Ir al contenido principal

3 Coresma


QUEN NON APRENDE A DISTINGUIR O DESERTO DO BOSQUE, CORRE O RISCO DE PERDERSE
SÍMBOLO CORESMAL

Continuamos desenvolvendo o sinal do colector de lixo que temos escollido para esta coresma. Hoxe botaremos nel os abandonos, os cansazos, a mentira, o esquecemento -buscado ou non-, de tantas persoas que co seu esforzo, traballo e entrega non permitiron que o legado da fe se perdese e chegara ata nós

Neste terceiro domingo, o noso colector será de cor verde e levará escrito: “O Señor é misericordioso e clemente”.
 
PÓRTICO
Moisés e Paulo non deixan de lembrar ao pobo, vello e novo Israel,que se non se esforzan por saber quen son e de onde veñen, se non se esforzan por coñecer as súas raíces, poden acabar perdidos e desorientados, como se non souberan que facer ou como orientar a vida. Do mesmo xeito, tamén nós, se non facemos ese esforzo por non perder a historia que outros foron construíndo e nos foron legando, por coñecer e recoñecer o esforzo de xeracións anteriores, de parentes e amigos, de tantas persoas que quixeron ser guieiros ao longo do tempo; se non facemos ese esforzo de memoria, corremos o risco de camiñar sen rumbo, desorientados, sen saber que nos ten que animar, alentar e acompañar no camiño da vida. Esta é gran chamada que nos fai hoxe a Palabra de Deus neste domingo de coresma, para que botemos ao colector do lixo os abandonos, os cansazos, a mentira, o esquecemento -buscado ou non-, de tantas persoas que co seu esforzo, traballo e entrega non permitiron que o legado da fe se perdese e chegara ata nós. Grazas a eles, a pesares dos desertos en forma de dificultades, atrancos, incomprensións... acabaron xurdindo bosques frondosos de solidariedade, paz, servizo, entrega aos demais. Isto lémbranos que é Deus quen está no comezo da nosa historia, e segue sendo Deus o que nos acompaña ao longo dela, e será tamén o que nos acolla ao final para darlle sentido e plenitude.
                Que este terceiro domingo de coresma saibamos vivilo desde a fidelidade a un Deus que se fai historia desde a historia de todas as persoas que mantiveron viva a súa presenza, para que os bosques non tiveran claudicado diante dos desertos.
O PERDÓN
Que botemos ao colector do lixo todas as veces nas que fomos covardes e non continuamos a tarefa que outros comezaron por nós transmitíndonos, sen medo nin prexuízos, a fe como esperanza e loita, SEÑOR, GRAZAS POLA HERDANZA DA FE.
 
Que deixemos que vaian ao colector do lixo todas as actitudes coas que lle demos as costas cando, por mor das situación que estaban pasando, outros necesitaban da nosa man, a nosa palabra ou a nosa compaña, CRISTO, GRAZAS POLA HERDANZA DA FE.
 
Que non retiremos do colector de lixo aqueles comportamentos que supuxeron que adoptasemos actitudes de soberbia, créndonos mellores, máis listos e superiores aos demais, sen estar dispostos a poñer ao seu dispor canto de ben lle puideramos ter feito, SEÑOR, GRAZAS POLA HERDANZA DA FE.
REMUÍÑO
û  En moitas ocasións temos escoitado ben sexa nos textos da palabra de Deus ben sexa en homilías, charlas, meditacións... que O Deus ao que os cristiáns rezamos é o Deus da Alianza, o Deus que sae ao encontro, que se ofrece para facer con nós o traxecto da vida. E iso é verdade, pero tamén é verdade que a esa expresión temos que poñerlle rostro, concreción, experiencia persoal. Porque falar de Deus non nos pode levar a utilizar unha linguaxe que non entendemos ou que non nos di nada por resultar falsa, afastada dos nosos problemas ou da nosa situación vital. Xa vai sendo hora de que poñamos en relación a Palabra de Deus que escoitamos, lemos e meditamos coa nosa vida. Esa vida na que temos que tomar decisións, concretar proxectos, atoparnos con persoas; unha vida na que tamén hai fracaso, tristura, desolación... e na que cando dicimos Deus, queremos dicir sempre esperanza, salvación e amor. E para iso é necesario aprender a sentir a Deus na cercanía, no alento, na compaña de quen quere facer con nós o camiño para non deixarnos solos. E do mesmo xeito que a Moisés o soubo acompañar, tamén de nós se quere facer compañeiro. O seu “eu son“ ten que resoar nos nosos oídos como un estou aquí, ao teu lado, sufrindo e tamén aledándome contigo. Non te deixo só, estórzate por escoitarme!.

