Cando
a desconfianza entra en nós para quedarse, a misericordia ten difícil agromar
na mirada desde a que nos achegamos a comprender o mundo do que formamos parte
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
*
LECTURAS: Canta aleluia (Nº 21)
*
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá (Nº 34)
*
COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
ESCOITA ACTIVA
Unha das actitudes que cada vez medra máis nas persoas é a da
desconfianza. E nunca tanto coma hoxe se esquecen as palabras dadas, os
compromisos feitos, os acordos acadados... porque non acabamos de confiar en
que quen os asina os garde, os cumpra os defenda. Que mágoa, pouco a pouco a
desconfianza vai entrando no noso xeito de ver a vida, entender o mundo e
tratarnos uns aos outros, acabando por vivir nun auténtico estado de
provisionalidade e medo ante todo. A dúbida entra en canto facemos e nas nosas
relacións cos demais, o que nos fai inseguros, intolerantes e indiferentes a
canto non resulte beneficioso nin rendible para os nosos intereses.
Diante desta maneira de desenvolvernos, Xesús apórtanos outra
perspectiva totalmente distinta: a perspectiva de quen valora ás persoas por
selo e non polo que teñen ou o poder que atesouran. El achégase invitando a
superar a indiferenza, a crecer na misericordia, a descubrir a forza e
xenerosidade que produce o esforzarse por ser misericordiosos. Quen non é capaz
de deixar de mirar atrás, e sempre está en disposición de facerlle pagar a
outros canto lle fixeron, nunca entenderá que quere dicir Xesús cando fala da
misericordia, nin tampouco por que o papa Francisco ten convocado este xubileu
da misericordia no que nos invita aos cristiáns a deixar de mirar atrás, para
poñer os ollos no aquí que temos que construír, para que o futuro que lle imos
deixar aos que veñan sexa verdadeira casa común de acollida e perdón.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque
oímos moito, pero non queremos escoitar que Deus perdoa na medida na que nós
tamén perdoemos; SEÑOR, QUE SUPEREMOS A
NOSA DESCONFIANZA.
· Porque
seguimos demasiado pegados a un corazón endurecido e pouco disposto a ser
xeneroso cos erros dos demais, CRISTO,
QUE SUPEREMOS A NOSA DESCONFIANZA.
· Porque a
nosa desconfianza nos vai afastando dunha vivencia alegre do evanxeo; SEÑOR, QUE SUPEREMOS A NOSA DESCONFIANZA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
* A diferenza
do que facemos nós, Deus non planea a súa relación con nós desde a
desconfianza, a dúbida ou o resentimento. Todo o contrario. Para El somos o
cumio da súa obra, e como todo o puxo ao noso dispor, toda a súa acción remite a
nós. Por iso dicimos que somos imaxe e semellanza súa: porque gozamos do
respecto e igualdade, da mesma sacralidade de Deus. Non somos números, cousas
ou listados de nomes e profesións, senón dignidade e presenza permanente de
confianza e respecto desde Deus para os outros. A mágoa é que inda que os eixes
da fe que profesamos están claros, a súa aplicación, a nosa maneira de vivilos,
fan que nos vaiamos afastando de todo canto El puxo da súa parte. Porque nós
somos individualistas, imos ao noso, desdicímonos da palabra dada, buscamos o
enfrontamento e utilizamos aos demais segundo a propia comenencia. Todo o
contrario do que El quixo e dispuxo para nós. Pero a pesares diso, segue a
insistir, unha e outra vez sen cansar, de que non nos deixa solos, de que non
imos ao pairo, de que o perdón e a misericordia están no seu ADN, polo que ante
El sempre teremos unha, varias ou todas as oportunidades; porque “o Señor perdoa o noso pecado”, e deste
xeito a morte do ser humano, a morte nosa non é para a vida eterna, senón só
para o mundo, por iso somos persoas de paso, pero non ante Deus, para quen
pasamos a ser eternidade. E inda que non volo pareza, isto é o que confesamos
cada vez que rezamos o credo.
