Ir al contenido principal

2 Advento 2012



PALABRA VIVA, TRANSFORMADORA E GOZOSA

Pórtico

Neste querer acompasar os domingos de Advento coa conmemoración da celebración dos cincuenta anos do Concilio Vaticano II, queremos traer hoxe á nosa celebración o texto que o concilio, non sen grandes esforzos polos debates que a súa elaboración suscitou, adicaba ao tema da Revelación de Deus ao mundo. Con el quería invitar aos cristiáns a comprender toda a experiencia de amor, gratuíto e servizal, de Deus para con nós; quen de moitos xeitos e ao longo de tódolos tempos se foi facendo presente na experiencia humana. Esta invitación do concilio supuxo un gran desenvolvemento e dinamismo para coñecer e estudar a Palabra de Deus, Palabra sempre viva e alentadora da fe e da vida da Igrexa. Con isto, os pais conciliares queren resaltar que ela é a “alma” da vida cristiá. É dicir, o cerne, da que bebe e fundamenta todo canto nós queremos expresar cando dicimos: teño fe. Este documento chamouse a Dei Verbum –Palabra de Deus– e supuxo que a partires daquel momento a Palabra de Deus non estaba encadeada nin secuestrada pola xerarquía da Igrexa; todo o contrario, invítasenos a tódolos cristiáns a coñecela máis e mellor, para buscar nela a presenza de Deus e as razóns para testemuñala no actuar de cada día.
Que mellor que este tempo de Advento para preguntarnos si de verdade coñecemos esa Palabra, e se desde ela, imos dando razón da esperanza que ela nos ofrece!. Nesta invitación a profundar na Palabra que sempre proclamamos nas celebracións, comecemos hoxe poñéndonos na man daquel que, desde ela, nos invita a vivir este tempo de Advento como experiencia de cambio e conversión persoal e comunitaria.


Perdón

  • Por ter valorado pouco o coñecemento da Palabra de Deus como forza e motor da nosa vida, SEÑOR, QUE A TÚA PALABRA NOS ALENTE.
  • Por non acabar de convencernos de que a Biblia é palabra viva e reveladora da presenza de Deus, CRISTO, QUE A TÚA PALABRA NOS ALENTE.
  • Por esquecer que non podemos ser verdadeiros seguidores de Xesús se non bebemos da fonte da Palabra de Deus, que é para nós auga viva e fresca, SEÑOR, QUE A TÚA PALABRA NOS ALENTE. 

Remuíño
Avanzando polo camiño que nos levará ata a celebración do Nadal, as palabras do profeta Baruc volven insistir nunha idea que, de xeito permanente, vai desenvolvéndose ao longo de tódolos libros da Biblia: fe e desesperanza son incompatibles. Desde esta afirmación entendemos as palabras do profeta chamando a deixar atrás aflición, angustia ou tristura. Se Deus, que para nós é fonte de auga limpa e fresca, nace para facernos participar da súa luz e do seu esplendor, non podemos vivir como se isto non significara nada na vida de cada un/ha de nós. Se El é esplendor, a nós correspóndenos facer que este esplendor se propague, sexa acollido e entendido alí onde esteamos. Só así poderemos participar da súa misericordia e da súa xustiza. Ámbalas dúas, neste momento principalmente, bótanse en falta diante da situación de dificultade e ruptura de proxectos que tantas persoas foron alentando e sacando cara adiante. Que podemos, diante destes nosos irmáns, ofrecer nós senón misericordia e xustiza, fronte ao engano, a manipulación, o roubo e a mentira que lles ofreceron outros que se presentaban como salvadores e alquimistas capaces de converter canto tocaban en ouro?.

Para posibilitar que a Palabra de Deus entrase verdadeira e definitivamente na vida dos crentes, puidera alentar a animar proxectos e decisións que as persoas imos tomando ao longo da vida, e se convertese en “Alma da vida cristiá”, o Concilio Vaticano II quixo tratar nun dos seus documentos o tema da Revelación, é dicir, esa experiencia pola que Deus se fai presente e se mostra no medio das nosas vidas. Un Deus que de moitas maneiras e xeitos lle foi falando á vida e á historia de persoas e pobos. Revelarse é manifestarse, mostrarse, facerse presente e visible. Toda esta experiencia témola recollida na Biblia, cuxas partes dalgúns dos seus textos proclamamos nas celebracións litúrxicas. Tratando o tema da Biblia, o Concilio volvía poñer no centro da vida cristiá a mensaxe dun Deus que por amor e desde o amor, se vai achegando aos seres humanos para facelos partícipes dese amor. E dicimos volvía poñer porque desde o século XVI, polas disputas con aqueles cristiáns que se separaran de Roma (Lutero), a Palabra de Deus, por medo a que se interpretara de xeito literal e libre, desaparecera das celebracións e das casas dos cristiáns. De aí que unha das grandes aportacións deste documento do concilio -Dei Verbum- foi falarnos da importancia, valor e necesidade de coñecer a Palabra de Deus. E para iso invitaba a formarse para comprendela, coñecela e buscar de ver como podiamos aplicala á nosa vida, para que non quedase nunha simple proclamación do texto na celebración. Non chegaba unicamente con deixar atrás o latín –idioma no que se lían antes do Concilio as lecturas, e que ninguén entendía–, senón que era necesario dar un paso máis: esforzarnos por estudala, descubrir o seu sentido, o que nos quería transmitir ou con que situacións e aspectos da vida é necesario poñela en relación. Por iso utiliza a expresión de que ten que ser a “alma“, centro da vida cristiá, a que permite que o proxecto de amor de Deus se vaia manifestando a través da nosa vida. E isto non podería ser posible se non coñecemos onde está a raíz que alenta e move ese proxecto que Deus ten para nós: na súa Palabra. A partires do concilio a Biblia empezou a entrar nas nosas casas, a entenderse cando se proclamaba nas celebracións, a coñecerse porque moit@s cristiáns buscaron tempo para participar en grupos de estudo desta Palabra.

