CANDO DEUS SE CONVERTE EN
SOLIDARIEDADE, O POUCO SEMPRE É MOITO.
SEN EL, O MOITO QUEDA EN NADA
PÓRTICO
A
medida que pasan os días as dificultades son cada vez maiores e a esperanza vai
esmorecendo. O que noutro tempo era de moitas cores, pasou logo a gris, para
irse convertendo, cada vez para máis persoas, na negrura máis absoluta. A
negrura de quen non ve saída e a quen todas as posibilidades se lle van
pechando; a negrura da decepción de quen se esforzou, buscou e non conseguiu
atopar un pequeno claro na súa vida.
En
situacións así, a fe, sen que teña solucións de tipo técnico, convértese en
pequena lumieira que vai mantendo a forza para non virse abaixo de xeito
definitivo. Unha fe que ve en Xesús a aquel que loitou contra toda desesperanza,
que confiou a pesares de que os seus o abandonaran renegando del. Como lle
ocorreu a Xesús, tamén a fe volve a ofrecérsenos como chama que mantén viva en
nós a capacidade de non deixarnos vencer polo abatemento e a desesperación, creando
redes de solidariedade, axuda, escoita e achega, facéndonos sentir comunidade
que se quere e preocupa polo que lles pasa aos seus membros. Que saibamos
aproveitar o pouco ou o moito para, desde nós, vivilo con quen o necesite.
O
PERDÓN
- Por non querer comprender que o pouco compartido convértese en moito solidario, SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS Á ESPERANZA.
- Por desperdiciar tempo e ocasións nas que poder ser samaritan@s dos irmáns e das irmás, CRISTO, QUE NON RENUNCIEMOS Á ESPERANZA.
- Porque nos xuntamos para as celebracións dominicais, pero ás veces estamos moi lonxe de formar comunidades cristiás, SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS Á ESPERANZA.
REMUÍÑO
ö No noso mundo egoísta
e autosuficiente, tanto ao servidor de Eliseo coma ao propio Filipe, poderíamos
describilos coma persoas realistas, cos pés no chan: con tan pouco pan, non
chega para tanta xente..... E claro, se funcionamos así a solución que se impón
é contundente: se non hai para comezar, mellor non preocuparse!!!!. Esa é a
nosa lóxica infantil e inmatura: se eu non son presidente de goberno nin teño
ningunha responsabilidade política, social ou económica, que vou facer diante
de temas coma a crise económica, a fame no mundo, o subdesenvolvemento, o
deterioro do medio ambiente...... Botamos balóns fóra, rañamos os nosos petos
cando hai unha colecta especial para os pobriños do terceiro mundo, mesmo
derramamos algunha bágoa cando a televisión nos mostra a crúa realidade na que
malviven...; pero, a outra cousa bolboreta!!!!: aos cinco segundos xa nos
esquecemos e imos de novo ao noso.
ö Porén, a lóxica de
Eliseo e a de Xesús é outra ben diferente: dá o que teñas, así haberá
suficiente para todos e aínda sobrará...Por que nos custa tanto razoar así, por
que se nos fai tan costa arriba?. Non será porque nos contaminamos nesta sociedade
materialista e egoísta na que estamos acostumados ao intercambio -dou para que
me dean- e non temos en conta o valor da gratuidade?. Esquecemos que mentres só
deamos as sobras do que temos nunca conseguiremos que chegue para todos.
Mentres non nos eduquemos na austeridade e no compartir, como moito chegaremos
a tranquilizar enganosamente a nosa conciencia; pero seguirá a faltar o pan
para moitas persoas. E o que dicimos das cousas materiais, tamén o podemos
dicir das nosas calidades, pois moitas veces parapetámonos en expresións do
tipo “eu son tan pouca cousa...”, “iso ten que facelo xente preparada, non coma
min”... e outras lindezas parecidas para aforrarnos o perder a tranquilidade do
noso ir facendo. E así privamos aos demais da nosa aportación.
ö “Dádelles
vós de comer”.
