REMOL NADAL 2012

XA NON SOMOS PERSOAS SOLITARIAS, SENÓN SOLIDARIAS

PÓRTICO

Bo día e bo Nadal para todos e todas vós!!!!!!!!!!!!. Non foron poucos os anos nos que a nosa mirada durante este tempo de Nadal se dirixiu cara fóra, cara ao superficial, cara a aparencia. Agora, coa que está caendo, resúltanos difícil comprender o Nadal sen moitas cousas materiais ás que, por mor da crise económica, temos que renunciar este ano: un agasallo custoso, unha boa comida ou unha decoración propia. Parece que o Nadal se volveu estraño para os nosos fogares e mesmo semella un pouco paradóxico falar de ledicia, de esperanza, de tenrura.

Porén, como lle ocorreu á Igrexa coa graza do Concilio Vaticano II, este tempo de crise obrígannos a mirar cara dentro de nós, abrir a ventá do noso corazón e deixar que entre a luz e o sol de Deus...para nacer unha vez máis con aquel que nace pobre, indefenso, desprezado. Aínda que ás veces parece que vivimos nunha noite escura, e pensamos que nunca pasará, que non poderemos vencela, que sempre seremos tebra, a festa de hoxe lémbranos que non hai mal que non se poida superar, que non hai tristura nin angustia que non se poidan derrotar... Deus enviounos ao seu Fillo para acompañarnos, para mostrarnos a luz e a vida.

Porque o seu nacemento é un anuncio de paz para os nosos corazóns.... comecemos a saborear esta celebración.

O PERDÓN

* Porque a miúdo estamos tan atarefad@s buscando a satisfación dos nosos desexos e a solución dos nosos problemas, que somos insensibles ao sufrimento de quen está ao noso lado, SEÑOR, NACE DE NOVO NO NOSO CORAZÓN.

* Porque os nosos medos, os nosos complexos e as nosas inseguridades atenázannos e impídennos camiñar cara á Belén da xustiza, da misericordia e da acollida, CRISTO, NACE DE NOVO NO NOSO CORAZÓN.

* Por ter esquecido que, onte coma hoxe, coma sempre Ti naces cada día no noso corazón cando somos berce para quen precisa de nós, SEÑOR, NACE DE NOVO NO NOSO CORAZÓN.

REMUÍÑO

O evanxeo do nacemento de Xesús que vimos de escoitar de mans de Lucas, máis alá de parafernalias e adherencias que se lle foron engadindo ao longo do tempo, relata os feitos imprescindibles para dar a coñecer tal acontecemento. Por que?. Pois porque os evanxeos non son biografías, senón que a intención dos evanxelistas é transmitir unha boa nova e dar testemuño de fe: Xesús e o Salvador. Nin tan sequera di o día e o mes no que se produce dito nacemento, simplemente nos dá unhas coordenadas históricas que nos permiten situalo. E nós, que tantas veces confundimos o fundamental co accesorio, resgámonos as vestiduras porque o Papa di que non había boi nin mula en Belén. Como vimos de escoitar, está claro que a escena que atoparon os pastores no pesebre non ten nada que ver co belén que estamos afeitos a colocar nas nosas casas, un belén de ríos de prata, con reis magos, camelos e dromedarios cargados de tesouros, con pastores inxenuos e escenas costumistas, neve de algodón e paisaxes de serrín, verde musgo, árbores, fogueiras e luces intermitentes de cores e panxoliñas, e pandeiretas e a súa estrela cravada no ceo, custodiando o portal, con Xosé, María e Xesús, o boi e a mula....E a forza de ilo representando así, caemos no erro de pensar que a realidade tamén foi esta. Porén, o primeiro belén foi un acontecemento que berraba/berra aos catro ventos que non había/hai dereito a que as cousas estiveran/estean como están. Aquel belén levantou a esperanza das persoas pobres, a persecución das persoas poderosas, o esquecemento e o desinterese das persoas cultas.

Hoxe nós tamén viñemos aquí, coma os pastores, para escoitar, lembrar, celebrar e vivir a grande noticia que será a grande ledicia para todo o pobo: na cidade de David, naceunos un Salvador. Así de sinxelo, así de real, así de marabilloso. Aquel que esperabamos desde hai tanto tempo, Aquel que é luz para o pobo que camiñaba nas tebras, Aquel que vén para anunciar a paz, para consolidala co dereito e a xustiza. Tamén nós escoitamos as palabras do anxo, que nos anuncia o sinal para recoñecelo: un neno envolto en capizos e deitado nunha manxadoira. E tamén nós, coma os pastores, quixemos achegarnos a ver o que Deus nos comunicou. E saímos de nós mesmos e recoñecémolo na persoa que quedou sen traballo, no neno que non pode ter unha infancia digna, na muller que é ninguneada e tratada coma unha escrava, na familia á que lle quitaron a súa casa, na persoa que está enferma, naquela que foi enganada e estafada polos poderes económicos, naquela á que se lle nega a asistencia sanitaria ou o dereito a unha educación de calidade.... en tantos e tantos rostros, con nomes e apelidos (para Deus non hai anónimos) que van quedando nas beiras da nosa sociedade neste tempo de crise.

Neste Ano da Fe, no que se nos chama a unha nova evanxelización, sexamos quen de descubir a necesidade que todos temos de formarnos para non confundir o fundamental co accesorio e para poder encarnar na nosa vida os contidos da fe a fin de que poidan dar froito. Que ao Neno que vén de nacer en Belén lle deamos o mellor dos beléns: o noso corazón... sen boi, sen mula, sen río de papel albal, sen castelo de Herodes, sen figuriñas..... pero iso si, cheíño de amor e misericordia. Iso é o máis importante.... todo o demais.... é prescindible.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Celebramos o nacemento de Xesús en Belén e a súa presenza no Pan repartido en comuñón. Desde a nosa pequenez, e tamén desde a nosa confianza de fillos e fillas, pedímoslle ao Pai, que nos deu e nos dá a Cristo, dicindo: