O COMEZO DUNHA GRANDE AMIZADE NA QUE FLÚE O
DIÁLOGO: OS SACRAMENTOS
Pórtico
Os
católicos temos setes sinais cos que queremos mostrar que a presenza do amor de
Deus se vai manifestando sempre na vida: os
sacramentos. Cada un destes sinais quere achegarse a unha faceta da nosa
vida para expresar que nela nos atopamos con Deus nunha experiencia de sentido
e amizade. Son sete sinais de encontro e agarimo; nada que ver cos ritos
baleiros nos que os temos convertido. Deus non nos deixa nunca, sempre quere
encontrarse con nós. Desde o comezo ata o remate das nosas vidas, esta presenza
vai dándonos a forza para ser misericordiosos, solidarios no alimentar aos
irmáns, servizais na disposición a dedicar tempo a quen o necesite, consolo e
agarimo na enfermidade e amor fiel que enriquece a convivencia.
Neste domingo, esta experiencia de encontro e relación
con Deus preséntanola Paulo ao dicirnos que o bautismo non é costume nin
tradición, senón incorporación a Cristo, á súa morte e á súa resurrección, ao
camiñar sabendo asentar cada un dos pasos que damos; a deixar pegada e recendo,
a través de nós, da súa presenza. Por iso é tan importante, non que bauticemos
aos nen@s, senón que estamos dispostos a ser para eles testemuñas vivas e
gozosas de Xesús a través do noso estilo de vida. O importante non está no
número, en ser moitos, senón na calidade: saber e querer seguir o camiño desde
a fidelidade convencida da mensaxe de Xesús.
Perdón
û Por
non tomar en serio a decisión e as consecuencias de querer que os nosos fillos
e afillados reciban no sacramento do Bautismo a ledicia da fe, SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS REVESTIR DE CRISTO.
û Porque
nos dá vergoña confesar que somos crentes, e nos sentimos gozosos de
manifestalo, CRISTO, QUE NOS DEIXEMOS
REVESTIR DE CRISTO.
û Por
deixar que a ausencia de Deus na nosa vida nos encha de sede de amor e xustiza,
SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS REVESTIR DE
CRISTO.
Remuíño
ü A mirada
é para nós unha gran fonte de información. Transmítenos estados de ánimo,
dúbidas, desacougos, acollidas, rexeitamentos, goces ou frustracións. A mirada
achéganos ou afástanos uns de outros. Por iso podemos entender perfectamente as
palabras desta primeira lectura de Zacarías: Deus fixa en nós a súa mirada, nos
seu sollos recoñecémonos fillos e irmáns, amigos e compañeiros na mesma viaxe. A
mirada de Deus non volve a cara para outro lado, senón que nos fita con
profundidade para dicirnos: coñézote, quérote, acompáñote, anímote e estou ao
teu lado para que non te sintas so. A mirada de Deus entra en profundidade na
nosa vida, non para que nos sintamos tranquilos, seguros e protexidos, senón
para facer dela un canto doazón ás causas que para Deus son importantes: as dos
seres humanos. Nada hai humano que escape ao amor, á presenza e á preocupación
de Deus. Fitándonos, tamén nós camiñamos nesta mesma dinámica que nos leva a
atoparnos uns cos outros, a axudarnos uns aos outros, a traballar pola xustiza,
a dignidade e os dereitos das persoas sen vacilacións nin medo. E isto só poderemos
sentilo e facelo se descubrimos o impacto e a forza desa mirada de Deus en nós.
Que lonxe está isto daquela idea que de xeito insistente -o Deus do triángulo
que todo o ve- facía que xurdise a visión dun Deus que era medo e nos castigaba
se non faciamos o que nos mandaban; castigo que sempre viña relatado en forma
de sufrimento, carencia, abandono ou pobreza. Ese non é o Deus da mirada tenra,
agarimosa, misericordiosa e sempre disposta a achegarse a quen o necesite.
Desde esta mirada de Deus, somos hoxe invitados os cristiáns a evanxelizar alí onde
nos movamos: familia, barrio, parroquia, traballo... porque a mensaxe de Xesús só
chegará aos corazóns das persoas a través e por medio do testemuño dos que nos
chamamos os seus seguidores. As palabras, por moi ben ditas e escritas que
estean, sempre as acaba levando o vento; pero os testemuños, os feitos cos que
imos enchendo a nosa vida, quedan sempre como a mellor das vivencias desde as
que aprender. E servirán para expresar o mandamento fundamental do que cremos:
o amor. Só quen ama e o mostra coa súa vida, pode ser semente viva daquel que
miraba ao corazón das persoas, non á carteira nin ao poder.
