UN REINADO CONTRACORRENTE: PAZ, XUSTIZA E AMOR. UNHA APOSTA
DESDE O CORAZÓN PARA A VIDA
PÓRTICO
Bos días!. Que se alegren as
persoas pobres, as sinxelas, a xente de bo corazón, as persoas inmigrantes, as
que teñen o carisma das bágoas, as que berran liberdade, as que non foron
amadas nin bicadas suficientemente, as que deron amor sen preguntar, as limpas
de corazón..... Porque chega un ceo novo e unha terra nova, na que Xesús será
rei e onde reinará a misericordia, a xustiza, a beleza, a honradez, o perdón, a
amizade e o amor.... Esta é a esperanza, grande pero crible, coa que vivimos e,
sobre todo, actuamos.
 |
| Cristo Rei |
Porque cando Deus non é algo
afastado e abstracto, senón alguén que sabe acompañar vidas, proxectos e tamén
fracasos, a fe deixa de ser un costume para converterse en forza, alento e
vida. Esta é a fe pola que loitou Xesús. Hoxe vímola compartir. Por iso podemos
dicir sinceramente: Que ledicia a miña xa están os meus pés, pisando os vieiros
da casa de Deus!.
O PERDÓN
-
Para que o teu reinado non sexa unha palabra, senón unha actitude ante a vida, SEÑOR, ACOMPÁÑANOS NO CAMIÑO.
- Para que o teu reinado nos axude a superar a tentación do posuír sobre o compartir, CRISTO, ACOMPÁÑANOS NO CAMIÑO.
- Para que o teu reinado nos leve a mirar aos ollos a quen nos necesite, e non a darlles as costas aos seus problemas, CRISTO, ACOMPÁÑANOS NO CAMIÑO.
¨
A unción é un
sinal que pon de manifesto que a persoa que a recibe é única, distinta,
especial. Un elixido. O día do noso bautismo, tod@s nós fomos unxid@s, a través
das mans do sacerdote, por Cristo. Este sinal, aparentemente tan
insignificante, encerra toda a forza de que se é escollido para unha gran
misión. Unha misión que ha desenvolver como resposta á chamada recibida. Isto
mesmo foi o que nós recibimos cando nos bautizaron: unha misión. E coma toda
misión, temos que ir respondendo a ela, desenvolvéndoa en cada unha das cousas
que fagamos.No noso ir facendo, actuando, comprometéndonos… traballando,
estamos respondendo á misión recibida no bautismo e facéndonos construtores do
reinado de Deus. Por iso a celebración de hoxe ten tanto significado para nós
os bautizados, pois é un momento para revisar e preguntarnos como imos
respondendo a este envío recibido o día do noso bautismo, e alimentado logo ao
longo dos anos na Eucaristía, a Confirmación, a catequese ou a formación. Na
resposta que deamos, estará a nosa coherencia ou incoherencia como construtores
do reinado de Deus e testemuñas da súa mensaxe. A unción ponnos nun camiño que
teremos que ir percorrendo, tendendo a man e expresando que Deus non é unha
idea, senón un compromiso, unha esixencia, unha resposta diante das moitas
maneiras de vivir e de estar no mundo. Por iso vimos ledos á casa do Señor.
¨
Paulo, que
tivera un experiencia fonda e forte de encontro coa mensaxe e o proxecto de
Xesús -o seu cambio radical de vida foi tan manifesto que pasou de perseguidor
dos cristiáns a perseguido por ser cristián–, quere transmitirlles aos
colosenses que atoparse con Cristo non é un acto social nin unha moda que pasa co
tempo, senón un esforzarse continuamente por camiñar no amor. E non se pode
camiñar no amor se o que facemos desde o día a día das nosas vidas é todo o
contrario: calamos diante de comportamentos corruptos, xustificamos a violencia
e aos violentos, somos inxustos á hora de relacionarnos e tratar cos demais,
permitimos e transiximos palabras e actuacións que feren ás persoas,
especialmente aos máis débiles e esquecid@s ... se estes son comportamentos e
maneiras de facer as cousas pola nosa parte, dificilmente poderemos dicir que
queremos ser e vivir no reinado de Deus. Se o amor, a xustiza e mais a paz non
van marcando a nosa vida ,o percorrido de cada día non só non podemos dicir que
somos construtores do reinado de Deus, senón que tampouco podemos chamarnos nin
mostrar a dignidade que nos dá ser seguidores de Xesús. Ser cristiáns non é un
nome que nos puxeron cando eramos pequenos, senón un xeito de vivir, traballar
e facer do mundo a casa de tod@s. E iso só podemos facelo se de verdade temos
entendido o que significa a palabra amor.
