SIGNO: Colocamos no taboleiro ou prendemos a cuarta e derradeira candea, que terá o nome do sacramento da reconciliación ou algún signo alusivo a dito sacramento.
PÓRTICO
No camiño do Advento atopamos tamén con María, muller, cristiá da primeira fornada, nai e sempre fiel discípula disposta a acoller e enxergar no seu corazón canto vía e escoitaba dos beizos e accións de seu Fillo. A candea de hoxe, coa presenza da Señora do Advento, Santa María da Esperanza, quere lembrarnos que moitas veces a iniciación queda interrompida porque o noso actuar vaille dando, pouco a pouco, as costas a Deus e esquecéndose de que a fidelidade é constancia, paciencia, esforzo e renuncia. E como nós moitas veces, ou non queremos ou nos custa en exceso camiñar nestas catro actitudes, tiramos por terra canto o Bautismo, a Confirmación e a Eucaristía foron sementando en nós. Por iso, antes de dar o paso final e traspasar a porta que nos leva ao Nadal, somos invitados a iniciármonos no camiño da reconciliación, a deixar atrás canto nos entristece, fire, destrúe e afasta dos irmáns, do mundo, de nós mesmos, e, como consecuencia de todo isto, de Deus. Por iso esta cuarta candea quere lembrarnos que o Nadal non é algo externo, senón un punto de chegada de todo camiño anterior no que nos fomos preparando. Sentir a necesidade da reconciliación no final deste camiño do Advento é o mellor indicador de que pagou a pena todo o andado, porque Deus ábrenos de novo os brazos para acollernos e a súa misericordia é sempre moito máis grande e xenerosa que o noso pecado. Que este Nadal que xa está ás portas, non quede sen esta experiencia sempre nova e lediciosa que é a reconciliación. Deixémonos reconciliar por El!.
O PERDÓN
* Porque en demasiadas ocasións esquecemos que a fidelidade é constancia, paciencia, esforzo e renuncia, SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS RECONCILIAR CONTIGO.O PERDÓN
* Por non ter sabido tornar o pesimismo, o andazo, a desconfianza e a falla de misericordia que tantas veces están á espreita na nosa vida, CRISTO, QUE NOS DEIXEMOS RECONCILIAR CONTIGO.
* Por non dar aprendido que só poderemos atoparnos contigo se baixamos do monte da soberbia e da grandeza deste mundo, reconciliándonos coa humildade e a sinxeleza, SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS RECONCILIAR CONTIGO.
REMUÍÑO
Irrompe María como invitación renovadora no tempo de Advento. A súa concepción segue a ser para nós hoxe exemplo de confianza e acollida da voz de Deus na nosa vida, en todo canto imos enchendo da nosa presenza e do noso actuar. Porque, coma Ela, tamén nós somos chamados a facer nacer en nós ao Deus que esperamos, ao Deus que nos chama a non permanecer calados diante de canto está a ocorrer ao noso redor. Non basta ver as cousas e deixarnos estar, pois o noso si a Deus chámanos a un actuar responsable, libre e sempre comprometido con aquelas causas nas que é posible facer presente o seu Reinado. A súa manifestación será posible se tomamos en serio actuar coma seguidores da persoa e da mensaxe de Xesús. El segue chamándonos, de nós vai depender a resposta. Que saibamos dicirlle, coma ela, si a canto vai facendo do mundo lugar de entendemento e acollida que non cala fronte os abusos, as inxustizas ou a mentir. Porque ser cristián no mundo de hoxe xa non é un rito ou un costume familiar, senón unha decisión libre e activa para facer posible toda a riqueza que lle aporta ás persoas a mensaxe de Xesús. E que mellor que este momento do tempo de Advento para plantexarnos revisar que actitudes e comportamentos deberiamos cambiar para chegar en disposición de celebrar de xeito cristián o Nadal!.
