Que
a túa vara sexa caxato para o camiño e non arma de enfrontamento
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
* ENTRADA: Con ledicia vamos todos ao altar (Nº 2)
*
LECTURAS:
Ergo os meus ollos cara aos montes
*
OFERTORIO:
Grazas, Señor (Nº 34)
*
COMUÑÓN:
Non vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
A vara de Deus, a diferenza de outras varas, non ten
como cometido golpear a ninguén nin provocar enfrontamento entre uns e outros.
Non é unha vara para a violencia, senón para, apoiándose nela, axudar a facer o
camiño. E ese camiño ten parada nesta mañá na igrexa parroquial para dedicarlle
un pouco do noso tempo a Deus rezando, desde o íntimo de cada un e cada unha de
nós, e como comunidade. Por iso rezamos pedindo, agradecendo e compartindo esta
oración do día do Señor sabéndonos cercanos e a carón uns doutros.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Pola
nosa falta de constancia e as nosas desconfianzas; SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS Á FE QUE NOS TRANSMITIRON OS NOSOS PAIS.
·
Porque
as nosas canseiras lévannos polo camiño do desánimo e da tristeza; CRISTO, QUE NON RENUNCIEMOS Á FE QUE NOS
TRANSMITIRON OS NOSOS PAIS .
·
Por
confiar no que fai barullo e desconfiar do silencio que nos fai sentir a túa
voz e experimentar a túa axuda; SEÑOR,QUE
NON RENUNCIEMOS Á FE QUE NOS TRANSMITIRON NOSOS PAIS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*
Fronte
aos que buscan enfrontamento e violencia e non respectan a dignidade das
persoas, senón que só se achegan aos que pensan coma eles, desprezando a todos os
demais, a palabra do libro do Éxodo que temos proclamado fálanos da vara, do
caxato como referencia da compaña e da presenza de Deus. Desde El non somos
chamados a buscar enfrontamento nin violencia, senón que a nosa tarefa é a de
achegarnos, escoitar, buscar pontes de entendemento e ver de facer tarefas
xuntos. Porque o Deus cristián non separa, senón que une, facéndonos compartir
a fraternidade de ter un mesmo Pai que nos converte en irmáns e irmás preocupados
uns dos outros; e invitándonos a facer camiño aprendendo a mirar cara aos
lados, para que aqueles que están nas beiras, abandonados polos que propoñen
grandes proxectos ou quedan afónicos con moitas promesas, sexan acollidos e
valorados na súa dignidade e na súa persoa por parte dos que nos dicimos
confesantes no Deus que non cansa de abrir os brazos para agarimarnos nunha
aperta de universalidade que busca facer da misericordia guieiro do seu amor
cara nós.
*
Nese
Deus atopamos o noso socorro, a nosa axuda, o noso acougo. Porque Deus non é
nin para vencer en batallas nin para facer de menos aos demais, senón para
acoller e alentar. O noso socorro vén do Señor, que fixo o ceo e maila terra;
pero para iso temos que erguer os ollos e mirar sen medo desde a confianza e a
misericordia, porque del vainos vir sempre o seu auxilio, a súa dispoñibilidade
e a compaña para que non fagamos o camiño con tristeza e soidade. Erguer os
ollos, mirar de fronte, unir capacidades e facer do esforzo e da colaboración
de cada un camiño de entendemento. Porque o cristianismo non é unha acción
individual na que cada quen vai por libre, senón un camiño compartido no que
imos axudándonos uns aos outros para non atoparnos nunca solos. Entendemos
entón por que Paulo lle di a Timoteo que manteña canto ten aprendido, facendo
memoria viva do paso polo mundo de Xesús. Aquel que paraba, escoitaba, tendía a
man e non daba as costas. E do mesmo xeito que Paulo lle di a Timoteo que
pregoe a palabra a tempo e a destempo, tamén nolo di a nós para que este camiño
sexa sempre un testemuño do que se vive, cre e celebra; evitando facer da fe
ben un espectáculo ben un conxunto de ritos que repiten externamente, pero que
non se senten nin se viven interiormente desde o corazón. Tarefa nosa é entón:
alentar, aconsellar, escoitar... pararnos e preocuparnos polas e das persoas.
*
Nesta
xeira as palabras de Xesús no evanxeo convértense en esixencia de non facer do
corazón nunha pedra, senón un esforzo por facer da carne que latexa sinxeleza,
humildade, dispoñibilidade, honestidade, coherencia...á hora de tomar decisións
e de relacionarnos uns cos outros. Porque o seguimento de Xesús non é un circo
nin un baile de máscaras, senón unha entrega cara aos demais para tentar poñer
paz onde non a haxa, entendemento onde hai balbordo que fai a uns vencedores e
a outros perdedores. A xustiza de Deus, como acabamos de escoitar no evanxeo,
non se guía polas decisións de favorecer a quen máis ten e a quen máis manda,
senón polo actuar convencido de que nos demais somos capaces de descubrir, ver
e respectar a imaxe e semellanza de Aquel a quen chamamos Deus. E se o xuíz
inxusto foi capaz de darse conta de que o seu actuar non correspondía coa
insistencia e perseveranza da muller; cómo Deus, que é sempre Pai/Nai non vai
estar ao dispor de todo canto nos faga felices? Actuemos logo movidos pola
rectitude, o obrar coherente a as decisións maduras e en conciencia.
FRATERNIDADE
ORANTE
Porque
Deus non se deixa levar nin polos nosos enganos nin polas nosas medias
verdades, poñemos con sinceridade canto nos preocupa baixo a súa guía e digamos
xuntos:
SEÑOR, QUE A TÚA GUÍA SEXA
SEMPRE LUZ NO NOSO CAMIÑO
·
Para
que entre todos fagamos da Igrexa comunidade fraterna, libre e esperanzada,
OREMOS.
SEÑOR, QUE A TÚA GUÍA SEXA
SEMPRE LUZ NO NOSO CAMIÑO
·
Para
que nas nosas parroquias nos esforcemos por ser sementadores de concordia,
entendemento e axuda duns para cos outros, OREMOS.
SEÑOR, QUE A TÚA GUÍA SEXA
SEMPRE LUZ NO NOSO CAMIÑO
·
Para
que cantos hoxe temos escoitado e meditado a Palabra de Deus saibamos aplicala
a nosa vida de cada día, converténdoa en accións que fan posible que as
persoas, a pesares da súa dor e das súas dificultades, poidan descubrir a
esperanza que, a través do noso actuar, nos ofrece a tod@s Xesús, OREMOS.
SEÑOR, QUE A TÚA GUÍA SEXA
SEMPRE LUZ NO NOSO CAMIÑO
Acolle
e alenta, Señor, canto hoxe temos compartido nesta oración comunitaria.
P.X.N.S. Amén
MIRADA DE
ESPERANZA
Que
non se nos afaga o corazón, Señor,
a
ver persoas sufrindo en situacións inxustas.
Que
non vexamos coma algo normal tropezarnos
con
homes e mulleres sen casa e sen teito.
Que
nos sorprendamos cada día
deste
mundo no que uns temos de todo
mentres
a outros lles falta de todo.
Que
non se nos afaga o corazón
á
dor do irmán que está na cuneta.
Pon
tenrura, Señor, na nosa mirada;
pon
agarimo na nosa man que saúda;
pon
misericordia na nosa mente que fai xuízos;
pon
sabedoría na nosa linguaxe;
pon
escoita nos nosos oídos que peciben.
Pon,
Señor, xustiza, unha migalliña da túa xustiza, na nosa vida.
Comentarios