O QUE NON TRABALLA QUE NON COMA.... E TI, MORRERÍAS DE FAME?
PÓRTICO
A Palabra
lémbranos que temos que estar atentos ao mundo laboral para erguer a nosa voz
sempre que por medio do traballo dos outros, haxa persoas que se enriquezan, os
exploten, lles supriman dereitos ou manteñan situacións de escravitude –que
neste tempo de crise medran coma o leite na ola-. Dignificar o traballo e as súas
condicións é tarefa de tod@s, por iso ter un posto de traballo é moito máis que
unha posibilidade de gañar cartos; é un medio que nos fai crecer coma persoas e
abrirnos á sensibilidade de solidariedade e doazón á sociedade que entre tod@s
imos creando.
Que a
celebración de hoxe nos axude neste espertar .
O PERDÓN
§ Porque ás
veces en lugar de “vivir coa suor da nosa fronte”, vivimos coa suor do de
enfronte, explotando, utilizando e pisando aos demais, SEÑOR, QUE VALOREMOS O TRABALLO COMO DON.
§ Por non
ter entendido que a nosa fe esixe de nós responsabilidade no eido do traballo,
realizándoo dun xeito digno e serio, CRISTO,
QUE VALOREMOS O TRABALLO COMO DON.
§ Por non
temos estado comprometidos na defensa das condicións dignas e dos dereitos dos
traballadores, SEÑOR, QUE VALOREMOS O
TRABALLO COMO DON.
REMUÍÑO
·
Case a piques de rematar o ano litúrxico, a celebración
deste domingo pon diante de nós o complexo mundo laboral, lembrándonos que para
toda persoa, pero fundamentalmente para aos cristiáns, o traballo é o mellor
camiño de crecemento e realización persoal. Paulo tíñao vivido e experimentado,
por iso lle escribe aos Tesalonicenses para recordárllelo e transmitirlles que
o seguimento de Xesús pasa por ocuparnos e preocuparnos polo que ocorre no noso
mundo. Como máis tarde dirá o concilio Vaticano II, “nada hai verdadeiramente
humano que non preocupe aos cristiáns”. E esa ten que ser a nosa implicación
cada día, polo que non podemos converter a fe nun trankimazín que nos apampe,
que nos impida comprometernos e implicarnos cos problemas e tamén cos retos que
hai no mundo. E isto que Paulo lles dicía, pois había algúns daqueles cristiáns
que, se desentendían das súas tarefas, tamén nolo lembra hoxe a nós. Si, porque
hoxe a Palabra volve lembrarnos que fe e vida son dúas caras dunha mesma moeda,
que somos cristiáns a tempo completo, 24 horas ao día e 365 días ao ano. Non
podemos ser carga para ninguén, ao contrario, como crentes estamos, se cabe,
moito máis urxidos a liderar proxectos e accións que busquen canto fai que o
ser humano, en calquera parte do mundo, pero comezando polos que temos á porta
da casa, viva dignamente e se lle respecte e recoñezan os seus dereitos, o que
supón traballar pola igualdade a xustiza e a liberdade. E isto non pode ser
unha moda dunha igrexa que como se vai quedando sen xente se apunta ao que se
leva. Non, isto é unha esixencia da fe recibida no bautismo e que nos alenta a
estar no mundo con actitude de unión, solidariedade e esforzo, sabendo que iso
foi o que fixeron moitos crentes ao longo dos séculos, e cuxo testemuño debe
servirnos a nós para non recuar.
·
Pero teñamos en conta que o traballo, o compromiso a prol
de tod@s por construír o Reino é laborioso, e mesmo algunhas veces ingrato.
Ingrato porque nos leva a sermos incomprendid@s pol@s nos@s veciñ@s, que poden
ver intereses particulares ou protagonismo; incomprendid@s pola sociedade, que
nos ve trasnoitad@s e pouco valorad@s moitas veces polo mal facer doutros
cristiáns; incomprendid@s por algúns sectores da Igrexa, nostálxicos dos tempos
pasados. Xa o escoitamos no evanxeo. Non nos perseguen nin discriminan, pero si
pasamos dificultades e incomprensións. E como di Xesús, só se somos
perseverantes poderemos levar a cabo este compromiso, e entender, sen demagoxia
de ningún tipo e non deixándonos utilizar nin manipular, o qué supón, esixe e
conleva a salvación. Que a celebración de hoxe nos dea azos e ilusión para
traballar por todas as persoas desde o compromiso por facer presente entre nós
o amor de Deus.
·
Vivir, actuar, comportarse deixándose acompañar por
Xesús, vai facendo que a nosa vida vaia descubrindo a esperanza, a forza da fe,
a radicalidade do amor vivido en entrega cara os que menos teñen e máis o
necesitan. O deixarse acompañar por El, confórmanos como homes e mulleres que
teñen descuberto no día a día da súa vida, da súa oración, das relacións cos
demais, que a nosa fe susténtase nun Deus de vida e non de morte. Un Deus no
que atopamos a forza para asumir retos e afrontar desafíos cada día e en cada
momento da Historia. Un Deus que non mira ao pasado, senón que se deixa seducir
por nós para acompañarnos nas decisións, acertadas ou equivocadas, que imos
tomando na vida. Nunha palabra, un Deus de vivos, de esperanza, de tenrura, de
ledicia, de dinamismo e servizo, de solidariedade e loita polo ben común. Un
Deus que mira ao futuro, a vida, e deixa
atrás o pasado e o ritualismo, a morte. Que o descubramos e nos poñamos
con prontitude na disposición de seguilo.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Presentemos a nosa oración a Deus, Pai de todas as
persoas, para que alente e acompañe a nosa vida, dicindo:
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO TEU EIDO
*
Pola Igrexa, para que nunca utilice a
relixión para intereses persoais privados: adquisición de poder, de prestixio,
de bens materiais… senón que saiba presentala coma camiño que dá sentido á vida
das persoas, OREMOS.
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO TEU EIDO
*
Polas nosas comunidades, para que a
riqueza, o posto de traballo ou o status económico nunca se convertan no
raseiro polo que medimos e xulgamos ás persoas, senón que, pola contra, sempre
teñamos as mans abertas para axudar aos que menos teñen, aos que pasan
dificultades, OREMOS.
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO TEU EIDO
*
Por todos e todas nós, para que
saibamos redescubrir o traballo como camiño de realización persoal, e non coma
unha canga pesada enriba dos nosos ombreiros, e así esteamos sempre dispostos a
loitar pola dignificación do mundo laboral, OREMOS.
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO TEU EIDO
Grazas,
Señor, por ternos chamado e por contar con nós. Axúdanos no noso camiñar, para
que sexa xusto e solidario. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Queremos
vivir coma Ti nos ensinaches;
pero, ás
veces coma unha fervenza e outras coma unha lousa,
sentimos
medo e acoso,
vergoña e
compromiso,
dilema e
conflito,
sono e
vixilia,
ridículo e
aplausos...
E cústanos
moito ser nós mesmos,
e aínda
nos custa máis deixarnos guiar polo Espírito.
Non
sabemos para qué vale tanto apreto,
en qué
dará esta loita,
qué será
da nosa terra,
cómo
xerminarán os nosos soños,
qué será
dos que sofren e esperan,
qué será
dos que testemuñan,
a onde
irán as nosas vidas.
Pero
poñemos todo nas túas mans, Señor,
coa
esperanza e a seguridade de que nada se perda,
nada de
canto penamos, sufrimos e queremos.
CANTOS
·
ENTRADA: Temos unha festa
·
LECTURAS: Benaventurados
·
OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas
·
COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei
Comentarios