A presenza do Señor no cotián de cada un/ha de nós vaise manifestando pouco a pouco, sen facer barullo e sen necesidade de organizar unha campaña de publicidade. Ao contrario, a súa presenza percíbese nese xeito sinxelo de facer as cousas, sen artificio e con seriedade, facendo crible que aquilo que estamos a dicir somos capaces de poñelo en práctica, de vivilo, que non é unha construción teórica de algo xa dito moitas veces, pero imposible de vivir. E podemos dicir isto porque a historia destes dous mil anos de vida da Igrexa ensínanos que sendo difícil facelo, si que é posible. Moitos homes e mulleres conseguírono, e fixérono porque sabían que con ilusión e gañas, a presenza do Espírito manifestábase na súa vida para seguir avanzando e para vencer a tentación de recuar e deixalo. Homes e mulleres que sen estar no calendario de celebración litúrxicas, souberon facer da súa vida experiencia de felicidade persoal e comunitaria. E se eles, de carne e oso coma nós, puideron, por que non imos poder tamén nós?
A presenza do Señor no cotián de cada un/ha de nós vaise manifestando pouco a pouco, sen facer barullo e sen necesidade de organizar unha campaña de publicidade. Ao contrario, a súa presenza percíbese nese xeito sinxelo de facer as cousas, sen artificio e con seriedade, facendo crible que aquilo que estamos a dicir somos capaces de poñelo en práctica, de vivilo, que non é unha construción teórica de algo xa dito moitas veces, pero imposible de vivir. E podemos dicir isto porque a historia destes dous mil anos de vida da Igrexa ensínanos que sendo difícil facelo, si que é posible. Moitos homes e mulleres conseguírono, e fixérono porque sabían que con ilusión e gañas, a presenza do Espírito manifestábase na súa vida para seguir avanzando e para vencer a tentación de recuar e deixalo. Homes e mulleres que sen estar no calendario de celebración litúrxicas, souberon facer da súa vida experiencia de felicidade persoal e comunitaria. E se eles, de carne e oso coma nós, puideron, por que non imos poder tamén nós?
Nesta última semana invítasenos á preparación interior cara o Nadal. A Luz que chega, esa luz que María levou no seu ventre, quere ser agora luz que ilumine o noso camiño e nos acompañe a recoñecer as sombras que nel atopamos, sombras que a reconciliación, experiencia de amor e misericordia de Deus, nos invita a deixar atrás para cando nesa noite de esperanza e futuro, El chegue e poida entrar na vida de cada un/ha de nós. Que saibamos dicir si coma David, Paulo, Gabriel e María, que hoxe nos teñen acompañado nos textos proclamados durante a celebración!.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Logo de escoitar resoar en nós a Palabra que nos invita a deixarnos reconciliar con ese Deus que é Palabra e vida, presentamos a nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
SEÑOR, ÁBRENOS Á RECONCILIACIÓN
Para que cant@s formamos parte da Igrexa saibamos recoñecer a necesidade e importancia da reconciliación, deixando atrás canto nos fai infelices e nos aparta de Deus e dos irmáns, Oremos.
SEÑOR, ÁBRENOS Á RECONCILIACIÓN
As nosas comunidades parroquiais están tamén moi necesitadas de reconciliación. Por todas as veces nas que discutimos uns cos outros, creamos problemas de relación ou deixamos de axudar, Oremos.
SEÑOR, ÁBRENOS Á RECONCILIACIÓN
Para que descubramos neste Advento a necesidade de ser reconciliados por todo canto temos que deixar atrás porque nin nos fai felices nin nos achega a túa confianza, Oremos.
SEÑOR, ÁBRENOS Á RECONCILIACIÓN
Grazas, Señor, pola invitación a facer da nosa vida unha experiencia de reconciliación. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Virxe da Esperanza,
Nai dos pobres,
Señora dos que peregrinan:
escóitanos.
Hoxe pedímosche
pola terra que ti visitas
cos pés descalzos,
ofrecéndolle a riqueza do neno
que levas no teu colo.
Un neno fráxil que nos fai fortes;
un neno pobre que nos fai ricos;
un neno escravo que nos fai libres.
Virxe da Esperanza:
a terra esperta,
despunta a luz dunha mañá nova.
É o día da salvación
que xa chega.
Señora das persoas que peregrinan:
somos o pobo de Deus,
somos a Igrexa que camiña cara á Pascua.
Nosa Señora,
ilumina a nosa esperanza,
alivia a nosa pobreza,
peregrina con nós cara ao Pai.
Amén
CANTOS
- ENTRADA: Vén axiña a visitarnos
- LECTURAS: Arrepentido
- OFERTORIO: Na nosa terra
- COMUÑÓN: Volve, Señor
Comentarios