Ir al contenido principal

12 Domingo TO C 2016


Salvar a vida desde a xenerosidade de quen se achega a tantas persoas que non están no foco desde o que se fai rebumbio social: os políticos, os da lista Forbes, os xogadores de fútbol... senón nas trastendas que non se mostran, pero nas que se sofre, para dicirlles: ”contade comigo”
Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO
ENTRADA: Vinde axiña, compañeiros (Nº 10)
LECTURAS: Xesús é Señor (Nº 16)
OFERTORIO: Señor Xesús (Nº 52)
COMUÑÓN: Acharte presente na vida (Nº 51)

ESCOITA ACTIVA
Na linguaxe cristiá, poñer a vida a salvo non é sinónimo de covardía, medo, renuncia ou comodidade. Todo o contrario. Cando Xesús fala de poñer a vida a salvo, estanos a invitar a que nos esforcemos por darlle un sentido, por buscar unha razón desde a que pague a pena vivir, descubrir que máis alá do que chama a atención polas luces, cores ou barullo, hai un sentido, unha razón, unha maneira de sentirse a gusto con canto un fai e di. A isto se refire Xesús cando nos chama a poñer a vida a salvo. Non quere que nos metamos dentro dos templos e que pechemos as portas. Tampouco que nos pasemos ao outro extremo e nos fagamos intolerantes e violentos.
Para El salvar a vida significa saír ao encontro dos demais, especialmente de todos eses demais que se senten solos, tristes, esquecidos ou enganados, e dicirlle: aquí estou, aquí me tes, conta comigo, es alguén.
Vendo o que hoxe está a ocorrer no noso mundo cos refuxiados, as mulleres maltratadas, os nenos abusados... non pensades que temos que saír das nosas burbullas para achegarnos a quen nos agardada e dicirlle: grazas por salvarme a vida? Porque a salvación non vai vir do tempo pasado dentro do templo, senón da nosa capacidade para facer lío (lea) a prol da dignidade, igualdade e respecto das persoas, fóra del.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·      Porque escoitamos palabras; pero non cambiamos o corazón; SEÑOR, QUE A SALVACIÓN PASE POLO ACTUAR HONESTO.
·      Porque facemos da fe dogmas e non achega a quen se sente necesitado de ser escoitado; CRISTO, QUE A SALVACIÓN PASE POLO ACTUAR HONESTO.
·      Porque somos incapaces de entender que Deus quérenos ledos, solidarios e  traballando en común; SEÑOR,QUE A SALVACIÓN PASE POLO ACTUAR HONESTO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*      Os xestos no ámbito do relixioso son moi importantes. Non estamos a falar dunha experiencia que poidamos percibir a través dos sentidos, senón por medio da representación simbólica. Por iso xogan un papel fundamental para axudarnos a comprender o misterio dunha fe acollida, compartida e celebrada. E de xestos falan hoxe os textos da palabra de Deus. Non podía ser doutro xeito se ao que nos estamos a referir é á graza e á salvación, dúas realidades das que falamos e escoitamos dicir moitas veces, pero que non vemos de xeito material, senón que nos referimos a elas poñéndolle a concreción das nosas accións, do noso actuar. Por iso afirmamos que a salvación vaise realizando a medida na que imos descubrindo que os outros, porque son iguais a nós e posúen a mesma dignidade, merecen o maior dos respectos. E contribuímos a desenvolver o proxecto de salvación de Deus cada vez que nos paramos a escoitar a quen necesita falar, cada vez que non permanecemos calados cando alguén é agredido ou tratado con violencia ou cando á alguén non se lle recoñecen os mesmos dereitos que pedimos para nós ou xustificamos calquera tipo de comportamento que supoña non recoñecelo coma irmán. Acoller a salvación supón poñer á persoa, coma nós imaxe e semellanza de Deus, como referencia á hora de comportarnos e tratarnos. E a graza de Deus iremos entendendo que significa na medida que nos vaiamos sentindo a gusto co que facemos e realizamos, na mesma medida que nos descubrimos libres, responsables e vivindo, non illadamente, senón como pobo, como comunidade, compartindo a identidade común de ser fill@s de Deus.
