Se cremos no Deus da vida, por que o noso
actuar é tan pouco vitalista
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Con ledicia vimos (Nº 3)LECTURAS: Pai, Pai, póñome nas túas mans
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá (Nº 34)
COMUÑÓN: Acharte presente na vida (Nº 51)
ESCOITA ACTIVA
Falar da vida, vivir a vida, crear vida... son todas elas
expresións que escoitamos e utilizamos moitas veces. Non sei se cando isto
ocorre somos conscientes do que supón respecto a como debemos de comportarnos e
facer as cousas. Porque se a vida é un don que temos que ir desenvolvendo, por
que non somos quen de demostralo desde a nosa maneira de valorar o que somos,
de querernos sen aparentar, de respectarnos sen necesidade de que ofendamos aos
que non pensan coma nós, non falan coma nos ou non rezan coma nós? Si, a todos
se nos escapa a lingua para dicir cousas que despois, cando hai que
concretalas, non somos capaces de darlle continuidade coa nosa maneira de actuar.
Por iso o papa Francisco, na súa exhortación sobre a Ledicia do amor, insiste
moitas veces na necesidade de deixar atrás as palabras bonitas, as medias
verdades, as aparencias, que non din nada; para construír a vida desde o
realismo da sinxeleza, a acollida e a colaboración.
Que a celebración de hoxe nos axude a pensar, desde a vida de
cada unha das persoas que nela participamos, se o que facemos e a maneira de
facelo supón respecto á vida, toda vida, e á dignidade que ela encerra.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Para que sexamos construtores de vida aprendendo a respectar e querer a quen pensa distinto a nós; SEÑOR, QUE VIVAMOS A VIDA DESDE A TÚA ESPERANZA.
- Para que non deixemos que o desánimo nos converta en cristiáns de ritos e costumes, esquecendo que é no que facemos cada día onde debemos mostrar que Ti es a nosa forza; CRISTO, QUE VIVAMOS A VIDA DESDE A TÚA ESPERANZA.
- Para que o enfrontamento, a mentira, a desconfianza e o orgullo non tapen a necesidade de recoñecer as nosas equivocacións; SEÑOR, QUE VIVAMOS A VIDA DESDE A TÚA ESPERANZA.
OLLOS ABERTOS E
PÉS NO CHAN
* A sabedoría de Deus, como tantas veces temos manifestado e
escoitado uns e outros, non se identifica coa acumulación de coñecemento, senón
co ir despregando, na nosa relación duns cos outros, a capacidade de saber
escoitarnos, de dedicarnos tempo, de non deixarnos levar das présas, ou de
valorar a experiencia dos que xa teñen pasado polo que nós estamos a pasar. É
entón, unha sabedoría pouco ao uso do que se entende agora. Para El, o
importante non son as licenciaturas, doutorados ou os moitos idiomas que
saibamos falar. O importante para Deus, por iso El é sempre contrapunto para a
maneira de pensar que temos ás persoas, é saber poñer no centro da nosa maneira
de facer as cousas aos homes e mulleres que rin, choran, sofren, gozan, vense
necesitados de tenrura ou saben que poden levar alegría a quen está solo,
desacougado ou triste. Por iso esta mañá a Palabra non pode deixarnos
indiferentes, despois de escoitala, respecto a como nós imos facendo as cousas,
porque a forza de non parar e pensar nelas, acabamos por volvernos indiferentes
ante canto lle pasa aos que están ao noso redor. E xa sabemos, que, como nos di
esta Palabra, inda que El é amigo da vida, tócanos a nós facer que esta amizade
creza, madure e se estenda cara aos demais.
* Abrir a nosa relación aos demais e superar a tentación de empobrecernos
en nós mesmos, supón todo un esforzo, unha tarefa que non sempre é doada.
