Ir al contenido principal

31 domingo TO C 2016


Se cremos no Deus da vida, por que o noso actuar é tan pouco vitalista
Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO
ENTRADA: Con ledicia vimos (Nº 3)
LECTURAS: Pai, Pai, póñome nas túas mans
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá (Nº 34)
COMUÑÓN: Acharte presente na vida (Nº 51)
ESCOITA ACTIVA
Falar da vida, vivir a vida, crear vida... son todas elas expresións que escoitamos e utilizamos moitas veces. Non sei se cando isto ocorre somos conscientes do que supón respecto a como debemos de comportarnos e facer as cousas. Porque se a vida é un don que temos que ir desenvolvendo, por que non somos quen de demostralo desde a nosa maneira de valorar o que somos, de querernos sen aparentar, de respectarnos sen necesidade de que ofendamos aos que non pensan coma nós, non falan coma nos ou non rezan coma nós? Si, a todos se nos escapa a lingua para dicir cousas que despois, cando hai que concretalas, non somos capaces de darlle continuidade coa nosa maneira de actuar. Por iso o papa Francisco, na súa exhortación sobre a Ledicia do amor, insiste moitas veces na necesidade de deixar atrás as palabras bonitas, as medias verdades, as aparencias, que non din nada; para construír a vida desde o realismo da sinxeleza, a acollida e a colaboración.
Que a celebración de hoxe nos axude a pensar, desde a vida de cada unha das persoas que nela participamos, se o que facemos e a maneira de facelo supón respecto á vida, toda vida, e á dignidade que ela encerra.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
  • Para que sexamos construtores de vida aprendendo a respectar e querer a quen pensa distinto a nós; SEÑOR, QUE VIVAMOS A VIDA DESDE A TÚA ESPERANZA.
  • Para que non deixemos que o desánimo nos converta en cristiáns de ritos e costumes, esquecendo que é no que facemos cada día onde debemos mostrar que Ti es a nosa forza; CRISTO, QUE VIVAMOS A VIDA DESDE A TÚA ESPERANZA.
  • Para que o enfrontamento, a mentira, a desconfianza e o orgullo non tapen a necesidade de recoñecer as nosas equivocacións; SEÑOR, QUE VIVAMOS A VIDA DESDE A TÚA ESPERANZA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*      A sabedoría de Deus, como tantas veces temos manifestado e escoitado uns e outros, non se identifica coa acumulación de coñecemento, senón co ir despregando, na nosa relación duns cos outros, a capacidade de saber escoitarnos, de dedicarnos tempo, de non deixarnos levar das présas, ou de valorar a experiencia dos que xa teñen pasado polo que nós estamos a pasar. É entón, unha sabedoría pouco ao uso do que se entende agora. Para El, o importante non son as licenciaturas, doutorados ou os moitos idiomas que saibamos falar. O importante para Deus, por iso El é sempre contrapunto para a maneira de pensar que temos ás persoas, é saber poñer no centro da nosa maneira de facer as cousas aos homes e mulleres que rin, choran, sofren, gozan, vense necesitados de tenrura ou saben que poden levar alegría a quen está solo, desacougado ou triste. Por iso esta mañá a Palabra non pode deixarnos indiferentes, despois de escoitala, respecto a como nós imos facendo as cousas, porque a forza de non parar e pensar nelas, acabamos por volvernos indiferentes ante canto lle pasa aos que están ao noso redor. E xa sabemos, que, como nos di esta Palabra, inda que El é amigo da vida, tócanos a nós facer que esta amizade creza, madure e se estenda cara aos demais.

