PORQUE
NOS TROUXO A VIDA..... CELEBRÉMOLO!!!!!!!!!!!
PÓRTICO
As
persoas fixemos e facemos de todo con Deus. Unhas séntense na obriga de
defendelo (aínda que sexa condenando aos irmáns); outras mesmo ousan dicirlle o
que debería facer nestes tempos de ateísmo e crise moral; algunhas seguen
aferrándose a imaxes relixiosas e concepcións infantís. Hainas tamén que falan
del coma se coñecen ao detalle os seus plans e designios; e quen invoca a súa autoridade
a tempo e a destempo. Fanse e fixéronse demasiadas caricaturas de Deus.
Pola
contra, é sorprendente constatar que Xesús case non ofrece explicacións sobre a
súa concepción de Deus: invócao, confía nel como Pai, busca cumprir a súa
vontade... pero non se adica a facer teoloxía nin retratos. Porén, con ocasión
dunha discusión cos saduceos, confesa a súa fe nun Deus que non é Deus de
mortos, senón de vivos. Este mesmo Deus de vida, que nos convoca aquí nesta
mañá de domingo, quere ser para tod@s nós, neste mes de novembro no que
recordamos dun xeito especial aos nosos defuntos, fonte de esperanza. Porque
non é un Deus destrutor, senón un Deus que crea, sostén e leva á plenitude a
vida das persoas, o mellor xeito de crer nel é acollelo coma fonte, fundamento
e cerne da nosa existencia.
*
Porque dicimos que queremos vivir, e pola contra
facemos imposible a vida contaminando, explotando e asolando, SEÑOR, LÉVANOS NO TEU COLO.
*
Porque pola febleza da nosa fe seguimos vendo a
morte como final de meta, cando en realidade é comezo de vida en plenitude, CRISTO, LÉVANOS NO TEU COLO.
*
Polas
veces nas que non fomos capaces de ir morrendo un pouco cada día á nosa
comodidade, ao noso egoísmo, á nosa apatía, á nosa deseperanza, ao noso
pesimismo, para resucitar a unha vida nova e plena, SEÑOR, LÉVANOS NO TEU COLO.
REMUÍÑO
Afirmar
que Deus é un Deus de vida e non de morte, supón que nunca creremos:
ö
no Deus que sorprenda ás persoas nun pecado de
debilidade,
ö
no Deus que ame a dor,
ö
no Deus que lle poña luz vermella ás ledicias
humanas,
ö
no Deus que esterilice a razón das persoas,
ö
no Deus que bendiga aos novos Caíns da humanidade,
ö
no Deus mago e feiticieiro,
ö
no Deus que se fai temer.
Afirmar
que Deus é un Deus de vida e non de morte, supón que nunca creremos:
ö
no Deus que non se deixa chamar de ti,
ö
no Deus que non precisa das persoas,
ö
no Deus quiniela.... co que se acerta só por
sorte,
ö
no Deus árbitro, que xulga só co regulamento na
man,
ö
no Deus incapaz de sorrir diante das trasnadas das
persoas,
ö
no Deus que manda ao inferno,
ö
no Deus que non sabe esperar
Afirmar
que Deus é un Deus de vida e non de morte, supón que nunca creremos:
ö
no Deus que adoran os que son capaces de condenar
ás persoas,
ö
no Deus incapaz de amar o que moitos desprezan,
ö
no Deus incapaz de perdoar o que moitos condenan,
ö
no Deus incapaz de redimir a miseria,
ö
no Deus que lle impida ás persoas medrar,
conquistar, transformarse,
ö
no Deus que esixa renunciar a ser persoa para
crer,
ö
no Deus que non acepte unha cadeira baleira nas
nosas festas.
Afirmar
que Deus é un Deus de vida e non de morte, supón que nunca creremos:
ö
no Deus que só poden entender as persoas maduras,
sabias e ben situadas,
ö
no Deus a quen lle agrade a beneficencia de quen
non practica a xustiza,
ö
no Deus que condena a sexualidade,
ö
no Deus que se arrepinte de terlle dado a
liberdade ás persoas,
ö
no Deus que prefira a inxustiza á desorde,
ö
no Deus mudo e insensible nos problemas da
humanidade,
ö
no Deus que cre discípulos desertores das tarefas
do mundo.
Afirmar
que Deus é un Deus de vida e non de morte, supón que nunca creremos:
ö
no Deus que poña a lei por riba da conciencia,
ö
no Deus que dea por boa a guerra,
ö
no Deus que cause o cancro, a sida ou calquera
enfermidade,
ö
no Deus que non saia ao encontro de quen o
abandonou,
ö
no Deus que non tivese unha palabra distinta,
persoal, propia para cada persoa,
ö
no Deus que non tivese misterio,
ö
no Deus que non fose maior ca nós,
ö
no Deus incapaz de facer novas todas as cousas.
A Palabra que vimos de escoitar é clara. A que
tren subimos, ao de vida ou ao de morte?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Pondo
a nosa esperanza no Deus que sabe acompañar as nosas vidas e respectar a nosa
liberdade, compartamos agora a nosa oración, sabéndoa por ao seu dispor para
dar froitos de amor solidario e confiado, e digamos.
GRAZAS, SEÑOR DA VIDA
§
Dámosche grazas pola Igrexa, que en todas as
circunstancias aposta pola vida, especialmente no caso daquelas persoas que van
esmorecendo e morrendo día a día por non ter unhas condicións dignas de vida,
de traballo, de dignidade, OREMOS
GRAZAS, SEÑOR DA VIDA
§
Dámosche
grazas polos nosos grupos cristiáns, parroquiais ou non, e pedímosche que non
nos deixemos levar pola indiferenza, de xeito que convertamos a nosa resposta de
fe en acción a favor dos que máis necesitan do noso tempo: os que están solos,
os vellos, os enfermos, os que son mal vistos, os que teñen pouca relación cos
outros veciños, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR DA VIDA
§
Dámosche
grazas tamén pola vida, por cantos estamos agora celebrando a fe desde a
escoita da palabra e o pan compartido, para que nos esforcemos cada día en
vencer a tentación de facer da resposta que nos pide Xesús un simple
cumprimento de preceptos, normas ou mandatos, sen ser capaces de poñerlle vida,
ilusión e risco, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR DA VIDA
Grazas,
Señor, por lembrarnos unha vez máis que Ti es un Deus de vida e que por iso
podemos atoparte sempre onde as persoas traballan por unha humanidade máis
humana. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
(Propoñemos
coller unha parte do remuíño, cadaquén a que queira, e lela como reflexión)
CANTOS
ö
ENTRADA: Andarei
ö
LECTURAS: A túa Palabra
ö
OFERTORIO: Eu soñei
ö
COMUÑÓN: No colo da miña nai
Comentarios