Moitas veces verémonos sen ánimo, sen forza, incapaces de deixar atrás o
fracaso dunha relación, a contestación que non esperabamos de quen tanto queriamos,
a dor e o sufrimento dalguén que tanto necesitamos e queremos; en fin, moitas
situacións que a todos, nun momento ou outro da vida, nos teñen chegado. Para
os primeiros cristiáns estas situacións tampouco eran doadas de entender e
vivir, por iso necesitaban a presenza, física ou por carta, daqueles que os
foran incorporando á fe en Xesús. E un dos que asume esta tarefa é Paulo, e na
carta que hoxe temos escoitado aos Tesalonicenses, dilles que inda que as
dificultades van seguir estando presentes nas súas vidas, é necesario asentar a
busca da forza para afrontalas en Xesús: no seu proxecto de comunidade, que fai
posible que nos vaiamos axudando uns aos outros; no seu alento permanente, que
non deixa que as dificultades escurezan ou destrúan as conviccións de fe; na
necesidade de valorar a forza da oración realista, sincera, auténtica e
verdadeira, a oración de quen se pon na man de Deus sen renunciar a esforzarse e
afrontar canto a vida vai poñendo no camiño que día a día temos que ir realizando.
A esperanza plena e final chegará, claro que chegará! acaso non o confesamos
sempre que rezamos o credo? pero non poderá ser plena se antes non fomos
capaces de arrimar o ombreiro para ir superando, entre todos, os problemas e
dificultades, persoais e comunitarios, que a todos se nos presentan. Non é logo
a nosa unha fe de mirar para o ceo sen poñer os pés no chan, senón todo o
contrario!.
* E a capacidade de poñer sempre os pés no chan e non escapar das
dificultades fainos ver que sempre, todos, estamos necesitados uns dos outros.
Isto axuda a que aprendamos a ser dialogantes, solidarios e abertos a ver máis
alá da situación persoal de cada un de nós. A salvación, esa palabra que tanto
escoitamos, supón que o que nos agarda ao final ao lado de Deus, será froito de
toda a capacidade e esforzo que puxemos por poñer os ollos, non só nas cousas
que nos conveñen e interesan, senón na capacidade que temos de xerar encontro e
relación cos demais. No Evanxeo vemos isto na actitude que Xesús mostra con
Zaqueo. Outros, tendo en conta o seu pasado -recadador de impostos, ao servizo
sempre do inimigo: os romanos- xa lle terían dado as costas. Pero Xesús non. Ao
contrario: achégase, escóitao, acompáñao, entra na súa casa... porque só cando
nos achegamos e somos capaces de deixar atrás xenreiras, envexas, rancores e
todo canto nos enfronta -a uns e a outros, porque as cousas non teñen só unha
dirección- conseguiremos entrar no proxecto de salvación ao que nos chama e
invita Xesús. Remexamos dentro de nós para non deixar pasar esta oportunidade
que, desde a actitude do Zaqueo que se recoñece necesitado de cambiar, axude a
que tamén nós cambiemos para ser mellores persoas, verdadeiros crentes e
auténticos cidadáns esforzados por crer de verdade no proxecto de construír a
casa común.
FRATERNIDADE
ORANTE
Porque
Deus é un Deus de vivos e para os vivos, compartamos a oración comunitaria
dicindo:
SEÑOR, GRAZAS
POR QUEDAR NA NOSA CASA
- Para que a Igrexa sexa sempre casa común onde poder expresar a fondura de canto nos doe, nos aleda, nos anima ou nos entristece, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS
POR QUEDAR NA NOSA CASA
- Para que a relación entre nós nas nosas parroquias sexa verdadeiramente fraterna, solidaria e con capacidade de perdoar e pedir perdón uns aos outros, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS
POR QUEDAR NA NOSA CASA
- Para que canto temos compartido, rezado, reflexionado e vivido na celebración de hoxe nos axude a tomar conciencia de que só afrontando os problemas do aquí da terra, entenderemos o que significa a plenitude do amor de Deus, alí no ceo, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS
POR QUEDAR NA NOSA CASA
Señor
da vida e de vida, acompaña sempre o noso camiñar en comunidade, para que a
salvación que nos ofreces poidamos acollela desde a solidariedade dos que nos
sabemos fill@s do Deus que nunca nos deixa sós. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE
ESPERANZA
Sinaláchesnos un
anaco da viña e dixéchesnos: “vinde e traballade”. Mostráchesnos unha mesa
baleira e dixéchesnos: “enchédea de pan”. Presentáchesnos un campo de batalla e
dixéchesnos: “construíde a paz”. Sacáchesnos ao deserto coa alba e dixéchesnos:
“erguede a cidade”. Puxeches unha ferramenta nas nosas mans e dixéchesnos: “É
tempo de crear”.
Escoita ao
mediodía o rumor do traballo co que o ser humano se afana na túa herdade e
crece cada día entre as súas mans a obra das túas mans.
Comentarios