¨
Camiñar deste
xeito é o que fará posible que o Señor se lembre de quen somos e do que fixemos
na tardiña baixa das nosas vidas. Como cantamos moitas veces: se lle demos
comida ao famento, se ao sedento demos de beber … se nos máis pequenos e pobres
fomos capaces de atopar ao Señor Xesús. Esta é a nosa tarefa, a tarefa de
tod@s. Se o facemos así, non é que o Señor se lembre de nós cando cheguemos ao
seu reino, senón que nos teremos convertido en construtores do seu Reino no aquí
e agora da vida de cada un de nós. El non vai esperar ao final, senón que
camiña ao noso lado desde o primeiro momento...o que pasa é que moitas veces,
ao andar tan atarefados, non temos sido capaces de recoñecelo.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Agradecid@s
pola palabra escoitada, e buscando levala á practica da nosa vida de cada día,
digamos xunt@s:
QUE A NOSA VIDA
SEXA SINAL DO TEU REINADO DE AMOR
Para que no noso traballo de cada día
teñamos sempre presente que a Igrexa somos tod@s nós, e que a nosa tarefa é dar razón do teu reinado de paz,
OREMOS.QUE A NOSA VIDA SEXA SINAL DO TEU REINADO DE AMOR
Para que nas nosas parroquias non convertamos o reinado de Deus en palabras baleiras e afastadas dos xestos que nos achegan aos demais e nos axudan a descubrir que temos que ser construtores de xustiza, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SEXA SINAL DO TEU REINADO DE AMOR
Para que non fagamos nunca dos nosos comportamentos rutina e costume, esquecendo que sempre teñen que ser e expresar convicción, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SEXA SINAL DO TEU REINADO DE AMOR
Sabendo que estás sempre ao noso carón, e nos invitas a poñer o cimento das nosas conviccións no amor aos demais, e non na fidelidade aos ritos, unímonos, Señor, para compartir agradecid@s este momento de oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
O orgullo de sermos cristiáns
e cristiás:
- o orgullo de ter por Deus a
un home que foi asasinado por denunciar aos hipócritas e por facerlle ben á
xente
- o orgullo de ter por libro
sagrado un que ten como protagonistas a pescadores, publicanos, tollidos,
inmigrantes, boa xente, amigos e amigas.
- o orgullo de ter como moral
as benaventuranzas e como teoloxía o Noso Pai
- o orgullo de saber que os
primeiros no Reino van ser os que vivan coa inocencia, a ledicia e a capacidade
de asombro dos nenos.
- o orgullo de ter tido coma
irmáns ao longo da historia a Paulo, Francisco de Asís, Clara, Tareixa de
Calcuta e Xoán XXIII entre outros.
- o orgullo de seguir sendo
hoxe, teimosamente, defensores da utopía dun mundo de irmáns e irmás
- o orgullo de ir atopando
por todos os sitios pequenas comunidades que viven o evanxeo
- o orgullo de poder
chamarlle cristiá a moita xente boa, que consume a súa vida traballando coas
persoas abandonadas da sociedade.
- o orgullo de saber que un
día Deus enxergará as bágoas dos nosos ollos.
(José Luis Cortés. El ciclo C. páx. 246-7)
Comentarios