Ir al contenido principal

10 domingo TO C 2016



Por que pensamos que a vida é un labirinto que non ten saída, cando a verdadeira saída está na confianza que Deus nos ofrece?

Descarga o ficheiro


CANTO GOZOSO
*        ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
*        LECTURAS: Benaventurados (Nº 118)
*        OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)
*        COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
De ninguén máis que de nós vai depender en que bando queremos xogar este partido, o partido do sentido e da felicidade da vida. Xesús ofrécenos un medio, a fe que nos chega desde o evanxeo. Pero nós somos libres de acollelo ou non. El non impón, propón; El non obriga, ofrece. Só desde a nosa liberdade poderemos escoller, pero para iso debemos esforzarnos por coñecer.
Por que será que sempre temos oídos para escoitar o que din outros, e fáltanos tempo para coñecer, meditar, reflexionar e valorar o que El nos ofrece como camiño, verdade e vida?
CORAZÓN MISERICORDIOSO
  • Por todas as nosas desconfianzas; SEÑOR, FAINOS MISERICORDIOSOS.
  • Polos noso medos e dúbidas; CRISTO, FAINOS MISERICORDIOSOS.
  • Pola nosa pouca capacidade para ser compasivos; SEÑOR, FAINOS MISERICORDIOSOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*        Volve, unha vez máis, a palabra de Deus a invitarnos a reflexionar sobre o sentido, importancia e lugar que a confianza vai tendo na nosa vida. Desta volta, na lectura do libro dos Reis, achéganos un diálogo entre o profeta Elías e a muller da casa onde fora acollido. Ela, preocupada pola saúde do seu fillo; el invitándoa a facerlle un oco a Deus no corazón. E no que en principio parecen dous mundos irreconciliables, a través da comunicación entre os dous, vai aparecendo a importancia de abrir o corazón a Deus, a confiar nel, a non darse por vencidos diante das dificultades. Namentres as persoas, os proxectos, as expectativas... van fallando, Deus segue a estar ao noso lado, mostrándose como amor, compañeiro, amigo; ese Outro que nunca retira a súa presenza do noso lado, e que vai deixando sorrisos, palabras, axudas, escoitas de persoas ás que nós non lle somos indiferentes. Pero, como nos custa, moitas veces, entender esta presenza de Deus desde os demais! Por que nos empeñamos en mirar, coller ou tocar, cando o que verdadeiramente nos dá forza, alento e esperanza é saber, aprender e confiar? Porque a palabra de Deus non só está nun libro que lemos cada vez que participamos na celebración do domingo.Non. A palabra de Deus está no corazón, nas mans, nos ollos, na palabra de ánimo que aqueles cos que nos atopamos, e aos que non lles somos indiferentes, para os que somos alguén, van poñendo na nosa vida.
*        E esta palabra, Paulo volve a explicárllela aos cristiáns de Galacia, tal e como escoitamos na lectura de hoxe. Pero tenta facerlla chegar sen présa, con cariño, trillándolla para que a entendan ben. Por iso lles di que non é unha palabra calquera, unha palabra que envellece nin tampouco unha palabra que poida esquecerse. A palabra de Deus que el recibiu e agora lles transmite é palabra viva, alentadora, estimulante para a vida dos que queiran/mos acollela. Non só se aprende, hai que vivila, convertela en feitos, porque a través dela Deus vai enchoupando a nosa vida, o noso xeito de ser e facer as cousas. E Paulo vailles contrapondo como era a súa vida antes de que a palabra revelada en Xesús chegara a ela, e como é agora. O cambio non se produciu nel por coñecela e aprendela de memoria, senón por tela acollido na súa vida, facéndolle cambiar non só o xeito de ver o mundo, senón de actuar no medio del. E se antes era dos que denunciaba, perseguía, amedrentaba... aos que querían seguila; agora é dos que a anuncian, a viven a rezan e a proclaman. Todo un cambio naquel que foi capaz de pasar do medo e a imposición á confianza e a liberdade. Porque só desde elas a palabra de Deus pode impactar e axudarnos a cambiar e ver a vida desde outras claves distintas ao interese, a mentira, a corrupción, o engano ou a utilización das persoas para acadar os propios intereses. E cando algo tan extraordinario está a ocorrer, non se pode gardar no íntimo e privado de cada un, senón que é necesario dalo a coñecer. Por iso, do mesmo xeito que o fixo Paulo, tamén nós somos invitados a nor ter medo, a mostrarnos como o que somos: Fill@s de Deus e iguais en dignidade.