*      Abrir a nosa relación aos demais e superar a tentación de empobrecernos en nós mesmos, supón todo un esforzo, unha tarefa que non sempre é doada. Moitas veces verémonos sen ánimo, sen forza, incapaces de deixar atrás o fracaso dunha relación, a contestación que non esperabamos de quen tanto queriamos, a dor e o sufrimento dalguén que tanto necesitamos e queremos; en fin, moitas situacións que a todos, nun momento ou outro da vida, nos teñen chegado. Para os primeiros cristiáns estas situacións tampouco eran doadas de entender e vivir, por iso necesitaban a presenza, física ou por carta, daqueles que os foran incorporando á fe en Xesús. E un dos que asume esta tarefa é Paulo, e na carta que hoxe temos escoitado aos Tesalonicenses, dilles que inda que as dificultades van seguir estando presentes nas súas vidas, é necesario asentar a busca da forza para afrontalas en Xesús: no seu proxecto de comunidade, que fai posible que nos vaiamos axudando uns aos outros; no seu alento permanente, que non deixa que as dificultades escurezan ou destrúan as conviccións de fe; na necesidade de valorar a forza da oración realista, sincera, auténtica e verdadeira, a oración de quen se pon na man de Deus sen renunciar a esforzarse e afrontar canto a vida vai poñendo no camiño que día a día temos que ir realizando. A esperanza plena e final chegará, claro que chegará! acaso non o confesamos sempre que rezamos o credo? pero non poderá ser plena se antes non fomos capaces de arrimar o ombreiro para ir superando, entre todos, os problemas e dificultades, persoais e comunitarios, que a todos se nos presentan. Non é logo a nosa unha fe de mirar para o ceo sen poñer os pés no chan, senón todo o contrario!.

*      E a capacidade de poñer sempre os pés no chan e non escapar das dificultades fainos ver que sempre, todos, estamos necesitados uns dos outros. Isto axuda a que aprendamos a ser dialogantes, solidarios e abertos a ver máis alá da situación persoal de cada un de nós. A salvación, esa palabra que tanto escoitamos, supón que o que nos agarda ao final ao lado de Deus, será froito de toda a capacidade e esforzo que puxemos por poñer os ollos, non só nas cousas que nos conveñen e interesan, senón na capacidade que temos de xerar encontro e relación cos demais. No Evanxeo vemos isto na actitude que Xesús mostra con Zaqueo. Outros, tendo en conta o seu pasado -recadador de impostos, ao servizo sempre do inimigo: os romanos- xa lle terían dado as costas. Pero Xesús non. Ao contrario: achégase, escóitao, acompáñao, entra na súa casa... porque só cando nos achegamos e somos capaces de deixar atrás xenreiras, envexas, rancores e todo canto nos enfronta -a uns e a outros, porque as cousas non teñen só unha dirección- conseguiremos entrar no proxecto de salvación ao que nos chama e invita Xesús. Remexamos dentro de nós para non deixar pasar esta oportunidade que, desde a actitude do Zaqueo que se recoñece necesitado de cambiar, axude a que tamén nós cambiemos para ser mellores persoas, verdadeiros crentes e auténticos cidadáns esforzados por crer de verdade no proxecto de construír a casa común.
FRATERNIDADE ORANTE
Porque Deus é un Deus de vivos e para os vivos, compartamos a oración comunitaria dicindo:
SEÑOR, GRAZAS POR QUEDAR NA NOSA CASA
  • Para que a Igrexa sexa sempre casa común onde poder expresar a fondura de canto nos doe, nos aleda, nos anima ou nos entristece, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR QUEDAR NA NOSA CASA
  • Para que a relación entre nós nas nosas parroquias sexa verdadeiramente fraterna, solidaria e con capacidade de perdoar e pedir perdón uns aos outros, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR QUEDAR NA NOSA CASA
  • Para que canto temos compartido, rezado, reflexionado e vivido na celebración de hoxe nos axude a tomar conciencia de que só afrontando os problemas do aquí da terra, entenderemos o que significa a plenitude do amor de Deus, alí no ceo, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR QUEDAR NA NOSA CASA
Señor da vida e de vida, acompaña sempre o noso camiñar en comunidade, para que a salvación que nos ofreces poidamos acollela desde a solidariedade dos que nos sabemos fill@s do Deus que nunca nos deixa sós. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Sinaláchesnos un anaco da viña e dixéchesnos: “vinde e traballade”. Mostráchesnos unha mesa baleira e dixéchesnos: “enchédea de pan”. Presentáchesnos un campo de batalla e dixéchesnos: “construíde a paz”. Sacáchesnos ao deserto coa alba e dixéchesnos: “erguede a cidade”. Puxeches unha ferramenta nas nosas mans e dixéchesnos: “É tempo de crear”.
Escoita ao mediodía o rumor do traballo co que o ser humano se afana na túa herdade e crece cada día entre as súas mans a obra das túas mans.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel