BEBER DA
PALABRA DE DEUS PARA FACELA PRESENTA NOS GOZOS E ESPERANZAS DAS XENTES DE BEN
Pórtico
A festa de Santiago
Apóstolo volve xuntarnos de novo ao redor do altar para compartir e celebrar a
fe. Desde o testemuño que temos recibido a través dos textos da palabra de
Deus, podemos dicir que Santiago foi un home de fe profunda, coherente co que
cría e facía. O seu aparente arrouto non era máis que expresión da súa dispoñibilidade
para levar o seguimento de Xesús ata o extremo, e abofé que o fixo. A vida
entregada como servizo ao Evanxeo é para tod@s nós, crentes do terceiro
milenio, unha imaxe desde a que somos invitad@s a construír e desenvolver a
nosa propia vida. E difícil sería facelo se non tiveramos os pés no chan, e non
compartiramos alentos e desalentos cos homes e mulleres do noso tempo, de aí
que tamén o día de hoxe sexa cando @s galeg@s celebramos a festa da nosa terra,
o día de Galicia, para que como Santiago, saibamos ser fieis á nosa xente,
sabendo compartir momentos difíciles, como os que agora estamos a vivir, e
despregar a mellor da nosa empatía, de xeito que ninguén que estea ao noso lado
se senta ou quede en soidade e abandono. Que hoxe, fe e identidade, sexan
motivos gozosos desde os que celebrar sentírmonos comunidade que segue a Xesús.
Perdón
-
Por tódalas veces nas que non quixemos ser colo para quen estaba canso, e berce para quen buscaba acougo, SEÑOR, QUE COIDEMOS O TESOURO DA FE.
- Porque a nosa comodidade lévanos a esquecer que a resposta ás provocacións está no amor e non na violencia, CRISTO, QUE COIDEMOS O TESOURO DA FE.
- Porque nos sobran arroutos e nos falta valentía, SEÑOR, QUE COIDEMOS O TESOURO DA FE.
Remuíño
ð @s que acostumamos a participar nas celebracións temos
escoitado moitas veces a lectura de Paulo aos Corintios onde se nos presenta a
fe coma un tesouro, e coma tal, necesitado de protección e coidado. E isto que
tantas veces foi lido diante nosa, móstranos que a fe é moito máis que un
asistir a celebracións ou pedir ritos para @s nos@s fill@s. Afirmar que a fe é un
tesouro pon de manifesto que é un valor a protexer e conservar, porque nela
imos atopando o guieiro para ir facendo o camiño da vida de xeito coherente, e para
ir asentando as decisións que nese camiño necesitamos ir tomando. Valores e
principios que logo se van expresando en actitudes que mostran a nosa
sensibilidade cos crucificados da nosa sociedade ímolos descubrindo a medida
que coñecemos a mensaxe do Evanxeo, e o poñemos en relación co que pasa no
mundo do que formamos parte. De aí que coma crentes non podemos quedar
indiferentes cando descubrimos unha inxustiza, unha mentira, un engano, un
maltrato, unha manipulación... ou calquera comportamento no que a persoa, filla
de Deus, non ve respectada a súa dignidade e os seus dereitos. Algúns, na maioría
das veces por ignorancia ou por vivir a fe coma simple costume, chamaranlle a
isto facer política; outros, os máis, descubrirán as consecuencias e a
coherencia de chamarse seguidores de Xesús. Se El actuou así, como nós imos
recuar e calar diante de tales feitos?. A dimensión social da fe fainos ver que
o Evanxeo non son palabras, senón compromisos e comportamentos. Que senón outra
cousa fixeron os mártires?. Que senón fixeron aqueles seguidores da primeira
hora que, como Santiago a quen hoxe honramos, deron o mellor que tiñan, a súa
vida, por defender a causa de Xesús?. E isto é importante que o pensemos un
pouco para non facer do Evanxeo e dos testemuños dos dous mil anos de historia
do cristianismo, un simple relato que xa pasou. O que non é verdade. O Evanxeo
é tamén de hoxe, está aquí, e a nós correspóndenos poñelo en valor e presentalo
coa nosa vida. Que mellor tesouro, si, pero tamén que fraxilidade, coma a dos
vasos de barro, a nosa!. Crer, falar e vivir son as tres columnas sobre as que
construímos a resposta que Xesús, como fixo con Santiago e Xoán, nos segue a
pedir a nós.
