos a dar o noso tempo, a
ofrecer a nosa colaboración,
a compartir os nosos dons;
porque cando un dá o que ten,
a solidariedade fai o resto,
e chega para a vida de todas as
persoas.
Ensínanos a ser persoas solidarias.
Ensínanos a compartir desde a
gratuidade.
Ensínanos a ledicia de dar,
para construír o Reino,
para vivir o amor,
para cambiar o mundo e achegalo máis
a Deus.
CANTOS
Entrada: Vinde axiña
Lecturas: Volve Señor
Ofertorio: Grazas, Señor, graciñas
Comuñón: Pan do ceo
Comentarios