UNHA SABEDORÍA IMPREGNADA
DE HUMANISMO
Descarga o arquivo
ESCOITA ACTIVA
Non
é doado facer entender que o Evanxeo é ledicia, e que a vida dun cristián ten
que estar impregnada desa ledicia. E non é doado porque tod@s estamos demasiado
impregnados non da humanidade que nos ofrece a sabedoría de Deus, senón da
mundanidade que nos ofrecen os homes; e prestámoslle pouca atención á sabedoría
que vén de Deus. As lecturas e interpretacións que facemos das situacións e
acontecementos do día a día están cheas dos tópicos que escoitamos na
televisión, na radio ou lemos nos xornais. Poucas veces son froito dun tempo
repousado no que deixamos que a Boa Nova de Xesús resoe nos nosos oídos e
enchoupe o noso corazón. E todo isto o que fai é que acabemos dicindo cousas co
mesmo derrotismo co que o fan as páxinas de sucesos dos xornais ou os moitos
minutos consumidos por espazos de televisión onde so se fala de morte,
violencia ou abuso. Darémonos algún día conta de que hai vida máis alá dos
telexornais?. Seremos capaces de descubrir que os sucesos enchen un pouco de
tempo nos medios de comunicación; pero as vidas de moitas persoas que traballan
polos demais, son honestas, tentan ser bos pais/nais, curas, albaneis, médicos,
mestres... son moitas máis?.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Por non deixar que a sabedoría
do amor guíe a nosa vida, SEÑOR,GRAZAS
POR QUERERNOS.
·
Por non acabar de entender que o
Evanxeo é ledicia que transforma os nosos corazóns, CRISTO, GRAZAS POR QUERERNOS.
·
Por esquecer que sen esperanza a
fe esmorece e faise costume e non testemuño, SEÑOR, GRAZAS POR QUERERNOS.
PALABRA ENRAIZADA
O
libro do Eclesiástico segue a mostrarnos as consecuencias de vivir e acoller a
fe desde un esforzo e compromiso por descubrir a presenza de Deus. Se El non
está presente no que facemos, no como o facemos ou no que dicimos, que sentido
ten que afirmemos que cremos?. Cal é logo a razón que nos leva a reunirnos o
domingo no templo para rezar?. Que entendemos cando escoitamos unha e outra vez
que somos comunidade?. Se Deus non é importante para nós, se as celebracións
dicimos –porque así as facemos nós por non querer participar e poñer gañas– que
son aburridas e que están ausentes dos problemas de cada día, por que non
tomamos a decisión de revisarnos e preguntarnos por que nos pasa isto?. Non
será xa o momento de que o foco da análise o poñamos en nós e non nos demais?.
Non será momento de prestar atención ao que nos di a Palabra de Deus?. Non será
o momento de que nolo tomemos en serio e venzamos as nosas resistencias e
medos?. Por que non facemos da experiencia de fe humanidade que non cala ante
as inxustizas e berro que denuncia non só a incoherencia dos outros, senón a
nosa?. A sabedoría de Deus non vai deixar de lembrárnolo.
Desde
a sabedoría de Deus sabémonos bendicidos, escollidos a porfillados. Non nos
deixa solos. Somos nós os que imos deixando abandonados a quen xa non nos
resulta atraente, interesante ou medio para acadar os nosos propios fins, a
nosa comenencia. Ás veces escoitamos, ou mesmo dicimos, que a fe, a oración, a
confianza en Deus só serven para os pequenos, como se fose un conto de maxia ou
de falsa ilusión. De verdade pensamos así?. Dámonos conta, se queremos ser e
falar seriamente, cantos proxectos, ilusións e tarefas teñen movido os corazóns
dos homes e mulleres desde a fe?. Ou é que tamén somos dos que reducimos o foco
da nosa intelixencia e da nosa visión só ao que sae na televisión? Porque máis
alá da televisión segue a haber vida; e moita desa vida vai sendo xerada por
quen ten ao Deus de Xesús como forza, horizonte e esperanza. Somos tan
mesquiños que seguimos pensando que a fe é un reducionismo á infancia, un
dominio das conciencias ou unha durmideira diante das inxustizas?. Cantas
persoas foron e son, desde o Evanxeo de Xesús e coa a ledicia que este supón,
capaces de entregar a súa vida para que outros poidan vivir?. Polo seu exemplo,
polo seu compromiso, pola súa entrega, tamén nós, como lle dicía Paulo aos
Efesios, damos grazas.
É
grazas
a esa Palabra –Xesús– que quixo ser coma nós
–dos nosos, dicíamos o outro día- pola que falamos da Encarnación. É grazas a
esa Palabra pola que fomos capaces de saír da tebra. É grazas a esa Palabra por
quen atopamos a quen está disposto a escoitarnos e dedicarnos tempo. Son as
grazas de tantas ilusións e ledicias que nos foron aledando o corazón e
axudando a superar o pesimismo no que ás veces temos caído. Nunha palabra,son
as grazas do amor que nos fai sentirnos queridos e prezados; que nos fai sentir
alguén e non algo. E iso chegounos coa Encarnación. Cando El veu onda nós e
quedou para sempre. É a isto, e non a outra cousa, -por moito que teña luces de
moitas cores e supoña regalos que acumulan espazo pero non enchen o corazón- ao
que nós, os cristiáns, chamamos Nadal: A luz veu onda nós para quedarse.
FRATERNIDADE ORANTE
Desde a sabedoría do Deus que se fai un dos
nosos, e polo tanto compréndenos e enténdenos, rezamos xunt@s dicindo:
SEÑOR, GRAZAS POR ENSINARNOS O QUE É VIVIR
HUMANAMENTE
*
Para
que a Igrexa se esforce por mostrar ao mundo que só a ledicia do Evanxeo nos
fai fieis a Ti e a túa mensaxe, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR ENSINARNOS O QUE É VIVIR
HUMANAMENTE
*
Para
que nas nosas comunidades cristiás espertemos a túa Palabra e fagamos da nosa
vida e da dos noso veciños, un encontro de colaboración, preocupación por canto
lles pasa e axuda solidaria, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR ENSINARNOS O QUE É VIVIR
HUMANAMENTE
*
Por
nós, para que deixemos que a túa Palabra transforme o noso corazón á
sinceridade con nós mesmos e á honestidade entre o que pensamos, vivimos e
cremos, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR ENSINARNOS O QUE É VIVIR HUMANAMENTE
Grazas, Señor, por abrirnos os ollos e o pensamento a tomar conciencia
de que só desde un comportamento humano e solidario, podemos descubrirte como
luz que nos ilumine nas tebras do mundo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Señor, poñémonos na túa man e na confianza
facémosche un rogo: terma de nós e danos azos para que nós termemos tamén dos
demais, porque:
“Esta multitude axitada, confusa ou distinta, cuxa inmensidade nos
aterroriza –este océano humano cuxas lentas e monótonas oscilacións poñen
zozobra nos corazóns máis crentes- quero que neste momento o meu ser resoe ao
seu murmurio profundo. Todo o que vai aumentar no mundo no curso desta xornada,
todo o que vai diminuír –todo o que vai morrer tamén- isto, Señor, é o que me
esforzo en reunir en min para ofrecercho”. (Teilhard de Chardin).
E dáme , Señor, un corazón sinxelo, para que eu saiba chorar cos que
choran, e gozar cos que viven no gozo. Amén.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Camiñarei
LECTURAS:
Benaventurados
OFERTORIO:
Déixate
querer
COMUÑÓN:
Eu
soñei
Comentarios