û   Moitos anos despois, tamén Paulo se achega ao texto do libro do Éxodo para dicirlles aos corintios que non debían esquecer que tiñan historia compartida. Unha historia que vén de lonxe, e na que moitas persoas foron poñendo esforzo para non perder as raíces, porque non era unha historia calquera, senón que era unha historia de salvación. E, do mesmo xeito que Deus saíra ao encontro de Israel, agora sae tamén ao encontro do Novo Israel, do Novo Pobo de Deus, da comunidade de seguidores de Xesús. Non hai ruptura entre unha e outra experiencia porque é o mesmo Deus o que as une. Deste mesmo xeito, tampouco hai ruptura entre nós, entre as persoas. Sexamos brancos ou negros, católicos ou agnósticos, máis ou menos cultos, tod@s compartimos o mesmo proxecto de Deus: facer do mundo e dos que nel vivimos un espazo de verdadeira experiencia humana, onde sexamos capaces, ou polos menos nos esforcemos, de superar atrancos e dificultades que nos separan, para camiñar na busca do que nos une, do que temos en común, do que lle podemos aportar aos demais e deste xeito enriquecernos mutuamente. Estas afirmacións, que seguro temos escoitado moitas veces, teñen que deixar de soar coma retóricas para converterse verdadeiramente en eixos que nos leven a buscar o común dos seres humanos. Un común que evite pretender aparentar ser, uns ou outros, mellores, superiores ou tocados dunha elección especial por parte de Deus. A experiencia humana únenos a tod@s, vivámola como experiencia e presenza de Deus, ou como experiencia simplemente humana. Pero únenos. Por iso, con Paulo, tamén podemos dicir que somos herdeiros dunha historia común que non debemos deixar morrer; ao contrario, temos que esforzarnos por transmitirlla aos que veñen detrás. Se lle prestamos atención e a tomamos en serio, a vida para uns e outros sería moito máis doada. O que ocorre é que son os nosos intereses persoais, os nosos desexos de destacar, de marcar a diferenza, de facer valer o noso, de... non ter o corazón verdadeiramente disposto ao cambio e á conversión –a vivir e tomar en serio o tempo de coresma– o que fai que por riba da posibilidade de entendernos aparezan, e con moita máis forza, os desencontros. Non seriamos capaces de dar un paso adiante e vivir e entender a coresma doutro xeito, ao xeito da invitación de Xesús?. Non sería xa tempo de deixar os desertos para entrar no bosque, que se ben tamén ten dificultades, nos abre un camiño de árbores, auga e natureza viva. E este é o camiño que non deberiamos esquecer de facer nesta coresma.

û  O que nos levaría a convertelo nun camiño de conversión, de sensibilidade diante dos problemas e dificultades dos demais; de superación de crernos mellores e superiores aos outros; de rectificación de decisións e escollas equivocadas que non nos traen máis ca dor, tristura e desacougo. Deus, como ocorre coa figueira da que fala o evanxeo, volve darnos outra vez a oportunidade de dar froitos de crecer e madurar humanamente. Que a coresma sexa a auga, o abono, o sol que faga posible que ese froito que El espera de nós o manifestemos desde o noso xeito de poñerlle positividade e esperanza ás dificultades, que non desaparecen, pero se afrontan doutro xeito. Que o arrouto de crernos os bos, dea paso á reflexión de sentir a necesidade dos demais.

ORACIÓN DA COMUNIDADE
No momento no que Deus nos invita a poñer en común todo canto queremos que El alente e os irmáns acompañen, dicimos xunt@s:
QUE A FE SEXA OASIS FRONTE AOS DESERTOS DA VIDA
*    Para que a Igrexa non se preocupe tanto en dar titulares aos medios de comunicación, canto en esforzarse por non perder a raíz dunha historia que vén de hai dous mil anos e chámanos a ser humildes e servizais, OREMOS.
QUE A FE SEXA OASIS FRONTE AOS DESERTOS DA VIDA
*    Para que os que nos chamamos cristiáns e cristiás, non esquezamos nunca que o noso esforzo ten que ser vivir en comunidade, superando o individualismo de crernos mellores, superiores e máis importantes cós demais, OREMOS.
QUE A FE SEXA OASIS FRONTE AOS DESERTOS DA VIDA
*    Para que este tempo de coresma nos leve a prestarlle moita máis atención á Palabra de Deus para, desde ela, descubrir todas aquelas actitudes que, porque nos afastan de Deus, temos que tirar ao colector do lixo, OREMOS.
QUE A FE SEXA OASIS FRONTE AOS DESERTOS DA VIDA
Grazas, Señor, porque queres que este tempo de coresma nos axude a espertar do soño de crernos autosuficientes e non necesitados de canto nos impida caer no deserto sen vida para camiñar no bosque frondoso da vexetación esperanzada que nos chama á conversión. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Señor,
outra vez volves chamarme polo meu nome,
convócasme á túa comunidade
e invítasme a desatar,
para os meus irm@ns a palabra de vida
que sementas, día a día, nas miñas entrañas.

Que o teu Espírito me acompañe,
en todo momento e circunstancia,
para que os meus beizos e o meu corazón
te anuncien, con alegría e tenrura,
como a boa nova da liberación
neste mundo que desexa e busca.

Que coa miña palabra e o meu testemuño
saia de présa ao encontro
de todas as persoas que buscan unha vida máis digna,
de todas as persoas que ansían e necesitan cercanía,
saúde e traballo, xustiza e paz,
diálogo e fraternidade, vida ...

(Florentino Ullibarri, tomado do libro de Cáritas de Cuaresma e Pascua de 2013, p. 64)
 
CANTOS
*        ENTRADA: Na noite escura
*        LECTURAS: Arrepentido
*        OFERTORIO: O Señor é o meu pastor
*        COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel