A RECONCILIACIÓN DESDE O AMOR: CAMIÑO DE VIDA E MADUREZ PERSOAL
PÓRTICO
Toda a celebración
litúrxica deste domingo xira ao redor da experiencia da reconciliación, da que
tod@s nós, por unha ou outra razón, estamos necesitad@s. Reconciliación con nós
mesmos –que pouco nos queremos ás veces!; reconciliación cos demais, reconciliación
con Deus e mesmo reconciliación co mundo do que formamos parte. Reconciliarse é
unha tarefa esixente: volver a unir o que por rutina, comodidade, costume ou
indiferenza se foi rompendo, illando ou destruíndo. E o cumio da reconciliación
é o cambio: volver a poñérmonos de novo en camiño, saber onde está a meta que
tantas veces foramos deixando atrás. Nunha palabra, reconciliarse é conseguir
de novo a ilusión na vida.
Xesús, no evanxeo que
imos escoitar hoxe, danos un novo exemplo de que, se queremos, nada pode
impedir que nos reconciliemos con Deus, con nós e cos demais. É unha cuestión
de liberdade. A liberdade de coñecer, querer e saber. Non é Deus o que nos
impide reconciliarnos, somos nós ou os demais os que poñemos atrancos, dureza
de corazón e soberbia ao non deixar que o que fixemos mal e rachara, volva
unir. Atendamos á Palabra de Deus, que busca cambiar os nosos corazóns, para
que non que aniñen neles nin o rancor nin as ansias de vinganza.
O PERDÓN
*
Por
non querer saber que reconciliarse non é unha palabra, senón un cambio de
actitude no noso xeito de comportarnos, SEÑOR,
QUE NON SEXAMOS SOBERBIOS.
*
Porque en moitas ocasións seguimos menosprezando e
minusvalorando o papel das mulleres na sociedade e na Igrexa, CRISTO, QUE NON SEXAMOS SOBERBIOS.
*
Por
non querer deixar atrás canto sabemos que nos afasta de Ti e dos demais, e nos
fire interiormente, SEÑOR, QUE NON
SEXAMOS SOBERBIOS.
REMUÍÑO
û Cando falamos de Deus,
temos que ter sempre en conta dúas palabras que son as que mellor expresan e
mostran o que queremos dicir: amor e
perdón. Si, porque Deus é amor. Amor que acolle, acompaña, aloumiña,
escoita, alenta e se preocupa... Nada que ver co concepto de amor ao que tantas
veces nos referimos hoxe. Deus non se identifica coa paixón física, senón que o
seu amor di referencia sempre a termar e preocuparse pola persoa. El é quen,
desde e por amor, envía ao seu Fillo para que a plenitude deste amor se
converta en entrega xenerosa de coherencia e doazón. Por iso a cruz, para nós,
cristiáns, e para os que sen selo queiran comprender o seu significado, non é
un espectáculo de morte e fracaso, senón entrega e triunfo; é resurrección e
mais vida. Desde estas claves é desde onde temos que entender que queremos
dicir ao empregar a expresión “Deus é amor“.
û Unha segunda palabra
que nos axuda a entender e identificar a Deus como presenza na nosa vida é a de
perdón. E cando dicimos perdón,
buscamos expresar unha actitude de achegamento ao irmán, a capacidade e o
esforzo de non deixar que a xenreira, o odio ou as ansias de vinganza aniñen no
corazón. Como somos humanos, moitas veces nin o entendemos nin somos capaces de
deixar atrás eses episodios, esas situacións nas que nos sentimos feridos polo
que nos fixo alguén. Porén, Deus non actúa así. Porque é amor, o perdón é a
actitude que pon de manifesto que, para El, o rancor non é camiño que renove e
humanice á persoa, senón que o camiño pasa por dar novas oportunidades; El non
mira nunca para o atrás da nosa vida, para o que xa pasou, senón que nos abre
camiños de futuro e esperanza. Por iso a misericordia e o perdón se van abrindo
paso sempre no actuar do seu Fillo.
û Unha misericordia e un
perdón que hoxe se poñen de manifesto na acollida de Xesús a aquela muller
pecadora, reparando non no seu pecado, senón na súa capacidade para cambiar e
recuperar a súa dignidade. Así de simple, pero tamén así de complicado e
difícil. Cant@s de nós seriamos capaces de achegarnos aos marxinad@s, aos
parias, aos máis miserentos das nosas parroquias, dos nosos barrios, das nosas
vilas… sen medo ao que os demais poidan opinar?. Cantas veces calamos por medo
diante de verdadeiros escándalos para non sermos sinalad@s co dedo?. Quen non
tragou sapos e aguantou inxustizas por manter o cu no asento, o carguiño, o
prestixio, o poder?. E a cousa é infinitamente peor se, coma no caso que nos
ocupa hoxe, hai unha muller polo medio. Cando aínda escoitamos dos nosos curas
frases do tipo “agarrádevos ao altar, que o ambón xa o colleron elas”, cando co
gallo dunha misa solemne se dá a consigna de que non lean elas, para que non
haxa mulleres no presbiterio; cando determinadas teimas do tipo “non é bo que
as mulleres falen cos curas, diáconos, bispos ou seminaristas, non vaia ser que
perdan a vocación”, cando a tantas persoas valiosísimas se lles nega o acceso a
postos de responsabilidade na Igrexa polo simple feito de ter nado mulleres,
cando á voz delas lle esiximos un “plus” para ser escoitada, cando falar de
mulleres e falar de pecado son termos sinónimos... e que algo, realmente
escandaloso e enfermizo, está a pasar dentro da nosa Igrexa.
û Que a misericordia de
Deus aniñe en nós cada día para poder ir tecendo, alí onde esteamos, cobertores
de solidariedade, amor e misericordia que poñan sempre de manifesto que somos
dignos seguidores do Mestre; quen non condenaba, senón que perdoaba e
acollía... tamén ás mulleres, porque non facía distincións.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor,
toda a comunidade quere unir neste momento o seu corazón e a súa palabra para,
compartindo a oración, dicirche:
QUE O TEU PERDÓN NOS AXUDE A PERDOAR
·
Señor,
sabemos que a Igrexa moitas veces non responde á misión de ser amor e perdón
para tantas persoas que chaman na súa porta buscando ser acollidas. Axúdanos e
aléntanos para que non nos desviemos do teu camiño, OREMOS.
QUE O TEU PERDÓN NOS AXUDE A PERDOAR
·
Señor,
nas nosas comunidades somos moi de ritos, costumes e tradicións, pero coñecemos
pouco o teu Evanxeo e a túa mensaxe. Dános forza para renovar o noso corazón e
as nosas actitudes, para que agrome en nós a túa misericordia, OREMOS.
QUE O TEU PERDÓN NOS AXUDE A PERDOAR
·
Señor,
que aprendamos a vivir na misericordia de quen sabe perdoar, comprender,
escoitar e animar a quen pida de nós tempo e atención, OREMOS.
QUE O TEU PERDÓN NOS AXUDE A PERDOAR
Confortados
por canto pos na nosa vida, queremos, Señor, seguir compartindo gozos e
esperanzas que nos alentan e animan no camiño. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Pai,agradecemos que sigas alentando
todo canto facemos por construír unha vida reconciliada.
Comparte
esta nosa tarefa de deixarnos reconciliar:
contigo, cos irmáns, con
nós mesmos e co mundo.Non é doado, Ti e mais nós sabémolo ben!.
Somos preguiceiros para todo canto nos supón o esforzo de cambiar, escoitar e perdoar.
Por iso non avanzamos!.
Hoxe
temos escoitado que é o amor o único que move ao perdón.
Que
non o esquezamos nunca.
Dános azos para non
abandonar a tarefa de reconstruír en nós
canto nos fai avanzar
no camiño da reconciliación;para que as nosas vidas e as dos demais, coñezámolos ou non,
se enchan sempre da dignidade que puxeches nelas.
Que
a forza do Espírito faga dos nosos corazóns
latexos
de acollida e esperanza persoal e comunitaria.Compartimos os gozos, as tristuras, as ledicias e os fracasos
de cantos dixeron si á túa invitación de deixarse reconciliar.
Que
o noso compartir, convertido en amor, saiba ser:
conforto
para quen está desacougado e triste e solidariedade para quen está solo e necesitado.
Queremos que a nosa oración polas familias, as nosas e as dos demais,
sexa o primeiro paso neste camiño de reconciliación, persoal e comunitaria, á que nos chamas.
Dános,Pai, sabedoría que encha do teu amor os nosos corazóns.
Guíanos no noso compromiso para acadar a meta de sentírmonos reconciliados.
Pedímoscho polo noso Señor Xesucristo, o teu Fillo,
que xunto co Espírito Santo nos dan o alento
para que a reconciliación enchoupe a nosa vida. Amén.
CANTOS
ü ENTRADA:
Que ledicia a miña
ü LECTURAS:
Benaventurados
ü OFERTORIO:
Pan do ceo, pan de vida
ü COMUÑÓN:
O amor é o meirande
Comentarios