E A LUZ ENCHEU O MUNDO DE
VIDA E MAIS DE PAZ
Descarga o arquivo
ESCOITA ACTIVA
Chegou
a luz por medio dunha estrela, e a nosa vida viuse iluminada, chea de gozo,
aberta á esperanza. A festa dos Reis quere ser un metáfora dunha fe que chega e
se ofrece a tod@s; unha fe que non exclúe, senón que une e achega; unha fe que
se mostra a tod@s e que só nos pide agrandar o corazón para facerlle oco, e
poder así quedar para sempre con e entre nós. E iso só o pode ofrecer un Deus
que é para tod@s –UNIVERSAL– desde a tolerancia, a paz e a xustiza. Abrámonos a
compartir esta fe nesta nosa oración comunitaria que agora comezamos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Polas veces
nas que cansamos de entender que a túa mensaxe é universal, para tod@s, e non
só para os nosos, SEÑOR, QUE NON
PRACTIQUEMOS A DISCRIMINACIÓN.
·
Polas veces
nas que reducimos a fe a memorizar oracións sen poñer a vida e as ilusións nas
túas mans, CRISTO, QUE NON PRACTIQUEMOS A DISCRIMINACIÓN.
·
Polas veces
nas que, a diferenza dos reis, non deixamos que a túa estrela de paz e
esperanza guíe a nosa vida, SEÑOR, QUE NON PRACTIQUEMOS A DISCRIMINACIÓN.
PALABRA ENRAIZADA
*
Estrelas. Si,
hoxe a Palabra de Deus fálanos de estrelas. Pero non das estrelas efémeras que
saen nas revistas ou son populares porque aparecen en películas ou series de
televisión. Tampouco das estrelas que se moven polo ceo na noite de san
Lourenzo facendo un espectáculo fermoso e digno de ver e gozar. Non, a estrela
á que os textos proclamados da Palabra fan referencia é a estrela dos valores
que nos descobren como persoas máis humanas e humanizadoras, sensibles á vida
-“gozos e esperanzas”– dos que comparten con nós o ser cidadáns do mundo; as
que nos chaman –como di Francisco– a ser unha Igrexa de saída e non de burocracia nin “alcanfor”, que conserva moi ben o
que foi doutro tempo; pero que é incapaz de xerar novas situacións que poñan a
mensaxe do Evanxeo no centro do vivir e actuar dos que o seguimos. Unha Igrexa
que denuncia, porque non cala nin se acomoda ao que fan os poderosos, o
reducionismo das persoas a simples “descartes”,
como se foramos cousas de usar e tirar. As estrelas das que hoxe falamos son as
que nos traen a maxia de que todo está por mellorar; as que nos din que sempre
hai unha raiola que segue a dar luz e a mostrarnos novos camiños; as que non
deixan que as ilusións esmorezan e maten as esperanzas de que as cousas sempre
poden ser mellores; as estrelas que non se conforman con afirmar que nada pode
cambiar e que os de sempre: os poderosos, os corruptos, os maltratadores, os
abusadores, os violentos... van volver vencer. Non, a estrela que hoxe nos
mostra a Palabra de Deus é a que nos dí que todo isto pode vencerse, e que o
derrotismo non ha callar nos corazóns dos que, coma Xesús, recibimos a visita
dos magos para ofrecernos, dun cabo ao outro do mundo, un xeito novo, diferente
de ver e facer as cousas. Por iso somos capaces de entender o que di o profeta:
a estrela, esa estrela que nos fala de universalidade e rompe os “mojóns” cos
que nós nos empeñamos en poñerlle límites ao mundo, é a que “aleda o noso
corazón”.
