CHAMADOS
A SER EMBAIXADORES DA RECONCILIACIÓN NO MEDIO DO MUNDO
SÍMBOLO CORESMAL
PÓRTICO
Unha frase da carta de Paulo aos Corintios que escoitaremos hoxe no momento da Palabra sitúanos no cerne da celebración deste domingo de coresma. Paulo invitaba, e hoxe tamén nos dirixe a nós esa invitación, a deixarse reconciliar con Deus; a abrirse a acoller a Deus en nós, no corazón e na vida. En tempos duros e de tanta desesperanza para quen non ten traballo, para quen ve que xorden problemas e dificultades na súa familia, para quen descobre que a enfermidade lle rompe proxectos e ilusións, para quen se sente enganado por aquel/es aos que consideraba amigos e confiaba na súa palabra, para tantas e tantas persoas ás que a tebra asoma unha e outra vez na súa vida, as palabras invitándonos a deixarnos reconciliar con Deus, ábrennos a responder desde unha actitude de confianza e cambio, para que a xustiza, que todos tanto desexamos, vaia facéndose realidade ao noso redor.
Que esta oración que agora
nos dispomos a compartir, siga a axudarnos a abrir camiños que nos leven a
botar ao colector de lixo canto nos impide entrar de verdade nesta invitación
de Deus á reconciliación con El e os irmáns.
- Porque a nosa racionalidade impídenos abrirnos á linguaxe relixiosa que nos achega a Deus desde os sinais da súa presenza en mans que se saúdan con confianza, ollos que se encontran con sinceridade e sorrisos que se mostran con sinxeleza, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.
- Porque o noso testemuño de vida non fai de nós auténticos embaixadores de Deus no medio dos irmáns e das irmás, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.
- Porque nos custa moito
recoñecer que necesitamos pedir perdón e tamén perdoar a quen se achega a nós
buscando o noso perdón, SEÑOR, QUE NOS
ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.
REMUÍÑO
Ao redor da necesidade de deixarnos reconciliar, xira o texto de Paulo que
temos escoitado no momento da proclamación da Palabra. E se ben son moitas as
veces nas que temos escoitado, tamén utilizado a palabra reconciliación,
quizais o teñamos feito sen prestarlle toda a atención que merece.
Reconciliarse non é algo que se queda na superficie de dicir unha palabra ou
facer un xesto externo cara a outra persoa coa que a nosa relación se ten
deteriorado; ao contrario, a reconciliación di sempre relación ao profundo de
cada un/ha de nós, a canto non se pode aprezar visualmente. Reconciliarse é
estar disposto a fundirnos no máis fondo de nós mesmos e, nun acto de
sinceridade persoal e intelectual, recoñecer que hai cousas que pola nosa
teimosía nos están a baleirar por dentro, facendo que a ilusión, a esperanza, a
capacidade de atoparnos, e que os demais nos atopen, se vaia esgotando.
Reconciliarse pide ser conscientes de que non é agochando o que non nos gusta
como podemos encarar os problemas, dificultades e mesmo limitacións persoais.
Cando un verdadeiramente quere recompoñer todo canto ten roto no seu interior,
podemos dicir que estamos no camiño que nos leva á verdadeira reconciliación. Pero
para iso necesitamos non pouca sinceridade, recoñecer como somos, sen
aparentar, sen mostrarnos para quedar ben e que os demais pensen que somos
xeniais, impolutos e sen tacha. A chamada de Paulo a deixarnos reconciliar con
Deus, pasa, primeira e necesariamente, por reconciliarnos
con nós mesmos, sabendo aceptarnos, nas nosas limitacións e tamén nas nosas
capacidades. Sen querer aparentar o que non somos, pero tamén sen caer no
vitimismo de que non valemos nada. Reconciliarse é poñer as cousas no seu punto
xusto, sen alardes, pero tamén sen complexos de inferioridade. Todos valemos, e
valemos moito, inda que non valemos para todo. Saber distinguir ambas
situacións xa nos vai poñendo en camiño. Un segundo eixo desta reconciliación,
é a de descubrir a necesidade de reconciliarnos
tamén cos demais, aqueles cos que día a día compartimos gozos e tristuras,
proxectos e fracasos. E ha ser esta unha reconciliación real, concreta, que se
vaia manifestando no xeito de prestarlles atención, de valorar canto din, de
saber dicir non -desde o respecto que sempre supón a discrepancia- cando vemos
que o que se di ademais de non responder á verdade, dana a quen vai dirixido.