ð
Querer beber do cáliz de Cristo non é unha frase feita, senón unha
esixencia de tódolos cristiáns. Unha esixencia que temos que concretar no aquí
e agora da vida de cada un de nós; o que supón e pide estar moi atentos ao que
pasa no mundo –“Aos signos dos tempos”-.Nós non nos retiramos a vivir a
fe aos cuarteis de inverno, senón que a vivimos desde a intemperie do noso
mundo. Unha intemperie que está a deixar a moita xente vivindo en desacougo e
desesperación. Coñecer a situación, e non tentar escapar dela para meternos
dentro das paredes da igrexa, é o primeiro paso para responder á pregunta de
Xesús sobre se somos capaces, e queremos selo, de beber o seu cáliz. Non é un
cáliz de viño, senón o cáliz que ofrece tempo de fraternidade, colaboración
desinteresada e presenza sempre solidaria a tantas persoas ás que a cruz das
portas pechadas se lle vai poñendo diante cada día. Bebe-lo cáliz non é mirar
para outro lado ou arrimarnos aos nosos, desinteresándonos de quen vai quedando
atrás ou é abandonado nas beiras. Bebe-lo cáliz é compartir co irmán os
traxectos do seu propio calvario axudándolle a levar a súa cruz. Unha cruz que
para moit@s neste momento está a ser moi pesada. Que a celebración de hoxe,
desde a escoita reflexiva da palabra,
nos leve a descubrir que a nosa resposta non debe ser buscar saír nos
telexornais ou dicir discursos cheos de retórica; tampouco situarnos á beira
dos poderosos que viven ao marxe das preocupacións dos pequenos, sinxelos e
explotados; senón que a nosa resposta, neste día de Galicia e na festa de
Santiago, non poderá ser outra que a de non calar diante da inxustiza, como
fixo Xesús, e non pecharlle as portas da nosa vida aos que chamen nela porque
necesitan que lle prestemos atención.
Oración da comunidade
O Señor que nos convoca, invítanos agora a
expresar con fondura o que sentimos e queremos compartir neste momento da
oración comunitaria. Facémolo dicindo:
QUE
COMPARTINDO O TEU CÁLIZ, XERMOLEMOS NA ESPERANZA
*
Para que na
Igrexa non esquezamos nunca que a universalidade da túa mensaxe é necesario
vivila na cercanía, a acollida e o respecto da cultura e da lingua de cada
pobo, Oremos.
QUE
COMPARTINDO O TEU CÁLIZ, XERMOLEMOS NA ESPERANZA
*
Para que no
medio das nosas comunidades teñamos sempre presente que a fe cando se separa da
vida convértese en baldío estéril e sen froito, impedíndonos ser sensibles e
cercanos aos gozos e preocupacións dos nosos veciños, Oremos.
QUE COMPARTINDO
O TEU CÁLIZ, XERMOLEMOS NA ESPERANZA
*
Para que no
día a día da nosa vida nos esforcemos por integrar o tesouro da fe en canto
facemos, para poder deste xeito dar resposta á túa invitación de dar froitos de
boas obras, especialmente con aqueles que máis sofren, Oremos.
QUE
COMPARTINDO O TEU CÁLIZ, XERMOLEMOS NA ESPERANZAAgradecid@s, Señor, por esta oración que vimos de compartir, poñemos en Ti a nosa forza e a nosa esperanza, únicos camiños que nos axudan a loitar por un futuro máis xusto e fraterno. P.X.N.S. Amén.
Reflexión
O Reino de Deus é amor. Pero, que significa
amar?.Significa ser sensible á vida, ás cousas e ás persoas; ter sentimentos
cara todo e cara todos, sen excluír nada nin a ninguén. Porque á exclusión só
se chega a base de endurecerse, a base de pechar as propias portas. E o
endurecemento mata a sensibilidade. Non che resultará difícil atopar exemplos
desta clase de sensibilidade na túa propia vida. Non te paraches nunca retirar
unha pedra ou un cravo da estrada para evitar que alguén puidera danarse?. O de
menos é que ti non chegues nunca a coñecer á persoa que vai beneficiarse dese
xesto, ou que non se che agradeza o que fixeches. Falo por puro sentimento de
benevolencia e bondade. Neses momentos e noutros moitos, o amor aflorou á superficie
na túa vida, facendo ver que se atopaba no teu interior esperando ser liberado.
( A. De Mello, Una llamada al amor.)Cantos
ENTRADA: Amigos nas penas
LECTURAS: Canta o sol/Xurdirá
OFERTORIO: Na nosa terra/Misioneiro
COMUÑÓN: Acharte presente/Grazas, Señor, graciñas
Comentarios