*        Da confianza da que nos falan tanto o libro dos Reis como Paulo, é do que trata o evanxeo de hoxe. Porque só quen de verdade se sabe persoa de confianza e sen medo é capaz de abrir o corazón e poñerse na man de Deus. Ante a situación de dor pola que está a pasar aquela muller viúva á que lle levaban a enterrar tamén ao seu fillo, Xesús non pasa de largo, senón que para e fálalle. Pero non lle fala de xeito altivo, como se El fose o que tiña a solución, senón de maneira compasiva, que non supón facer menos aos demais, senón sentir verdadeira paixón polo que lle está a ocorrer ao outro. E no seu falar, Xesús vai xerando confianza naquela muller: ela cala e escoita, e nesas dúas actitudes comeza a mostrarse a confianza. Porque a vida que dá Xesús é a que nos axuda a descubrir que a pesares das dificultades, fracasos, problemas... que nos van aparecendo, El segue a estar aí, ao noso lado. E namnetras todos se van ou perden a esperanza, e polo tanto xa nada nos poden ofrecer, El sempre ten un camiño que nos invita a andar e que ten un final que non é nin difuso nin frustrante, senón cheo de esperanza. Ofreceullo a aquela muller desconsolada, e ela acolleuno. Tamén nolo ofrece a nós, seremos capaces tamén de collelo?
FRATERNIDADE ORANTE
Como aquela nai que sentía a dor de perder ao seu fillo, e a soidade de non atopar consolo para a pena tan grande, tamén nós nos achegamos a Ti para sentir a forza da túa compaixón que nos leva a dicirche:
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA CONFIANZA
  • Para que a Igrexa non sexa intolerante nin madrastra, e traballe por levar a forza da misericordia, que nos aprende Xesús, a todo o seu labor no mundo; especialmente no seu trato ás familias que viven a dor da ruptura, o desencontro e o desamor, OREMOS.
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA CONFIANZA
  • Para que nas nosas comunidades non fomentemos actitudes de crítica fácil e inmisericorde coas persoas que non pensan nin se comportan coma nós, e evitemos facer guettos que exclúen e critican inxustamente, OREMOS.
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA CONFIANZA
  • Para que nós nos esforcemos cada día para poñerlle á palabra de Deus visibilidade activa, facendo do noso comportamento: cercanía a quen está afastad@, visita a quen se atopa enfermo, sorriso a quen viva na dor e a tristura e tempo a quen está só, OREMOS.
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA CONFIANZA
Grazas, Señor, por non deixar que o noso corazón se endureza na indiferenza de quen ignora que ao seu redor hai persoas, irm@ns, que nos necesitan e piden a nosa axuda. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Que alegría
saber que me andas buscando sen parar,
precisamente cando meto a pata e falto,
cando fago o mal! Grazas.
Que alegría
saber que me levas para a casa cheo de satisfacción,
porque por fin me atopaches,
xa que eu son o motivo das túas ansias! Grazas.
Que alegría
saber que eu son a razón da túa alegría,
e o mesmo cada unha das persoas que estamos aquí,
e cada un dos que, pobriños e pobriñas, andan polo mundo
mancados no corpo ou na alma! Grazas!.
(Manolo Regal, Xesús aquel home de aldea, p. 88)
 

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

4 advento 2024

    HUMILDES CARPINTEIRAS E CARPINTEIROS DO BERCE DA SINXELEZA ACOLLEDORA SINAL DE ADVENTO Completamos o noso berce.   CANTO GOZOSO o    ENTRADA:  Volve Señor (Nº 90) o    LECTURAS:  Vén axiña visitarnos (Nº 86) o    OFERTORIO:  Recibe, Señor (Nº 31) o    COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   OLLOS DE ESPERANZA              Belén era unha aldea pequeniña, un lugar que pasaba totalmente desapercibido e que semellaba pouco ou nada importante. Ata que unha noite converteuse en lugar de salvación e acollida, porque alí naceu o Fillo de Deus. Neste cuarto e derradeiro domingo do Advento, Belén quere ser para todas e todos nós un recordatorio claro de que Deus está no sinxelo, no humilde, na xente máis esquecida e que, ao igual que Belén, é moitas veces invisibilizada e marxinada.    CORAZÓN MISERICORDIOSO ·      ...