*
Por iso nela
recoñecemos a Aquel que veu traer algo novo que cambia e fai diferente os nosos
corazóns; algo novo que non deixa que matemos a ledicia e mais a esperanza;
algo novo que quere facer da nosa vida non un simple sufrir o que veña –como se
Deus fose o que nolo envía– senón que nos chama a non deixar que o fasquío e o
pesimismo vaian agromando en nós. Hoxe chegou a estrela que nos fai
recoñecernos iguais e irmáns uns nos outros. Este é o gran misterio, o gran
tesouro que debemos compartir e anunciar a quen non o coñece ou a aqueles que
non foron capaces de entendelo cando lles dixeron que Deus é amor e se fixo un
dos nosos para que non estiveramos solos. Adoralo a El non é vestirse de capas
e poñer coroas, senón respectar a quen pensa distinto, darlle a palabra a quen
non nos dá a razón, escoitar a quen ten outro xeito vivir e entender a vida.
Saber recoñecer nesta actitude de ir cara ao irmán a Deus é o gran misterio que
hoxe celebramos.
*
A diferenza de
Herodes, nós si coñecemos e sabemos quen é El e cara onde levaba a estrela a
aqueles homes que o buscaban. A diferenza de Herodes, nós non debemos andar ás
agachadas, senón á luz do día, seguindo a relampo que a estrela vai marcando.
Un relampo que nos indica por onde debemos trazar o noso camiño, e cales son os
portais nos que temos que parar e ofrecer o noso tempo. Porque a diferenza do
tempo de Xesús, hoxe non hai un só portal no que a estrela se ten que pousar,
senón que son moitos os que esperan a súa visita, e nós estamos chamados a ser
as mans, os corazóns e a cabeza que converte a estrela non nun obxecto astronómico que brila con luz
propia, senón na luz que nos ofrece Xesús. Do seu portal, pobre e ignorado
polos poderosos, aos portais de hoxe, pobres tamén e ignorados polos poderosos.
O rei non está nos pazos do saber, do diñeiro nin do poder, o Rei hoxe está nos
parad@s, nos desafiuzados, nos que non poden pagar o recibo da luz ao fin de
mes, nos... alí é onde temos que atopalo e cara eles nos guía a estrela.
FRATERNIDADE ORANTE
Coma os magos, tamén nós necesitamos da estrela
para que nos guíe polos camiños que poñen no corazón dos necesitados e
excluídos amor e humanidade, por iso dicimos:
QUE NON DEIXEMOS QUE A ESTRELA PASE DE LARGO
o
Para que
sexamos unha Igrexa que ofrece luz e tenrura, e non unha Igrexa de medo e
imposición, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS QUE A ESTRELA PASE DE LARGO
o
Para que
traballemos nas nosas parroquias por levar a luz da solidariedade, o
entendemento e o trato igualitario entre os veciños, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS QUE A ESTRELA PASE DE LARGO
o
Para que non
deixemos que a estrela pase de largo na nosa vida. Que saibamos descubrila, e
non confundila, entre tódalas estrelas efémeras que cegan pero non iluminan nin
orientan, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS QUE A ESTRELA PASE DE LARGO
Grazas,
Señor, por ofrecernos a túa estrela, para que a súa luz chegue a tódolos
recunchos da terra, convertendo a fe que profesamos en universal e incluínte.
P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
A
túa, estrela divina
axúdanos a descubrir o
corazón de Deus que latexa nun portal;
a prostrarnos ante Aquel
que, sendo Deus, se fai home;
a ofrecer, entre miserias
e debilidades, a fortuna da nosa fe.
Es, estrela celeste,
manifestación dun Deus que guía á persoa ata Xesús,
corredoira pola que
camiñan os que erguen os seus ollos cara ao Creador,
luz para todo aquel que,
vivindo na escuridade, busca nitidez para a súa fe.
Es, estrela que cruza o
inmenso ceo,
dedo que sinala ao rei que
todos esperan.
Es, estrela que se mostra
con chiscar de ollos de Deus.
Grazas, Señor, xa non
necesitamos máis estrelas
pois, ben sabemos, que
cando hai LUZ; a LUZ xa non ten estrelas.
E
Ti, Señor, es luz que apaga esconde todas as demais estrelas. Amén.
(P. Javier Leoz)
CANTO GOZOSO
Ø PANXOLIÑAS
Comentarios