ü Necesitamos
que esa mirada asente en nós e vaia facendo repousar a nosa vida. Unha vida que
está sedenta de moitas cousas; que na maioría dos casos son prescindibles,
innecesarias, superfluas. Pero sempre queda un recuncho de necesidade e
importancia. E é aí onde temos que sentir a sede de Deus. Non un deus feito á
nosa medida, e diante do que xustificamos todo canto facemos, senón dun Deus
que nos mira con cariño, nos alenta sentindo as nosas ledicias, pero tamén acompañando
as nosas frustracións e desencantos. Un Deus Pai, amigo, irmán: A miña alma
está sedenta de ti, Señor, meu Deus. Unha sede que me faga pararme con quen
está so, que me leva a saber compartir o que teño con quen non ten, que me
motive a non ter medo a defender a quen está sendo tratado inxustamente. Nunha
palabra, unha sede que me faga rebordar de humanidade por dentro, e me leve a
non quedar quedo nin a xustificar comportamentos indignos cando as persoas son
enganadas e reducidas a número, votos ou estatísticas por parte dos poderosos.
ü Para
iso fomos revestidos de Cristo. Para enchouparnos da súa paixón polos seres
humanos, para enchouparnos da súa esperanza, para non deixarnos caer polo
barranco da desesperación, que tantas veces expresamos co aquí non se nada que
facer , quen manda pode ou o destino de cada un está escrito. Porque todo iso
non é verdade –somos libres e responsables das nosas decisións-, sabémonos
revestidos de Cristo. El axúdanos a non baixar a garda e a ter actitudes
positivas e propositivas que nos fagan albiscar sempre luz, por moi escura que
estea a realidade. No bautismo fomos revestidos de Cristo, para non deixar que aniñe
en nós a xustificación do triunfo do engano, a mentira e o desalento; e para
loitar contra deles.
ü Coma
Pedro, tamén nós temos que ir confesando, non con palabras, senón coa nosa
vida, que El é o Mesías, o Fillo de Deus, o que nos veu traer o vento que nos
move a non deixarnos esmorecer pola tristura, senón que nos fai crecer na
esperanza que ilusiona, comparte e loita desde a unión e a busca do mellor para
as persoas. Xesús non foi un político, pero si se preocupaba por cambiar e
denunciar o que estaba mal. O centro da súa vida e da súa palabra eran as
persoas, especialmente as peor tratadas. Non enganaba, senón que dicía a
verdade: a vida é dura, difícil, por iso necesitamos uns dos outros. Se
queremos, podemos darlle sentido e vivila con gozo. Que a nosa confesión de fe
saibamos facela coas boas obras que poñen calor e tenrura nos corazóns doídos e
magoados dos nosos irmáns!.
Oración comunitaria
Señor, compartimos a nosa oración comunitaria para sentir
o agarimo da túa presenza. Facémolo dicindo:
SEÑOR, REVÍSTENOS DO TEU AGARIMO
*
Que cantos formamos a Igrexa fagamos da nosa mirada
compromiso, empeño e esforzo que converta o noso testemuño en sinal da túa
presenza, Oremos.
SEÑOR, REVÍSTENOS DO TEU AGARIMO
*
Que en cada recanto das nosas comunidades parroquiais,
nos esforcemos por poñer a túa mirada de tenrura e colaboración cos veciños,
amigos ou familiares que poidan necesitar do noso tempo e da nosa axuda,
Oremos.
SEÑOR, REVÍSTENOS DO TEU AGARIMO
*
Que ao erguernos cada mañá, fagamos sempre o esforzo por
atopar ilusións e esperanzas que vaian convertendo o día en fonte de gozo que
nos leve a pensar e actuar non só individualmente, senón tamén construíndo
comunidade, Oremos.
SEÑOR, REVÍSTENOS DO TEU AGARIMO
Señor, achegámosche a nosa oración comunitaria, sabendo
que ao acollela unímonos a todas as persoas que, co seu esforzo, buscan
facerlle a vida máis agradable aos demais. P.X.N.S. Amén.
Reflexión
A tenrura é a forza máis formidable,
universal e misteriosa,
inscrita no corazón do ser humano
capaz de transformar o mundo.
Tratase dunha tenrura teologal:
nace da fe en Deus,
móvese na caridade dos xestos e
esténdese na esperanza de cada un dos actos.
Consólame pensar que chegará o momento,
fóra deste mundo,
no que amarei de veras e todo o que fun capaz de querer e
amar.
Por iso a viaxe máis longa de todas as viaxes é a do amor;
a da tenrura, que continuará tamén no encontro final,
pleno e gozoso,
que nos fará chegara ao cumio,
onde nos atoparemos co Deus amor. Amén.
(Ariel
David BUSSO)
Cantos
· ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
· LECTURAS: Amigos nas penas
· OFERTORIO: Pan do ceo
·
COMUÑÓN: O amor é o
meirande
Comentarios