O servizo que a constitución Deu Verbum ten feito á Igrexa é impagable, pois pasouse da ausencia da Palabra na vida dos cristiáns, a unha invitación a coñecela e estudala, pois este é o único camiño para poder vivila. Abre así o concilio de novo unha nova ventá, como dicía o Papa Xoán, para que entrase aire novo da Igrexa. Un aire que renovase e afastase a inercia dunha fe na que a Palabra estaba ausente e se sustentaba sobre o xuridicismo do Dereito canónico e o casuísmo da Moral. Só volvendo ás fontes, como nos di a Dei Verbum, podemos os cristiáns saber cal é camiño que Xesús nos invita a vivir, e percorrelo sen medo nin imposicións. E desde a fidelidade a esta Palabra; tradición –que non tradicionalismo-, e maxisterio convértense en acompañantes nesta volta á fonte que se ofrece como camiño de salvación. Que mellor que este tempo de Advento que dedicar cada día un pouco do noso tempo a ler, reflexionar e coñecer mellor esta Palabra que segue a ser viva e a converterse en alento de liberdade para os que queremos prepararnos para facerlle sitio ao Deus que quere nacer no corazón de cada un de nós.


Oración da comunidade 

Chamados a construír a nosa experiencia de fe desde o coñecemento e meditación da Palabra de Deus, acollamos esta invitación para dicir xunt@s ao Deus que fai da súa Palabra camiño de vida e digamos:
A TÚA, SEÑOR, É PALABRA DE SALVACIÓN
* Para que cantos formamos parte da Igrexa de Xesús nos esforcemos por coñecer mellor a Palabra de Deus e atopemos nela razóns para vivir e transmitir esperanza coa nosa vida, Oremos.
A TÚA, SEÑOR, É PALABRA DE SALVACIÓN
* Para que nas nosas comunidades prestemos atención á palabra proclamada nas celebracións, e nos esforcemos por coñecela e entendela mellor, pois só o que se coñece se pode vivir con alegría, Oremos.
A TÚA, SEÑOR, É PALABRA DE SALVACIÓN
* Para que cada un/ha de nós, fagamos o esforzo por achegarnos á Palabra de Deus, dedicando cada día un pouco do noso tempo para lela e formarnos máis e mellor no seu coñecemento, Oremos.
A TÚA, SEÑOR, É PALABRA DE SALVACIÓN
Grazas, Señor, por invitarnos a acoller e vivir a túa Palabra, ofrecéndonola como Palabra sempre viva e chea de vida. P.X.N.S. Amén.



Reflexión 


“ … o Santo Concilio exhorta con vehemencia a todos os cristiáns, en particular aos relixiosos, a que aprendan "o sublime coñecemento de Xesucristo", coa lectura frecuente das divinas Escrituras. “Porque o descoñecemento das Escrituras é descoñecemento de Cristo". Achéguense, pois, gustosamente, ao mesmo sagrado texto, xa pola Sagrada Liturxia, chea da linguaxe de Deus, xa pola lectura espiritual, xa por institucións aptas para tal fin, e por outros medios, que coa aprobación ou o coidado dos Pastores da Igrexa se difunden agora loadamente por todas partes. Pero non esquezan que debe acompañar a oración á lectura da Sagrada Escritura para que se estableza diálogo entre Deus e a persoa; porque "a El lle falamos cando oramos, e a El oímos cando lemos as palabras divinas.. “ .
(D.V. 25)

Cantos
o   ENTRADA: Volve, Señor
o   LECTURAS: A túa Palabra
o   OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
o   COMUÑÓN: Xesús chamado amigo
 

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos como Xesús se anoxa diante daqueles que converteran o templo nunha tenda de compra venta, e reacciona facendo unha afirmación que nunca deberiamos esquecer: “ no