* E no seu
Fillo fomos xustificados; é dicir, en Cristo, para nós, comezou a superación do
mal, do sensentido, da desesperación, da inxustiza, da insolidariedade... A fe
que nos une a El e que compartimos fainos homes e mulleres de presente e
futuro, de esperanza, de sentido, de loita constante e permanente, si, pero
sabendo cara onde imos. Non camiñamos sen rumbo, non facemos as cousas sen
saber por que, non estamos deixando que o tempo pase limitándonos a miralo na
distancia. Non. En Cristo todos fomos convertidos en sentido e camiño cara á
plenitude, por iso vivir é unha tarefa permanente, dura, difícil... pero con
sentido e razón: gozar da plenitude do seu amor. Acoller e transmitir. Esas son
as dúas liñas desde as que estamos chamados a ir andando este camiño que nos
vai levando cara El. Sen présa, pero tamén sen pausa; sen buscalo, pero sabendo
que cando chegue entenderemos e compartiremos que todo pagou a pena, pois
gozamos da súa presenza. E ninguén nola vai poder quitar nunca máis.
* Isto non
foi capaz de entendelo o fariseo do que nos fala o evanxeo. El invitaba, pero
non sabía por que; quedaba no xesto externo, no superficial, sen entrar na
dinámica interna e nova que propuña Xesús. Quizais tamén a nós as veces nos
pase algo parecido. Somos reacios, ou polo menos cústanos, a entrar na dinámica
da proposta de Xesús. Unha dinámica que nos chama a compartir, perdoar,
acoller, superar prexuízos, entender a misericordia como achegamento a Deus
desde o achegamento aos demais, especialmente aos máis débiles; ou a aqueles dos que estamos máis distanciados. Non
son palabras. Son actitudes, conviccións, formas de darlle á vida sentido e
horizonte. Non estamos perdidos. En Xesús temos toda unha proposta a
desenvolver en liberdade, pero de xeito coherente. Se queremos podemos vivir a
vida desde outras claves distintas das do poder, a teatralidade, o exhibicionismo
–circo- mediático ou o recoñecemento social. Xesús perdoa, si, pero nós temos
que saber perdoar e aprender pedir perdón, porque por moito que El nolo ofreza,
se nós non o collemos, todo se converte en nada. E xa sabemos que nós non somos
ninguén, senón alguén con dignidade e chamados a vivir sabéndonos imaxe e
semellanza Del.
FRATERNIDADE ORANTE
Porque
Deus é misericordia enchoupada sempre de
xenerosidade, dicimos xunt@s:
SEÑOR, ACUBÍLLANOS
AO TEU CARÓN
· Para que a
Igrexa sexa non unha institución, senón unha comunidade onde mande o respecto,
a axuda, a xenerosidade e o compromiso cos máis pobres, OREMOS.
SEÑOR,
ACUBÍLLANOS AO TEU CARÓN
· Para que
non deixemos que o evanxeo se converta en obxecto de museo, senón que nos
esforcemos por darlle vida a través do noso actuar alegre, esperanzado, xusto e
sempre solidario, OREMOS.
SEÑOR,
ACUBÍLLANOS AO TEU CARÓN
· Para que
abramos ben os ollos ao mundo no que vivimos, e nos esforcemos en poñer corazón
e non normas, que non saben recoñecer que na casa común que Deus puxo ao noso
dispor, estamos chamados a respectarnos e termar uns dos outros, OREMOS.
SEÑOR,
ACUBÍLLANOS AO TEU CARÓN
Señor,
acolle a nosa oración comunitaria que hoxe, cando nos invitas a facer do perdón
guieiro da nosa vida, compartimos rezando, pedindo e agradecendo o don da fe
compartida e celebrada. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Cando entrei na túa casa, non me ofreciches
auga para os pés;
ela, pola contra, regoumos coas súas bágoas
e enxugoumos co seu longo cabelo.
Ti non me bicaches;
ela, en troques, desde que entrou non
deixou de bicarme.
Ti non me unxiches a cabeza;
ela, en troques, unxiu os meus pés cun caro
perfume.
E se
pasamos a outras cousas....
Ti invitáchesme e deixáchesme plantado;
ela invitouse e acompañoume.
Ti estiveches mirando de reollo;
ela, cos seus ollos húmidos.
Ti, no teu interior, murmuraches dela e de
min sen reparo ningún;
ela amoume como sabe que me gusta que me
amen.
Ti fuches rañica e ata arteiro;
ela, agradecida cos seus xestos humanos.
Ti escandalizácheste;
ela recuperou a súa dignidade perdida e
salvouse.
O banquete rematou.
Non te sorprendas.
Deus quere persoas novas.
Comentarios