*      Isto é posible para os que nos chamamos cristiáns porque o bautismo non foi só un rito no que nos botaron auga por riba da cabeza e nos crismaron no peito e na fronte, senón que supuxo a incorporación ao grupo dos seguidores de Xesús, ao noso grupo:a Igrexa. Unha Igrexa que se vai reunindo no nome do Señor de xeito comunitario sempre que un dos seus membros celebra un momento especial da súa vida; pero tamén todos os domingos para facer presente e actual, non coma algo que pasou hai moitos anos, canto Xesús fixo na Última Cea. Por iso estamos revestidos de Cristo. Non ao modo dunha roupa que pomos un día e cambiamos por outra ao seguinte, senón coma a identidade que nos configura iguais entre nós e con El. É esta unha vestidura que irá sempre con nós, porque una vez que nos acolleu ao seu abeiro, non pode prescindir de nós nin esquecernos. Somos, para sempre, Del e con El.
*      Por iso é tan importante o tempo dedicado á oración. Non una oración rutinaria e baleira, senón a oración que nos fai percibir que somos agraciados por gozar do seu amor e de facer posible que este amor se vaia desenvolvendo cara aos demais e cara El, cada vez que saímos ao encontro de quen está a esperar por nós na loita por canto supoña defender, desde a casa común que tod@s compartimos, o esforzo por coidalos e por facerlle sitio, sen exclusións ideolóxicas nin de credos, a cantos chamen e queiran entrar. Rezar, é polo tanto a mellor expresión de gratitude e de comuñón que nos abre a ver ao Deus no que cremos nos demais. Deste xeito, a pregunta de Xesús no evanxeo de hoxe, atopa resposta na coherencia e honestidade do noso actuar pensando non só en nós, senón en todos, pero especialmente nos que van sendo deixados na exclusión e no esquecemento.
FRATERNIDADE ORANTE
Para que sentíndonos unidos na tarefa de facer da salvación actuar libre, coherente e alegre, sintamos a forza do amor de Deus ao noso lado, dicimos xunt@s:
GRAZAS POR OFRECERNOS UN SENTIDO PARA A NOSA VIDA
  • Polo papa, os bispos, os curas e cantos colaboran no desenvolvemento da misión encomendada por Xesús de facer do evanxeo alegría para vivir; para que non se deixen arrebatar a frescura dun corazón solidario e fraterno disposto a levar xenerosidade a cantos a necesiten, OREMOS.
GRAZAS POR OFRECERNOS UN SENTIDO PARA A NOSA VIDA
  • Para que nas comunidades parroquiais das que formamos parte, nos esforcemos de verdade por facer do evanxeo razón desde a que vivir e fomentar o perdón, a colaboración, a misericordia e a dispoñibilidade do noso tempo ofrecido a quen o necesite para poñer nos seus beizos e no seu corazón un sorriso, OREMOS.
GRAZAS POR OFRECERNOS UN SENTIDO PARA A NOSA VIDA
  • Para que cantos hoxe temos escoitado e meditado desde a palabra de Deus sobre a nosa vida, non deixemos que o tempo compartido na celebración sexa tempo perdido e cheo de aburrimento e rutina, senón que deixemos que o Espírito mova os nosos corazóns a ser activos e preocupados polo ben que lles podemos facer aos demais, OREMOS.
GRAZAS POR OFRECERNOS UN SENTIDO PARA A NOSA VIDA
Señor, agradecidos por non facer da salvación un dogma, senón a meta dun camiño que imos realizando de xeito comunitario, fraterno e solidario, poñemos ao teu abeiro a oración desta mañá que acabamos de rezar xunt@s. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Seremos cristiáns e cristiás coherentes se:
nos manifestamos tal como somos,
expresamos de xeito claro as nosas opinións,
recoñecemos dun xeito valente os nosos erros,
non temos dúas caras,
amamos e practicamos a verdade,
nos lanzamos decididamente a mellorar o noso mundo,
seguimos a nosa propia vocación con fidelidade,
adoitamos mirar cara dentro de nós,
somos fieis a aquilo que cremos,
afirmamos con decisión os nosos valores,
vivimos conscientes das nosas posibilidades,
sabemos conseguir o que nos propoñemos,
cremos, esperamos e traballamos.
Se estamos plenamente convencid@s do amor que nos ten Deus Pai.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos co...

6 Pascua 2024

  CONSTRUÍNDO CASA COMÚN SEN FACER DISTINCIÓNS NIN PERDER A IDENTIDADE CANTOS ·        ENTRADA:  Con ledicia vimos todos ao altar (Nº 2) ·        LECTURAS:  Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 23) ·        OFERTORIO:  O amor é o meirande (Nº 120) ·        COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   AQUECENDO O CORAZÓN              Neste sexto domingo de Pascua invítasenos a prestar atención, poñendo corazón, ollos, mans, pensamento, pés... para vivir facendo do amor cerne da nosa vida. A isto chámanos o Evanxeo de hoxe. Non é doado, sabémolo, pero non podemos renunciar a tentalo, porque só quen se esforza pode recoller logo o froito do seu esforzo.          Cando Xesús fala do amor, non está a teorizar nin tampouco a dicir palabras pa...