Reconciliarse, logo, é unha tarefa constante que nos pide non decaer, senón
estar constantemente alerta, con capacidade crítica e sabendo que necesitamos
estar a ben con nós, e desde a nosa aceptación saber valorar, escoitar e
deixarnos acompañar polos demais. Unha vez asentados estes dous primeiros
pasos, daremos o terceiro e derradeiro, consecuencia dos dous anteriores: deixarnos reconciliar por Deus. Porque
Deus non é algo externo, afastado e distante de nós, a reconciliación con El,
esixe e necesita a reconciliación cun mesmo e cos demais. Todo canto non nos
leve a isto non é máis que superficialidade e aparencia. Pero a invitación de
hoxe é ir ao profundo de cada un de nós, a ese momento no que afirmamos que nos
atopamos diante da nosa conciencia, sen presións e sen ter que quedar ben con
ninguén. Só nunha situación así poderemos entender que significa reconciliarse
e se de verdade estamos nese camiño. A coresma non quere ser máis ca un medio
para buscar e aproveitar ese momento no que nin nos enganamos a nós mesmos nin
tampouco aos demais.Como acabamos de escoitar tamén na parábola, o Pai bo, Deus, sempre está á nosa espera e cos brazos abertos, pero temos que ser nós os que nos poñamos en camiño e queiramos de verdade cambiar -reconciliarnos-. Se non estamos dispostos, El seguirá cos brazos abertos, pero nós non imos querer achegarnos ata El. O fillo pequeno, namentres non se deu conta disto, non puido comezar a súa transformación, o seu cambio. Deus estaba, pero el non quería achegarse ata El. Pola contra, o grande estaba presente, pero non desde unha disposición de acoller, senón a de esixir e crerse que como bo cumpridor merecía o seu premio. Verdade que nos soa este xeito de entender e facer as cousas?. Non actuamos nós moitas veces tamén así, crendo merecer recoñecemento, loanzas, bens … por estar, quedar e preocuparnos, negándolle aos demais e encirrando en nós xenreira contra deles?. Prestemos atención a esta parábola e poñámoslle como rostro identificador as nosas actitudes, os nosos pensamentos ou os nosos mesquiños intereses. Verdade que non estamos moi lonxe do que fixo o fillo maior?. Por que será que sempre temos na punta da lingua a frase: “eu merézoo, porque namentres el/es foron, eu quedei aquí e carguei con todo”?. Deixémonos reconciliar con nós e abandonemos as nosas propias pantasmas que non nos deixan ser felices, de xeito que academos tamén a reconciliación cos demais e con Deus.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Como Pai bo que saes
ao noso encontro para ofrecernos a túa man de paz e misericordia, presentamos a
nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Que cantos nos sentimos parte activa da Igrexa, non esquezamos nunca que
ser embaixadores de Deus no medio do mundo, chámanos tanto a acoller ao irmán
que se achega buscando reconciliación, como a sentírmonos necesitados de ser
reconciliados, OREMOS
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Que cantos formamos parte das comunidades cristiás e nos reunimos cada
domingo para compartir e celebrar a fe, nos esforcemos por practicar as
actitudes de Xesús que sempre reconcilia e nunca garda rancor, senón que ofrece
perdón e acollida, OREMOS.
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Para que nós aprendamos tamén que a reconciliación cos demais esixe
reconciliarnos con nós mesmos,superando vellas pantasmas que nos fan culpables,
inferiores e sen gañas nin forza para queremos e aceptarnos a nós mesmos, OREMOS.
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
û Que a forza do Espírito alente a cantos teñen a misión -tamén a
responsabilidade- de elixir ao próximo Pastor da Igrexa, para que a súa
elección sexa desde criterios evanxélicos, e non desde intereses ideolóxicos e
de poder, OREMOS.
QUE NOS ALEGREMOS CO BEN DO IRMÁN
Señor, que nos deixemos reconciliar interior e exteriormente desde a
sinceridade e o esforzo de cambiar e ser máis xustos, honestos e responsables
para con nós e os demais. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
O Pai era o sol.O fillo máis pequeno desenganchou da familia,
E quixo voar só cara ningures;
atolado, sen cabeza nin entendemento.
O Pai sentiu que algo rachaba no seu corazón,
e a ferida sangraba sen remedio.
Non era cousa da herdanza,
senón do afastamento, o silencio, a indiferenza...
Cando parecía que xa non había esperanza e todo estaba perdido,
o fillo volveu.
O sol saíu outra vez e a esperanza fíxose posible.
Aquel renacer merecía unha festa,a ledicia hai que celebrala e compartila.
Non se pode gardar só para un.
O outro irmán non o entendía,
seguía a pensar en herdanzas e cartos;
non entendeu que o importante era a volta do irmán.
A envexa, o odio, o crerse mellor e cumpridor
non o deixaron descubrir que por riba do que un faga ou deixe de facer,
Deus sempre sae ao encontro.
Con paciencia espera, agarda e nunca abandona.
O pequeno volveu á calor de Deus,
Mágoa que o grande xeara e endurecera o seu corazón!
Non foi capaz de aledarse coa alegría do Pai e do irmán.
(A partires dunha idea do Libro de Cáritas, Cuaresma e Pascua 2013, p. 68 )
CANTOS
·
ENTRADA: Arrepentido· LECTURAS: Amigos nas penas
· OFERTORIO: Xesús chamado amigo
· COMUÑÓN: Cando me colle a noite no camiño
Comentarios