O pobo está a pasar por unha tremenda crise económica, o paro multiplícase de
día en día, a necesidade é angustiosa en moitas familias.... Non só experimentamos
a fame dunha vida máis feliz, senón tamén, coma a moitedume que acompañaba a
Xesús, a fame e a indixencia material. En todo o que poida facerse para
solucionar esta situación, os cristiáns e as cristiás temos que estar
presentes, loitando contra das desigualdades e os egoísmos, contra das
excesivas diferenzas de salarios, contra do emprego precario, contra da fuga de
capitais, contra dos cartos negros.... É verdade que non temos a solución, pero
debemos infundir no noso mundo un novo xeito que renove os sistemas económicos
e faga posible o milagre da multiplicación dos bens mediante un reparto máis
xusto.
ö Hoxe a Palabra pon
diante de nós dúas opcións radicais e sinxelas: a dos que botan balóns fóra e a
dos que saben compartir o que teñen e o que son. Cantas veces nos temos
escudado en infantís non sei, non podo, non vallo, se de min dependera.......
Pois claro que depende de nós!!!. De quen senón?. O Señor chámanos a endereitar
o noso rumbo. Nós buscamos que nos vexan, que nos aplaudan, que nos gaben...
pero El insiste en que só desde a sinxeleza, a humildade, o respecto e a
valoración dos demais (Paulo) seremos capaces de facer crible a súa mensaxe e
seremos verdadeiras testemuñas no noso mundo. E así, cunha actitude realista e
positiva, soñando utopías posibles, seremos quen de descubrir ao noso redor
tantas milagres que nos pasan desapercibidas, entre elas a de SER: persoa,
irmán, amigo, consolo, man, sorriso.... A que esperamos?.
ORACIÓN
DA COMUNIDADE
Unámonos en oración a
Deus, para que El alente o noso camiño de fe desde o compartir con humildade
canto somos e temos e digamos xunt@s:
QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS
QUE POS NAS NOSAS MANS
*
Moitas
veces, Señor, esquecemos que somos Igrexa; unha Igrexa na que Ti nos invitas a
camiñar e vivir na comuñón, o respecto e non na imposición, para que sempre o
teñamos presente, OREMOS.
QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS
QUE POS NAS NOSAS MANS
*
Moitas
veces, Señor, esquecemos que somos comunidade; unha comunidade formada cos que
temos ao noso lado: os familiares, os veciños, os compañeiros de traballo, os
amigos.... Para que volvamos sentir o gozo do compartir coma un dos valores
fundamentais da nosa fe, OREMOS.
QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS
QUE POS NAS NOSAS MANS
*
Moitas
veces, Señor, esquecemos que os camiños da vida teñen ida e volta, e non nos
damos conta de que o hoxe lle está a pasar ao veciñ@, irm@n, amig@... mañá pode
pasarnos a nós. Para que non nos sintamos superiores a ninguén, senón sempre
preocupados e achegados a quen poida necesitarnos, OREMOS.
QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS
QUE POS NAS NOSAS MANS
Que o corazón ,Señor,
saibamos abrilo para entender e acompañar o sufrimento, as dificultades e tamén
os gozos e esperanzas dos irmáns e das irmás. P.X.N.S. Amén.
PARA
A REFLEXIÓN
Danos
o pan de cada día,
danos
folgos para traballar a terra
e
sementar e colleitar e repartir e comer.
Danos
o de cada día,
non
o de mañá ou o de pasadomañá,
para
que non confiemos nas nosas seguridades,
senón
en Ti e na túa providencia.
Arrinca
de nós a ambición,
para
que non acaparemos o das outras persoas,
para
que non as despoxemos do seu,
senón
que saibamos respectar e colaborar.
Líbranos
do egoísmo.
Aparta
de nós a tentación
do
crecemento indefinido.
Non
nos deixes caer na soberbia nin na autosuficiencia,
nin
na indiferenza nin no racismo.
Concédenos
un corazón novo
para
poder chamarte cada día Pai-Nai,
para
chamar a todas as persoas irmás,
para
ser irmáns e irmás repartindo,
compartindo,
sentados
á mesma mesa neste mundo,
para
sentar contigo na mesa do teu reino. Amén.
CANTOS
- ENTRADA: Vinde axiña
- LECTURAS: O amor é o meirande
- OFERTORIO: Ti es o pan do ceo
- COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida
Comentarios