O PODER DA PALABRA
Descarga o ficheiro
ESCOITA ACTIVA
A
palabra é unha arma poderosa que podemos usar de xeito negativo ou positivo.
Convéncenos unha persoa que sabe argumentar as súas ideas e causas, pónsenos a
pel de galiña cando escoitamos a alguén recitar un poema con sentimento, acoden
as bágoas aos nosos ollos cando alguén a quen queremos nos fire coas súas
palabras, sorrimos e mesmo se nos soben as cores cando alguén nos dirixe unhas
palabras de amor ou gaba algo de nós....
Pois
ben, a Palabra é tamén a que nos convoca nesta mañá de domingo. Unha Palabra
con autoridade, que non con autoritarismo, que sae ao noso encontro para ser
caxato na nosa vida. Escoitaremos a súa voz ou endureceremos o noso corazón?.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Porque as
nosas teimas impídennos moitas veces escoitar a túa voz, que nos fala de
esperanza e gozo, SEÑOR, QUE NON
ENDUREZAMOS O NOSO CORAZÓN.
Porque facemos
oídos xordos á túa voz, que nos fala de sinxeleza, unión, diálogo, xustiza,
solidariedade e paz, CRISTO, QUE NON
ENDUREZAMOS O NOSO CORAZÓN.
Porque non
estamos dispost@s a ser a túa voz denunciando abusos, inxustizas, explotacións
ou discriminacións, SEÑOR, QUE NON
ENDUREZAMOS O NOSO CORAZÓN.
PALABRA ENRAIZADA
- Neste mundo desencantado e aburrido, no que nada nin ninguén consegue chamar a nosa atención; neste mundo tan saturado de coñecementos e noticias no que prima o pragmatismo; neste mundo tan falto de esperanza e de boas novas, o Evanxeo pasa sen pena nin gloria. Por que?. Velaí a pregunta do millón que ten varias posibles respostas: a xente non quere compromisos, a xente non conecta con el, a xente non o considera unha boa nova, a xente non está disposta a cumprir as súas esixencias.... e, se cadra, tamén é posible que nós ensinemos coma os letrados e coma os rabinos, e non coma Xesús. Eles ensinaban en Israel por oficio; e o seu era comentar a Lei e as tradicións dos maiores, ler o que estaba escrito e repetir o que eles aprenderan antes nas escolas, administrar as verdades e crenzas adquiridas, o que sempre se dixera. O seu maxisterio era conservador, legalista e ritualista; conservaban ben a letra; pero esquecían o espírito; e a letra sen espírito mata...mata tamén de aburrimento. Por iso, non asombraban a ninguén. Porén, Xesús ensinaba con autoridade. No fondo está, onte coma hoxe, o conflito entre dúas concepcións relixiosas: unha, a dos letrados, que privilexia como acceso a Deus as esixencias rituais da pureza; outra, a de Xesús, que privilexia o compromiso coa xente. Así, na sinagoga interprétase con rigor e precisión a lei, pero o endemoñado continúa dominado pola súa enfermidade e aplastado pola mesma sensación de desamparo e dependencia. Ata que chega Xesús. A súa práctica revoluciona o ambiente. Os letrados calan, pero a xente sabe discernir: Xesús libera e sanda, ensina con autoridade, non coma os letrados. Iso é bo, é unha boa nova, e provoca asombro no pobo. Pero os que se senten desenmascarados e desposuídos do seu poder pola súa práctica, calan ou berran, evádense da conversión. E non aceptan os sinais do Reino. E hoxe, non nos estará pasando o mesmo a moitos cristiáns que seguen a rasgarse as vestiduras mesmo diante dalgunhas palabras do Papa Francisco que son milimetricamente analizadas e cuestionadas?. Como diría Hélder Cámara: “Se lle dou de comer aos pobres, din que son un santo. Pero se pregunto por que hai pobres, din que son comunista”.
- Porén, Xesús atraía moitedumes, porque non había discrepancia entre o que dicía e o que facía. No seu caso, falar con autoridade era todo o contrario a falar autoritariamente. Non sentaba cátedra, senón que daba testemuño. Por iso nós, que somos a súa Igrexa, debemos escoitar antes de falar; e debemos coidar moito de non dicir no nome de Deus o que non é a súa Palabra, senón que responde máis ben a intereses ocultos dalgúns grupos de presión, de poder, ou do utilitarismo deste mundo que fai que esquezamos, tamén dentro da Igrexa, que a persoa é o centro do noso sentir, do noso pensar e do noso actuar.
- A Palabra
invítanos a mirar ao noso redor e preguntarnos: onde están os profetas
hoxe?, quen son os que anuncian, sen necesidade de facer cousas
extravagantes e raras, a Xesucristo?. Ao mellor non nos facemos estas
preguntas; tamén pode pasar que escoitemos a Palabra e a deixemos esvarar
por nós, sen tentar de remoela e levala á vida de cada día. Pois inda que
nos pareza estraño, El segue suscitando nas persoas actitudes de
compromiso, loita e traballo a prol das cousas do mundo, para cambialas e
facer delas lugares e ámbitos da súa presenza. Seguen xurdindo homes e
mulleres que, deixándose levar pola forza da Palabra, son no medio do
mundo ollos, boca e mans do mandado de Deus: amádevos. Porque cando un é
coherente con aquilo que cre, reza e vive.... iso é autoridade.
FRATERNIDADE ORANTE
Pómonos,
Señor, nas túas mans e abrímonos a túa confianza, para que acompañes e alentes
a nosa vida, dicíndoche:
QUEREMOS
ESCOITAR A TÚA VOZ
*
Para
que entre tod@s fagamos da Igrexa unha comunidade viva, aberta e fraterna, que
ten que saber escoitar a túa voz no medio dun mundo tantas veces cheo de ruído,
OREMOS.
QUEREMOS ESCOITAR A TÚA VOZ
*
Para
que entre tod@s nos esforcemos por crear nas nosas comunidades espazos que
sirvan para vernos, escoitarnos, alentarnos e compartir as riquezas e pobrezas
das nosas vidas, OREMOS.
QUEREMOS ESCOITAR A TÚA VOZ
*
Para
que cada un/unha dos que nos sentimos esperanzados e gozosos pola Palabra do
teu Fillo, nos esforcemos día a día en superar a tentación de reducila a simple
vivencia desencarnada do que cada día nos preocupa e ilusiona, OREMOS.
QUEREMOS ESCOITAR A TÚA VOZ
Grazas, Señor, por esta nova
oportunidade que nos dás de facer da nosa vida unha experiencia gozosa de
encontro contigo e cos irmáns. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Anunciamos a
Boa Nova de Xesús
cando seguimos
as súas pegadas
e a nosa vida
dá testemuño
do Reino que
Deus quere para todas as persoas.
Anunciamos a
boa Nova de Xesús
cando vivimos
para os demais,
cando nos
interesa o que lle pasa á outra persoa,
cando nos
comprometemos pola vida,
cando
traballamos pola xustiza,
cando
construímos a paz,
cando nos
rebelamos diante da inxustiza,
cando
comezamos a compartir,
cando
aprendemos xuntos,
cando
superamos as diferenzas,
cando nos
preocupamos dos problemas desta terra,
cando temos a
mirada atenta para ver a Deus que fala na vida,
cando
confiamos en que el camiña con nós e nos dará as forzas necesarias.
Entón... e só
entón... teremos autoridade.
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
LECTURAS: Escoita ti
OFERTORIO: Acharte presente
COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo
Comentarios